in paniek van sociale interactie

chiyo

16-12-2011 17:09

Dag mensen,
beschouw mijn laatste post maar als niet-gepost, want het was één hoop gelul. Ik weet heus wel waarom ik geen mensen-mens ben. In 1999 ben ik gediagnosticeerd met (onder andere) een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Voor wie niet weet wat dat inhoudt (wat ik me kan voorstellen), het is een stoornis die zich kenmerkt door extreme angst voor sociale interactie en een groot gevoel van minderwaardigheid. Ik word nu weer zo met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik het nu wel moet erkennen: mijn behoefte aan contact wordt overschaduwd door angst.
In 1999 ben ik opgenomen geweest, wat voor mij een traumatische ervaring was en dus meer kwaad dan goed heeft gedaan. Ik heb er jaren over gedaan om mezelf daarna weer op te lappen (door mezelf dus ervan te overtuigen dat ik geen contacten wil en keihard over mijn gevoel heen te stappen). Een paar jaar heb ik redelijk gefunctioneerd, totdat ik na een heftige gebeurtenis weer helemaal terugviel.
Inmiddels is het weer zover dat me een intensieve behandeling boven het hoofd hangt. Ik ben doodsbang. Letterlijk. Zodra ik denk aan groepstherapie hoor ik alleen nog maar in mijn hoofd: ik wil dood, ik wil dood, ik wil dood. Gelukkig heb ik lieve familie, een goede vriendin, een therapeute die ik vertrouw en een katje dat ik nooit in de steek zou laten. Maar soms (steeds vaker) ben ik bang dat dat me op een gegeven moment niet meer kan schelen. Ik weet gewoon niet meer waar ik het zoeken moet.
Om mezelf rustig te krijgen als ik het zó niet meer zie zitten, ben ik gaan blowen. Lekker van de wereld. Maar blowen verergert mijn problematiek alleen maar, dus ben ik cold turkey gestopt. Ik heb mijn pinpas aan mijn zus gegeven en kan nu dus al dagen niet blowen, maar heb nog geen alternatief tegen mijn suicidale gedachten. Ik voel me steeds dieper afglijden. Ik durf niet alleen de straat op, heb de ene paniekaanval na de andere, kan niet eten, niet slapen en zie het heel duister in.
Op het paniekforum heb ik steun gezocht, maar ik krijg geen reacties (wat mijn minderwaardigheidsgevoel en mijn negatief mensbeeld nog meer versterkt). De paar mensen die ik in mijn leven heb, wil ik ook niet 20x op een dag belasten met mijn paniek en wanhoop. Ik voel me verloren en hopeloos.
Sorry, ik moest deze negativiteit op de een of andere manier kwijt.
Groetjes, adinda
Mike

17-12-2011 12:58

Dag Adinda,
Bedankt voor jouw open en eerlijke verhaal.
Je schrijft over angst, paniek, erge angst en nog meer angst. Wanhoop, verloren en hopeloos.
Je hebt geprobeerd je angst weg te blowen, maar je bent tot de conclusie gekomen dat dat je probleem niet oplost.
Waar ben je eigenlijk zo ontzettend bang voor? Kun je dat onder woorden brengen?
Weet je wat de tegenhanger is van angst? Dat is liefde. Waar liefde is, kan geen angst zijn. Er zit in jouw hoofd een stemmetje dat zegt “Ik wil dood, ik wil dood, ik wil dood” maar dat geloof ik niet. Je wilt niet dood, wat je echt wilt, is LEVEN en gelukkig zijn. Je wilt liefdevolle relaties. Je wilt bemind worden, je wilt je GELIEFD weten. Maar omdat je al zolang aan het knokken bent, ben je het aan het opgeven. Maar dat hoeft niet. Er is altijd hoop, er is altijd liefde. En of je het nu wilt geloven of niet, op dit moment wordt je zeer geliefd.
Ik ga je nog iets vertellen. Er is een strijd gaande, die zich in jouw gedachten afspeelt. En de enige die daar de baas is, ben jij. En samen met een hulpverlener kun je die hele brij aan gedachten en gevoelens gaan ordenen. Zodat er rust komt. En als er rust komt, zie je het meer zitten. En kun je weer stapjes vooruit gaan maken. Laat je het leven niet ontnemen alsjeblieft. Het is te kostbaar. Jij bent te kostbaar. Al geloof je dat soms zelf niet meer.
Ga met kerst 's in de stal kijken. Daar ligt een kind, in doeken gewikkeld. Jezus is zijn naam. Ik heb in mijn eigen periode van diepe duisternis en ellende, ontdekt wat dit kind Jezus met mijn geluk te maken heeft. Jezus is het geschenk van God aan de wereld die verloren gaat. In Jezus toont God Zijn onvoorwaardelijke liefde. Op het moment dat ik dat besefte en aannam, voelde ik me voor het eerst van mijn leven geliefd. En die liefde is gebleven. Nu heb ik een diepe rust in mezelf. Ik ben niet meer bang. Want als God van je houdt, en je beschermt, waar moet je dan nog bang voor zijn?
Ik zeg maar zo: je kunt met veel psychologen spreken over je probleem, maar uiteindelijk kan er maar 1 de liefde geven waar ieder mens diep van binnen naar verlangt. En dat is Jezus. Je zult het moeten ontdekken om te ervaren dat het waar is.
Ik wens je goede kerstdagen toe.
chiyo

19-12-2011 14:54

Dank je wel Mike, voor je reactie. Je hebt een goede kijk op dingen/ het leven. Daar kan ik veel van leren. Bijzonder om iemand die je helemaal niet kent, te horen zeggen dat je kostbaar bent. Ik zal je berichtje zeker vaker lezen op duistere momenten.
Ik kan niet goed onder woorden brengen waar ik zo bang voor ben. Ik durf mijn (menselijke) kwetsbaarheid niet te laten zien, zelfs niet aan mezelf. Misschien ben ik bang dat mensen mijn minderwaardigheid zien.
Je hebt ook gelijk dat ik diep van binnen misschien wel wil leven, alleen niet meer zoals ik tot nu toe geleefd heb. Met dat rot gevoel dat mijn hele leven beheerst.
Ik vind het mooi als mensen hoop en liefde putten uit hun geloof. Zelf ben ik niet gelovig. Ik geloof wel dat er IETS is. Het universum, noem ik het. En ook dat bestaat uit liefde. Maar liefde accepteren van iets/ iemand anders is moeilijk, als je die liefde voor jezelf in de verste verte niet voelt. Hoe heeft zich dat bij jou ontwikkeld?
Ik wens jou ook heel fijne kerstdagen en zal misschien toch eens een blik in het stalletje wagen.
gerda58

21-12-2011 09:52

Een opname houdt niet per definitie groepstherapie in. Zeker niet als je daar juist paniekaanvallen van krijgt.
Ga naar je huisarts en vraag om psychiatrische hulp, dan kun je ambulant worden geholpen.
Van niet meer blowen krijg je geen cold turkey, dus laat je niet bang maken. Gewoon af en toe eens een blowtje kan best, als je daar kalm van wordt. Bijvoorbeeld voor het slapen gaan.
Mike

21-12-2011 16:08

Weet je?
Ik ben ook ontzettend bang geweest, en soms nog voel ik de angst.
Ik had altijd de neiging om weg te kruipen. Altijd maar weg. Bang om mezelf te laten zien. Bang om gekwetst te worden.
Niet nog een keer gekwetst worden, want dat was al zo vaak gebeurd.
En wat doe je dan? Ik ging voorkomen dat ik nog een keer geraakt kon worden.
Ik verstopte me, en als dat niet kon, hing ik de stoere jongen uit. Maar dit kon ik niet oneindig lang volhouden.
Gaandeweg raakte ik verstrikt in mezelf. Erover praten kon ik niet. En durfde ik niet. Ik moest het alleen doen, dat geloofde ik tenminste.
De angst ging steeds dieper zitten. En uiteindelijk zat ik in een leven dat donker en duister was, ik voelde me gevangene van en in mezelf.
Praten durfde ik niet. Ik voelde me meer dood dan levend, want veel leven zat er niet meer in me. Ik voelde me waardeloos en nutteloos.
En soms, dan ging het wel ‘s door me heen dat “uitstappen” veel beter was. Dan was het klaar en over. Maar iets in me zei dan dat dat m’n probleem niet oploste.
Een mens wordt niet geboren om zelfmoord te plegen. Een mens wordt geboren om te leven! Alleen ik wist niet hoe.
Ik ontdekte in mijn speurtocht wel dat het om “liefde” moest gaan. Maar wat is dat dan? En waar haal je het als je zelf bang bent en nog nooit liefde gekregen hebt?
Ik ben domweg gaan zoeken in de vaste overtuiging dat ik “het” zou vinden (wist ik veel wat ik zocht).
Een lange zoektocht is het geworden. Langs allerlei stromingen en theorieen, zelfhulp en religies. Van meditatie tot ademhalingstechnieken. Maar rust kreeg ik niet.
Tot ik op een dag het uitriep naar “God”. Moegezocht en gevochten gaf ik me over. En Hij zei: “Het heeft lang geduurd, maar ik ben blij dat je nu openstaat voor Mij”
Het was een klein stapje vooruit. Het duurde nog wat langer voordat ik ontdekte dat God iets had gedaan voor mij. God weet namelijk dat we Hem zoeken als we naar Hem verlangen, want Hij is de liefde namelijk zelf. God heeft aan mij laten zien dat er geen grotere daad van liefde bestaat dan je leven geven voor iemand anders. In Zijn zoon Jezus geeft God Zichzelf. Toen ik dat ontdekte, brak de liefde in mijn leven door. Eerst een klein beetje, en toen meer en meer.
Dit was de meest heerlijke fantastische tijd in mijn leven. Ik had de bron van Liefde ontdekt. Wat begon in een stalletje met Kerst, gaat door naar het kruis van Pasen. Ja dat heeft mij geraakt. En het is nu ruim tien jaar geleden, maar ik drink nog elke dag uit die bron van liefde.
Ik durf te zeggen dat deze liefde alle angst zal wegnemen. Want waar liefde is, kan eenvoudigweg geen angst zijn. En stapje voor stapje ben ik uit mijn diepe ellende gegroeid. En nu is er een heerlijke rust in m'n leven, kan ik weer voor mezelf zorgen en door te werken m'n eigen brood op de plank krijgen.
Ik ben de bijbel gaan bestuderen en heb ontdekt dat het feitelijk een grote liefdesbrief van God aan de mensen is.
Wat psychologen mij niet konden geven, heeft Jezus mij wel gegeven: liefde en vrede.
Een vrede-volle kerst gewenst.
Mike

21-12-2011 16:15

Neem 's de tijd om het volgende filmpje te bekijken.
http://www.andiesisle.com/Love_Letter.html
danja

09-05-2012 19:11

hoi adinda.hoe gaat het met je?ben je echt in therapie gegaan of niet?ik kan me voorstellen dat opname een slechte en traumatische ervaring was,dat is bij veel mensen zo.maar er is meer dan dat.er zijn ook vrouwen zelf hulp groepen en vrijgevestigde therapeuten.zou het een goed idee voor jou zijn om penvriendinnen te hebben?je hebt op die manier wel.sociale interactie maar het komt niet te dichtbij….en je kunt die interactie hebben op het moment dat je het aankunt.paniek herken ik ook.ik heb in mijn hoofd een help ik ontwikkeld die me dan helpt.lieve adinda,ook jij bent een uniek en waardevol mens,probeer eerst om je eigen beste vriendin te worden,van daaruit kun je de wereld in!!je post is al lang geleden,als ik hem eerder had gezien had ik eerder gereageerd hoor!groetjes danja

in paniek van sociale interactie

chiyo

Mike

chiyo

gerda58

Mike

Mike

danja