Relatie crisis

Els1

22-03-2012 22:36

Ik zit al een jaar in een relatiecrisis wat zo langzamerhand aan t uitmonden is in een identiteitscrisis waar ik maar niet uit kom. Ik weet dat ik het zelf zover heb laten komen, het duurt allemaal zo lang nu al, dat ik als enige oplossing afwachten en tijd zie.
Ik heb een relatie van 22 jaar en een eigen bedrijf met mijn partner. De relatie liep al een paar jaar slecht, de laatste 2 jaren was mijn vriend alleen maar negatief over mij en zat dagen sjagerijnig of zwijgend op de bank. Wat voelde ik me ongelukkig die 2 jaar, maar ben altijd vol blijven houden omdat ik zo van hem houd. In december 2010 maakte hij de relatie uit, wel bleven we samen wonen en werken in het bedrijf In maart 2011 ben ik op een andere man verliefd geworden. Heb een paar weken bij hem gelogeerd omdat mijn vriend me het huis uit gezet had.
Ik had de meest geweldige zomer met deze man, iemand die van me houdt zoals ik ben. Bleef ook werken in t bedrijf van m'n vriend. Halverwege 2011 werd ik geconfronteerd met de tranen van mijn vriend, hij mistte mij zo en had spijt. Ik voeldeme erg verward hierdoor en niet meer thuis bij de nieuwe vreemde man dat ik bij vrienden en op mezelf ben gaan wonen om afstand te nemen en duidelijkheid voor mezelf te krijgen. Echter die komt maar niet. Ik heb nog steeds verliefde gevoelens voor de nieuwe man die ik heel af en toe nog stiekem zie. Werk wel heel veel samen met mijn vriend in t bedrijf en voel dat ik van hem hou. Maar ik mis iets. Hij laat me zo alleen voelen in de relatie. Hij wil t wel weer samen proberen, maar heeft veel persoonlijke problemen(bipolair). Inmiddels heb ik die ook, want ik kan t geluk in mezelf niet meer vinden, ik probeer leuker te zijn voor m'n vriend, niet zoveel meer aan mezelf te denken, maar ik word niet blijer. Mis de pret die ik met die andere man heb. Maar ben veels te afhankelijk van m'n vriend. Of is dit nou echte liefde.? Dat ik het gevoel heb niet zonder hem te kunnen ook al heb ik soms een hekel aan hem. Misschien moet ik accepteren dat hij behoefte heeft aan meer ruimte voor zichzelf dan ik.
Nu geef ik het allemaal maar tijd en probeer me te beheersen niet naar de nieuwe man te gaan voor een kortstondig moment van geluk als ik hem zie. Waarna ik weer verteerd word door schuldgevoel. Als ik denk aan weggaan bij m'n vriend word ik misselijk van ellende.
Misschien dat een ander meer helderheid in dit verhaal ziet, dan ik. Ik heb er inmiddels teveel over nagedacht, dus dat werkt niet meer
Mike

23-03-2012 09:46

Beste Els,
Een hele geschiedenis heb je achter de rug zo te lezen.
22 jaar samen met iemand, allerlei dingen opgebouwd, een gezamenlijk bedrijf opgezet en nu ben je verzand in afwachten.
Heb je enig idee waarom je vriend zo sjagrijnig en negatief is gaan doen? Heb je daar wel eens over gepraat met hem? Of zit hij nog steeds op slot en praat hij niet open over zijn innerlijk? Kan het zijn dat je vriend een probleem heeft wat hij nog niet durft toe te geven?
Verliefd zijn op een nieuw persoon lijkt altijd heerlijk. En is het ook ::o
Maar vaak is het een vlucht uit je eigen relatie. Allerlei gevoelens van pijn kun je zo wegstoppen en verzachten.
Je zegt dat de tranen van je vriend je erg raakte. Hij weet dus zelf ook niet goed wat hij moet. Er wordt geen duidelijke keuze gemaakt. Dan kun je zomaar verzanden in een eindeloos gedoe.
Heeft je vriend wel eens hulp gezocht voor zijn problemen?
Maar zelf schrijf je dat je ook problemen hebt. Je bent afhankelijk van je vriend. Dit is jouw identiteitscrisis: wie jij bent, hangt af van je vriend.
Dat voelt erg lekker, maar kost je uiteindelijk alles. Ik ben er zelf achter gekomen dat dit geen liefde is. Deze afhankelijkheid heeft juist zijn wortels in angst.
Daardoor heb je de neiging hem vast te klampen. Dit kan erg verstikkend werken in de relatie.
Liefde laat juist los. En vrij. Liefde geeft ruimte om jezelf te kunnen zijn. Liefde stimuleert die ander om te doen wat goed is voor hem/haar.
En angst zorgt juist voor verstikking en afstandelijkheid, en trots, en problemen. Controle en negativiteit komt ook voort uit angst.
Het is ontzettend belangrijk dat je in dit stadium blijft communiceren met je eerste partner. Alleen dit kan jullie verder brengen.
Jullie kunnen allebei ontzettend veel leren en een stuk vrijheid pakken dat voor jullie ligt. En dan bedoel ik: vrijheid IN de relatie.
Maar dat moet je willen en ervoor kiezen.
Heb je er wel eens aan gedacht om (samen?) een therapeut te bezoeken?
Pas intussen op voor de verliefde gevoelens. Ze voelen mooi, maar wees vooral nuchter en gebruik je verstand.
Een toepasselijke (bijbelse) spreuk is: in de volmaakte liefde is geen angst, want liefde drijft juist de angst uit.
Hopelijk kom je wat verder.
Sterkte en zegen gewenst.
Mike
wanna

26-03-2012 10:27

Ik zou eerst de tijd nemen om de banden die zo verstrikt zijn voorzichtig uitelkaar te peuteren, werken met je vriend lijkt me enorm zwaar, van losmaken is zo helemaal geen sprake.
Die nieuwe vriend is leuk en spannend inderdaad, maar als ie echt om je geeft kan hij ook wat afstand nemen en is hij er ook nog als je echt kiest.
Je vriend is net zo afhankelijk van jou als jij van hem als ik het zo lees, dat lijkt me ook logisch na 22 jaar. Maar het maakt je keuze er niet makkelijker op.
Wat wil je voor jezelf? hoe wil je in het leven staan? Wat zou je in een relatie willen?
Er zijn een aantal afwegingen die je kan beantwoorden waardoor je keuze duidelijker wordt.(het boek: scheiden of blijven van mira kirshenbaum)
Persoonlijk zou ik eerst voor mezelf kiezen, ander werk,eigen huis en beide mannen op een laag pitje. Kijk eerst wie je bent, wat je graag doet en waar je plezier in hebt.
Zo kan een partner iets toevoegen aan jou en jij aan die partner en ben je niet elkaars ‘stut’. Kijk dat je het zelf kan rooien,wees zelfstandig en onafhankelijk en maak op die gronden een keuze.
sterkte.
Sfred+

27-03-2012 09:41

Heel simpel.
Kies voor jezelf, loop weg en kies voor jezelf.
Creeer een nieuw leven, geld is er altijd als je wilt
..
Sfred+

27-03-2012 09:43

wanna Schreef:
——————————————————-
> Ik zou eerst de tijd nemen om de banden die zo
> verstrikt zijn voorzichtig uitelkaar te peuteren,
> werken met je vriend lijkt me enorm zwaar, van
> losmaken is zo helemaal geen sprake.
> Die nieuwe vriend is leuk en spannend inderdaad,
> maar als ie echt om je geeft kan hij ook wat
> afstand nemen en is hij er ook nog als je echt
> kiest.
> Je vriend is net zo afhankelijk van jou als jij
> van hem als ik het zo lees, dat lijkt me ook
> logisch na 22 jaar. Maar het maakt je keuze er
> niet makkelijker op.
>
> Wat wil je voor jezelf? hoe wil je in het leven
> staan? Wat zou je in een relatie willen?
> Er zijn een aantal afwegingen die je kan
> beantwoorden waardoor je keuze duidelijker
> wordt.(het boek: scheiden of blijven van mira
> kirshenbaum)
>
> Persoonlijk zou ik eerst voor mezelf kiezen, ander
> werk,eigen huis en beide mannen op een laag pitje.
> Kijk eerst wie je bent, wat je graag doet en waar
> je plezier in hebt.
> Zo kan een partner iets toevoegen aan jou en jij
> aan die partner en ben je niet elkaars ‘stut’.
> Kijk dat je het zelf kan rooien,wees zelfstandig
> en onafhankelijk en maak op die gronden een
> keuze.
> sterkte.
Niks sterkte, gaan voor jezelf crisis, alles is tijdelijk !
MVG
breed
Mike

27-03-2012 11:34

Ware liefde loopt niet zo makkelijk weg.
LIefde geeft nooit op namelijk.
Zij gelooft namelijk alles…
Daarbij neem je je pijn mee, ook als je wegloopt.
Nee, met geld los je die pijn niet op. Geluk is evenmin te koop.
Verzoening en genezing gaan bij mij altijd boven een breuk.
Psycholoog Mirella Brok

17-05-2012 09:34

Beste Els,
Je omschrijft een lastige situatie waarbij je verschillende oplossingen hebt geprobeerd, en verscheurd wordt door verschillende mogelijke keuzes en gedrag.
Dat lees ik ook een beetje in de adviezen die je krijgt.
Ben je er nu 2 maanden later uitgekomen?
Warme groet,
Psycholoog Mirella Brok.

Relatie crisis

Els1

Mike

wanna

Sfred+

Sfred+

Mike

Psycholoog Mirella Brok