Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
LisaMina800
Hallo allemaal,
Ik heb dit forum aangesproken omdat ik momenteel rondloop met een slecht gevoel. Beetje bij beetje ben ik me ervan bewust dat ik dagen/weken/maandenlang heb samengeleefd met een patologische leugenaar.
Het begon allemaal in februari 2011. Via een datingsite leerde ik J. kennen. We raakten aan de praat (chat) en al gauw, na een paar weken, volgde er een eerste ontmoeting. Dat was op 5 maart 2011. Ik herinner me nog heel goed, toen ik hem voor de allereerste keer zag, dat ik een raar gevoel had, precies alsof mijn gevoel me wilde waarschuwen. Maar destijds luisterde ik niet naar mijn gevoel. Ik dacht eindelijk dé man van mijn dromen te kennen, … Nu weet ik natuurlijk dat niets minder waar is.
Na enkele weken hadden we een uitje gepland met zijn vriend en mijn vriendin, lekker met z'n 4en even op stap. Ik weet nog goed dat ik tegen al mijn vriendinnen zei: “er is iets met hem aan de hand maar ik weet niet wat” “hij heeft iets maar ik weet niet wat”, in de hoop dat mijn vriendinnen me een antwoord zouden kunnen geven. Het enige wat zij mij
konden vertellen is dat ik gelijk had, hij had iets raars, hij keek raar uit zijn ogen, … Maar onverklaarbaar. Begrijp me niet verkeerd, destijds dacht ik er niet aan dat ik precies 1 jaar later zou weten wat ik nu weet.
Onze relatie bloeide open, althans voor mij, en we zagen elkaar heel regelmatig. De ene keer kwam hij bij mij thuis, de andere keer andersom. Op een dag kwam ik bij hem thuis en ik weet nog goed dat ik een raar gevoel over me heenkreeg toen ik door de voordeur stapte. Achteraf gezien, in mijn onderbewustzijn, waren dat allemaal tekens, …
Ik had hem enkele weken voor die dag een verjaardagskaart gegeven en een foto van mij. Die 2 dingen stonden, voor zover ik weet, altijd op de kast. Toen ik die dag binnenkwam waren zowel de foto als de verjaardagskaart niet zichtbaar, verdwenen, … Ook zag ik dat mijn spulletjes die ik in zijn badkamer staan had, nu ineens in de kast stonden, verstopt als het ware, … Ik sprak hem daarop aan en vroeg of hij achter mijn rug om aan het rotzooien was. Hij antwoorde meteen “neen”, “waarom vertrouw je me niet”, “misschien moeten we ermee stoppen want er is geen vertrouwen van jouw kant” etc …
De uitleg die hij gaf waarom die foto en verjaardagskaart ineens verdwenen waren was als volgt: “ik heb gisteren schoongemaakt en die kaart en foto liggen ergens onder een boekje of zo” “ook jouw spullen in de badkamer staan nu mooi opgeborgen” OPGERUIMD STAAT NETJES, …
In de volgende weken had ik het gevoel dat J. heel erg negatief was, hij dobte altijd ergens over: zijn werk (hij is leraar) is saai, heeft geen nut, hij verveelt zich stierlijk. Dus als ik 's avonds thuiskwam van mijn werk, met veel stress, dan moest ik überhaubt hem nog eens een push geven opdat hij wat positiever zou gaan denken en reageren. Op een dag heb ik hem daarover aangesproken en gezegd dat het niet kon dat ík altijd de persoon moet zijn die de push moet geven in deze relatie. Dat ik ook graag een opgewekte, positieve man zie.
In de dagen die daarop volgden hoorde ik hem bitterweinig. Tot op een dag ik hem hoorde en hij me vertelde dat hij enkele dagen naar zijn familie zou gaan, die verderop woonden. Een stuk verderop. Vanaf dat moment heb ik 5 dagen niets gehoord, zijn mobiel stond af. Ik wist dus niet als hij een ongeval had gehad met de auto, of er iets verkeerd was, ik wist niets. Ik wist toen destijds ook niet precies waar zijn ouders woonden, …
Ineens, na de 5e dag, zag ik dat hij zijn mobieltje aanzette. Ik belde hem. Hij was zeer depressief en vertelde mij dat ik hem erg had gekwetst door die woorden naar zijn hoofd te gooien: dat ik de positieve bron was in onze relatie etc … … … Hij was kapot van die woorden.
Maar goed, enkele dagen daarna kwam hij terug en alles was vergeten, …
In de volgende dagen/weken waren er een paar voorvallen die ik niet erg normaal vond, zo sprak hij bepaalde dagen met mij af en op het laatste moment stuurde hij me een SMS bericht om af te zeggen. Achteraf ben ik te weten gekomen dat hij die bepaalde dagen met andere mensen was gaan stappen. Niets ergs natuurlijk maar waarom niet de waarheid vertellen tegen je partner.
Ondertussen hadden we plannen gemaakt om te gaan trouwen en dachten we aan kinderen. Ik heb 8 maanden GEEN pil geslikt!!! Door een ontbrekend document konden wij die bepaalde dag niet gaan trouwen, dus alles is uitgesteld. GELUKKIG, nu gezien!!!!!!! Gelukkig ben ik ook nooit zwanger geraakt!!!!!!
Ondertussen woonden we ook al samen. Ik betrapte J. er vaak op dat hij, via zijn smartphone, aan het SMS sen was, altijd die smartphone in zijn handen. Op een nacht ben ik opgestaan en heb dat ding binnenstebuiten gekeerd. Wat ik toen aan berichten heb gevonden. Zo schreef hij aan zijn vrienden dat hij samenwoonde met een meisje die hem kippenvel bezorgde en nog een heleboel andere vieze praat. Hij beledigde me verschrikkelijk.
Ik heb ook verschillend leugens achterhaald die nacht. Bepaalde verhalen die hij had opgevangen waarmee hij dan een eigen verhaal verzon en vertelde aan derden. Ziekelijk gewoon.
J. is iemand die niet veel vrienden had, hij leefde teruggetrokken. We gingen nooit uit, verhuisden naar een afgelegen dorp, waar ik niemand kende. Ik liet mijn vriendenkring achterwege want niemand van die vrienden deugde. We hadden gedurende 8 maanden totaal geen contact met de buitenwereld. Ik niet, hij wel, via zijn smartphone.
De laatste maanden kreeg ik in de gaten dat hij iedere keer, na het boodschappen doen, samen boodschappen doen, thuis kwam met iets dat hij niet had betaald. Om het maar niet “stelen” te noemen. Ook ging hij dagelijks naar de bibliotheek en kwam met boeken terug, die hij NOOIT terugbracht.
Als ik hem daarover aansprak dan zei hij dat die mensen geld genoeg hadden en dat heus niet voelen.
Ik voelde me daar niet goed bij.
Toen kwam het hele verhaal naar boven dat hij vroeger, vaak samen met zijn broers of zus erop uittrok om te stelen.
Wat ook vrij vaak gebeurde: we zaten TV te kijken en ineens begon hij kommentaren te geven, al roepend, tegen de TV. Politie was taboe, die verspilden onze tijd. Over de politie werdt niet gesproken thuis.
Toen we in de auto zaten gebeurde het vaak dat hij bovenop de toeter ging staan en minuutenlang toeterde, zonder aanleiding. Of hij opende het raam van de auto (ook vaak thuis in de woonkamer) en schreeuwde het uit!!!
Vlak voor het einde van de relatie kwam ik achter de naam en toenaam van zijn ex partner. We waren ergens iets aan het drinken en ineens zei ik: weet je wat ik zal doen? ik zal jouw ex even opbellen en misschien kom ik nog wel meer leugens te weten.
Dat was het einde: het monster kwam in hem boven!!! Hij heeft me 2x goed in het gezicht geslagen, de politie is tussengekomen en hij is opgepakt. Ondertussen wel al weer vrij maar hij heeft een toenaderingsverbod, mag me niet naderen.
Heb ook daadwerkelijk met die ex gesproken, ook daar heeft hij een toenaderingsverbod bij, heeft haar bedreigd met de dood. Toen zij erachter kwam dat hij, nadat ze 8 maanden samen waren, ook een relatie had met iemand anders, al 6 maanden.
Die 2 vrouwen hebben samengespannen en hem de feiten onder ogen laten zien.
Het is nu 3 weken geleden en nog steeds doet het me pijn om te moeten leven met de gedachte dat ik met zo iemand heb samengeleefd.
Wat heb ik hem verkeerd gedaan?
Herkent iemand zich hierin?
