Mijn moeder

Emmalia

21-01-2013 19:30

Ik ben 32 jaar en nu 8 maanden zwanger. Mijn moeder is al 14 jaar weduwe en heeft sinds mijn vader geen andere relaties gehad. Ze is een zelfstandige vrouw van 68 jaar en ze heeft een actief sociaal leven. Op zich is de band met haar goed. Ze geeft me veel praktische steun, maar toch vermoeit de relatie met haar me ontzettend. Ik irriteer me continu aan bijna alles wat de zegt. Ze praat bijvoorbeeld de hele tijd over hoe haar zwangerschap (29 en 32 jaar geleden) verliep. Ze vergelijkt mij continu met haar.
- Ze zegt 100 keer per dag dat zij wel tot 2 weken voor de bevalling doorgewerkt heeft.
- Zij had geen bekkenpijn (ik wel).
- Zij liet mijn broertje gewoon op zijn buik slapen, terwijl er nu overal gezegd wordt dat dit niet goed is voor de baby. En dan met mij in discussie gaan, alsof ik het zelf bedacht heb.
- Ze zegt steeds dat ik dik ben, terwijl ik dat juist niet ben. Iedereen zegt juist dat ik een mooie plaatselijke buik heb en dat je alleen van de voorkant ziet dat ik zwanger ben. En ja hallo, ik ben zwanger, natuurlijk ben ik dikker. Ik vind het ook niet erg, maar ik vraag me echt af waarom ze dat steeds moet zeggen.
- Als we bij vriendinnen van mij langsgaan, is ze constant aan het woord. Ze vertelt de hele tijd hetzelfde. Ik word er helemaal gek van, maar ik wil haar ook niet in het openbaar de mond snoeren, want ik weet dat ze misschien een beetje eenzaam is en natuurlijk ook een dagje ouder wordt, dus dat herhalen en veel praten is normaal, maar ik merk dat ik na een middag met haar doorgebracht te hebben, doodmoe en heel erg chagrijnig ben.
Ik wil er graag met haar over praten, maar ik weet niet hoe. Ik heb een paar maanden geleden gezegd dat ik het gevoel heb dat ze me de hele tijd tegen spreekt, maar dan ontkent ze het. Ze zegt uiteindelijk wel dat ze het zo niet bedoelt, maar daarna doet ze het gewoon weer.
Tot slot hebben we besloten dat ik de eerste dagen na de bevalling bij haar zal logeren, maar ik krijg steeds minder zin.
Hoe kan ik op een vriendelijke maar duidelijke manier duidelijk maken dat haar gedrag mij irriteert? Of moet ik het gewoon slikken hoe ze doet, omdat ik me aanstel?
Mike

22-01-2013 15:35

Beste Emmalia,
Jouw moeder bemoeit zich op een subtiele manier met jouw leven. Door alles wat ze bij jou ziet op zichzelf te projecteren.
Dat is voor haar dan voer om een “gesprek” te voeren. In wezen is het “nemen van aandacht”. Terwijl jij misschien juist nu wel wat extra aandacht kan gebruiken.
Met al die opmerkingen die zij maakt, zegt ze eigenlijk: “Joh, heb ik het toen (…) niet goed gedaan?”
Ze lijkt wel bevestiging te zoeken voor dingen die in het verleden gebeurd zijn.
Ik zou je willen adviseren: Bewaak je grenzen zorgvuldig! En blijf die consequent aangeven.
TJa, dit zal ten koste gaan van de relatie, maar ik vermoed dat jullie elkaar nog moeten loslaten.
Je moeder zal best tegenstribbelen, maar uiteindelijk zal het voor haar ook beter zijn, om jou vrij te laten. Dat doet ze nu niet in elk geval.
Sterkte en zegen gewenst!
Emmalia

23-01-2013 09:13

Hoi Mike,
Bedankt voor je reactie.
Het is inderdaad zo dat het lijkt alsof we een gesprek voeren, maar eigenlijk zit ze de hele tijd op haar eigen lijn, reageert ze niet inhoudelijk op wat ik zeg en praat ze gewoon over wat ze zelf wil. Hierdoor ben ik het gesprek steeds aan het bijsturen en uiteindelijk raken we in een soort discussie waarin we het allebei over iets anders hebben. Zo vermoeiend. Ik vraag we dan ook steeds af wat haar doel is als ze steeds zo tegen me ingaat. Wat je zeg ‘bevestiging zoeken’ kan inderdaad een reden zijn. Zo lijkt het in ieder geval wel.
Heb jij, of iemand anders, misschien tips over hoe ik op een beheerste manier mijn grenzen kan aangeven en bewaken? Ik heb nu het gevoel dat ik me aan het inhouden ben en super gefrustreerd raak. En zo weet zij natuurlijk ook niet wat er aan de hand is.
Nogmaals bedankt voor je woorden.
Mike

23-01-2013 10:17

Beste Emmalia,
Goed dat je iets herkent !
Kijk, de relatie is nu eenmaal op een bepaalde manier gegroeid. En die verander je niet zomaar.
Dat is voor jou eng, en voor de andere partij is dat wennen. Je bent tenslotte gewend aan een bepaalde omgang met elkaar.
En die moet nu veranderen, omdat het niet meer gezond is - voor jou althans.
Je kunt ook even verder redeneren.
Als jij iets wilt delen, luistert je moeder niet. Ze ziet dan slechts een onderwerp waar ZIJ dan over moet praten. Ze negeert je dus feitelijk.
Ze trekt alle aandacht naar zich toe - ook gezien de situatie bij je vriendinnen. Ze wil dus graag in het middelpunt staan. Het komt op mij ook over
alsof ze iets moet / wilt compenseren. Ze leeft alleen, dus dat zou goed mogelijk zijn.
Het kan ook te maken hebben met de manier waarop haar moeder HAAR weer heeft behandeld. Waarschijnlijk heeft ze van haar moeder niet veel bevestiging en aandacht gekregen. In plaats van het verwerken van DIE pijn, probeert ze het op deze manier te compenseren.
Nou ja, hoe dan ook, dat is haar probleem.
Jouw taak is het duidelijk aangeven van grenzen.
Heel belangrijk is dat je het daarbij bij jezelf houdt. Een valkuil is te gaan wijzen op de ander en verwijten te maken.
Je kunt iets zeggen - maar wel als je echt rustig bent - in de trant van:
"Joh ma, ga's even zitten, ik moet je wat vertelen. Ik merk dat je in een gesprek telkens het onderwerp oppakt, en dat vind ik erg vervelend.
Ik wil ook graag mijn verhaal kwijt, en ik zou het erg waarderen als je echt zou luisteren."
Dan volgt er altijd een “jamaar”
“Ja maar Emmalia, ik mag toch wel mijn verhaal kwijt. Jij zit altijd zo vervelend tegen mij te doen. Jij hebt tenminste een man, en ik zit maar alleen” (ofzo )
Ze zal het verwerpen denk ik, en excuses verzinnen om haar gedrag te rechtvaardigen. Een veel voorkomende tactiek is jou schuldig te laten voelen.
Dan ga je vervolgens die jamaar ombuigen. Wees jij de wijste, en toon begrip voor haar gevoel (want dat wil ze namelijk: erkenning).
“Ma, ik begrijp heel goed dat je soms eenzaam voelt, dat voel ik me ook wel 's MET man. En ik snap ook heel goed dat je je verhaal kwijt wilt, maar ik wil toch echt dat je stopt met het telkens overnemen van het gesprek, want IK wil ook mijn verhaal kwijt.”
Als jij begrip toont, haal je de angel weg uit jullie conflict. Het sust, net als bij een klein kind, die wil ook getroost worden in z'n pijn.
Dan kan ze nog harder gaan protesteren, of zelf heel boos worden, of ze zal begrip tonen. Dan kun je een afspraak maken over hoe jullie in het vervolg zullen omgaan met elkaar.
Als ze niet wil luisteren kun je aangeven dat je in dat geval wat afstand zal nemen. Je moet haar dan straffen als een klein kind. Of geef aan dat je voorlopig alleen naar je vriendinnen gaat (waarom gaat ze eigenlijk mee???). En als je haar “straf” geeft, moet je je daar ook aan houden he?
Nou ja, even een voorbeeldje hoor. Probeer het maar eens. Maar nogmaals: hou het bij jezelf en blijf vooral beheerst. Ga dus niet in een keer als je opgestapelde boosheid eruitgooien.
Sterkte hoor.
(tu)
Tradescantia

28-01-2013 23:21

Oef, dat klinkt als mijn schoonmoeder.
Afgelopen juni ben ik bevallen van een dochter.
Tijdens mijn zwangerschap werd ik plat gebombardeerd met verhalen van haar zwangerschappen van ruim 40 jaar geleden (ik 36 jaar en mijn partner 10 jaar ouder). Ik vertelde haar dat ik begreep dat het toen anders was als nu en dat er toen andere manieren en ‘regels’ waren. Nu doen we het zus of zo en verder wijdde ik niet uit en ging ik niet in discussie.
Daarnaast werd ik veel vergeleken met mijn schoonzussen die inmiddels kinderen hebben van 16, 13 en 10 jaar oud en ook niet echt veel relevante informatie bevatte.
Vaak zei ik ook gewoon dat het vandaag de dag anders is als toen en trok mijn eigen plan.
In het openbaar heb ik haar ook niet de mond gesnoerd en liet ik haar en stond ik er met een brede grijns naast of ik haakte in op een ander onderwerp waarvan ik wist/weet dat ze daar ook over mee kon praten en verder laat ik het.
Weet je, het zijn mensen op leeftijd. Ze zitten min of meer vast geroest in hun eigen ideeën en eigen gewoontes.
Dat verander je niet zomaar-en-moet je dit willen veranderen?
Misschien is zij gewoon niet de aangewezen persoon die naar jouw wil luisteren, maar kun je je verhaal kwijt bij evt. je zus, schoonzus of een goede vriendin.
Laat haar gewoon genieten van de aandacht, en jouw zwangerschap (die zij gewoon op haar manier beleeft).
Voor mezelf had ik gevoelsmatig wel heel duidelijk mijn grenzen omdat ze ook wel dicht in de buurt woont, maar ik voelde er weinig voor om haar mee te nemen naar een controle-bezoek bij de verloskundige/gynaecoloog.
Ik deelde haar mede dat ik geweest was en dat het okee was.
Ik heb haar ook niet betrokken bij verhalen over bevallen e.d. maar wel weer haar enthousiast onze babykamer laten zien.
Nu onze dochter er is, is ze er soms vaker als dat me lief is en ik soms ook wel aangeef dat het niet het juiste moment is, compenseer ik met een afgesproken moment en dan mag ze lekker keutelen, sjouwen en doen met onze dochter en weet je, daar geniet ze zo van!
Geef je grenzen aan, dat is wel belangrijk en verder haar gewoon in haar waarde laten.
Het is lastig en moeilijk, maar het zeker wel waard, maar mensen van deze leeftijd verander je niet zomaar meer.
Het is zo gegroeid en ach, maak er het beste van!
Sterkte!
Emmalia

29-01-2013 15:44

Hoi Mike,
Ik heb wel eens geprobeerd om haar te wijzen op het feit dat het lijkt alsof ze altijd met me in discussie wil gaan en/of me tegenspreekt. Ze ontkende het toen en was daarna stil. Uiteindelijk zei ze, nadat ik zeg ‘misschien is het niet zo, maar zo voelt het bij mij wel’ dat ze het niet zo bedoelt en dat ik dat ervan maak. Toegeven is ook niet haar sterkste kant, maar goed ik was het wel even kwijt op dat moment.
Ik merk gewoon dat ze niet erg in contact is met haar eigen emoties en gevoel. Ze heeft dit nooit geleerd en met mijn vader (die was helemaal een -indonesische- oester) sprak ze helemaal nooit over gevoelens. Dus ik begrijp ergens wel waar haar gedrag vandaan komt en ze is natuurlijk oud en al 14 jaar alleen, zelfstandig en druk met zichzelf. En daar ben ik blij om. Ze heeft veel vriendinnen en ze doet leuke dingen. Gelukkig is ze zelfstandig!
Ik ben zelf ook bestwel gesloten tegenover mijn moeder. Ik kan veel beter praten met mijn vriendinnen over hoe ik me voel. Maar mijn moeder vraagt bijvoorbeeld nooit hoe ik me voel. In het begin van de zwangerschap liep het namelijk helemaal mis tussen mij en mijn vriend en we waren even uit elkaar. Mijn moeder heeft me toen wel gesteund, maar wel op een manier waarin haar doel niet was om ons weer bij elkaar te krijgen, maar juist uit elkaar. Toen het weer goed kwam, leek het alsof ze dat helemaal niet leuk vond. Ik begrijp dat wel, want mijn vriend zat echt fout en heeft me toen zwaar laten barsten, maar hij was in paniek, want werkloos, een plotseling zieke moeder, baby op komst. Uiteindelijk is hij bijgedraaid en nu is het weer goed. Hij is superblij met de zwangerschap en steunt me goed. (dit is de korte versie) Maar mijn moeder vraagt nooit naar hem. Ze vraagt niet hoe het gaat tussen ons en als ik zijn naam noem, of iets vertel, gaat ze er nauwelijks op in. Ik vind dat raar en het irriteert me enorm. Hij is verder wel welkom in haar huis met kerst enzo, maar ik begrijp niet zo goed wat ze denkt hiermee te bereiken. Als de baby er is dan zal ze ook met hem moeten dealen, dus waarom doet ze dan alsof hij niet bestaat?
Na ja ik zal haar zelf erop moeten wijzen, maar ik vind het zo lastig. Ik ben echt bang dat ik het op een geirriteerde manier doe, waardoor de sfeer meteen verziekt is.
Trouwens, mijn moeder gaat normaal niet mee naar vriendinnen hoor. We gingen wat babyspullen ophalen bij een vriendin, omdat zij elkaar ook kennen en omdat zij een auto heeft en ik niet….
Mike bedankt voor je reactie. Het helpt echt om het er met een vreemde over te hebben.
Emmalia

29-01-2013 15:58

Bedankt voor je reactie.
Ja mijn moeder is dus ook zo. En wat jij adviseert, dat doe ik ook. Ik laat haar praten en in haar waarde, vooral als er anderen bij zijn. Ze wil ook haar verhaal kwijt, maar ik moet het ook aangeven als ze naar mijn gevoel ´te ver´ gaat.
Ze is gewoon oud en moeilijk te veranderen en misschien toch ergens eenzaam. Dat zegt mijn vriend ook. Ouderdomskoppigheid, noemt hij het.
Als ik er zo over nadenk, dan vind ik het ook wel zielig voor haar, maar als we samen zijn, dan stijgt mijn irritatielevel snel. Maar goed, ik ben dan ook wel hoogzwanger, dus misschien dat dat straks ook minder is.
Ik hoop dat we straks een soort ´level van understandment´ bereiken omdat we allebei moeder zijn en ik hoop dat als de baby er is, ze dan net zo enthousiast is als jouw schoonmoeder!
Mike

30-01-2013 14:46

Ik kan je adviseren om echt dicht bij jezelf te blijven.
Ongeacht wat je moeder allemaal wel / niet heeft meegemaakt, dat is niet jouw probleem.
Blijf consequent je gevoelens omschrijven. En als de sfeer een keer verziekt, wat zou dat? Je bent bezig om voor je eigen plekje te vechten, triest dat dat op deze manier moet, maar dat gaat wel iets kosten. Mag het dat waard zijn??
Vertel enkel maar hoe dingen op jou overkomen. Dat recht heb je, want het is jouw eigenste beleving! Geen mens ter wereld kan daar
commentaar op hebben. En laat het daar dan verder bij. Het zal niet makkelijk zijn, dat zei ik al, het is meteen een loslatingsproces.
Fijn voor je dat je vriend weer bij je is.
Ik leer dat nu ook zelf: ik heb jarenlang geprobeerd om m'n ouders dingen duidelijk te maken, en dat heeft allemaal niet geholpen.
Nu ben ik eindelijk in staat om onder woorden te brengen wat bepaalde dingen (uit het verleden) met mij gedaan hebben, en wat het effect ervan
is geweest. Ongeacht of ze het nu wel of niet begrijpen, ik kan op die manier wel m'n gevoelens (alsnog) kwijt. En dat werd HOOG tijd.
Emmalia

02-02-2013 17:30

Pffff het is dus helemaal geëscaleerd net. Ze kan niet van een afstand naar zichzelf kijken. Ze reageert alleen maar defensief.
Ze wil bijvoorbeeld met mij in discussie gaan over waarom er zo nodig klossen onder het bed geplaatst moeten worden voor de kraamhulp (moet van de arbo) en ze raakt dan geirriteerd als ik zeg dat ik die discussie niet wil voeren omdat het een arboregel is.
Ik zeg tegen haar dat ze niet zo (onaardig) tegen me hoeft te doen en zij ontkent. Ik zeg dat ik geen ruzie met haar wil maken (in tranen) en zij reageert met: ‘ja maar jij…..’ Ze kan niet tegen kritiek, dus ik kan eigenlijk niks meer zeggen. Zelfs als ik het bij mezelf hou: ‘Ik vind het niet leuk om ruzie te hebben’ dan blijft ze mij verwijten. Ik was nota bene aan het huilen! OMG! En daarna zwijgen. Wel weer erbij komen zitten, maar geen poging doen om iets te zeggen, niet troosten, niks.
Mike, het is inderdaad niet leuk, zoals je al zei, maar dat ze zo koppig en dwars is, valt me echt tegen. Ik laat haar vaak begaan, maar ze moet ook weten wanneer ze moet ophouden. Ik denk dat ze zich nu ook wel klote voelt, maar niet weet hoe ermee om te gaan en dus negeert ze het maar.
Ik zou dus eigenlijk na de bevalling 1,5 week bij haar gaan zitten, (omdat mijn huis echt te klein is voor bezoek en kraamhulp enzo) maar daar heb ik nu dus helemaal geen zin meer in. Ze doet echt raar.
Ik ben blij voor je dat jij al een stuk verder bent en wel je gevoelens tegen je ouders weet te uiten. Ik heb nog een lange weg te gaan. Ik hoop dat de baby haar een beetje doet ontdooien, want ik wil niet daar zitten en super gestresst raken van haar. Ik heb al mijn energie nodig voor de baby en ik hoop dat ze dat begrijpt.
Bedankt dat je reageert. Het helpt me echt om het er met iemand over te hebben die ik niet ken en zo mijn hart te kunnen luchten.
Mike

03-02-2013 11:31

> Pffff het is dus helemaal geëscaleerd net. Ze kan
> niet van een afstand naar zichzelf kijken. Ze
> reageert alleen maar defensief.
Heb je enig idee waarom ze die verdediging voert?
Verdedigen doe je vaak om je ergens tegen te beschermen…
nadenkertje…
> Ze wil bijvoorbeeld met mij in discussie gaan over
> waarom er zo nodig klossen onder het bed geplaatst
> moeten worden voor de kraamhulp (moet van de arbo)
> en ze raakt dan geirriteerd als ik zeg dat ik die
> discussie niet wil voeren omdat het een arboregel
> is.
> Ik zeg tegen haar dat ze niet zo (onaardig) tegen
> me hoeft te doen en zij ontkent. Ik zeg dat ik
> geen ruzie met haar wil maken (in tranen) en zij
> reageert met: ‘ja maar jij…..’ Ze kan niet tegen
> kritiek, dus ik kan eigenlijk niks meer zeggen.
“Ja maar jij” is een heel sneaky manier om altijd maar op de ander te wijzen. Een tactiek
om zelf buiten schot te blijven. Ze heeft pijn van binnen. Dat is een ding wat k zeker weet.
Probeer je eigen communicatie te begrijpen. Jij staat ervoor open, en kunt het gesprek dus elke kant op sturen die je maar wilt.
Neem dit “gesprek” als voorbeeld.
Ze wil bijvoorbeeld met mij in discussie gaan over waarom er zo nodig klossen onder het bed geplaatst moeten worden voor de kraamhulp (moet van de arbo) en ze raakt dan geirriteerd als ik zeg dat ik die discussie niet wil voeren omdat het een arboregel is. Ik zeg tegen haar dat ze niet zo (onaardig) tegen me hoeft te doen en zij ontkent.
Jouw eerste foute reactie is het geven van de oplossing (het is een arboregel).
Probeer te verstaan wat ze werkelijk wilt. Zeg iets waarin je laat merken dat je haar begrijpt.
“Joh ma, ik begrijp dat je je zorgen maakt of alles wel goed komt, maar ik vind het niet prettig dat je je overal mee bemoeit” ofzoiets.
En geef dan aan wat je ZELF prettig vindt.
"Maar ik heb liever dat je me het vertrouwen laat zien dat ik het zelf wel kan, in plaats van dat je alles voor me wilt oplossen.
Ik kan het namelijk prima zelf, en wil dit graag op m'n eigen manier doen" Zoiets.
> Zelfs als ik het bij mezelf hou: 'Ik vind het niet
> leuk om ruzie te hebben' dan blijft ze mij
> verwijten.
Heel goed van je !
nog een klein stukje verder: geef aan waarom je geen ruzie wilt hebben.
Wees eerlijk in wat je zelf wilt.
Ik was nota bene aan het huilen! OMG!
> En daarna zwijgen. Wel weer erbij komen zitten,
> maar geen poging doen om iets te zeggen, niet
> troosten, niks.
Zij kan zich blijkbaar niet kwetsbaar opstellen. Zij verlangt van jou, waar ze zelf op zit te wachten, en blijkbaar nooit gekregen heeft.
Nogmaals, dit is ten eerste haar probleem en niet het jouwe.
>
> Mike, het is inderdaad niet leuk, zoals je al zei,
> maar dat ze zo koppig en dwars is, valt me echt
> tegen. Ik laat haar vaak begaan, maar ze moet ook
> weten wanneer ze moet ophouden. Ik denk dat ze
> zich nu ook wel klote voelt, maar niet weet hoe
> ermee om te gaan en dus negeert ze het maar.
> Ik zou dus eigenlijk na de bevalling 1,5 week bij
> haar gaan zitten, (omdat mijn huis echt te klein
> is voor bezoek en kraamhulp enzo) maar daar heb ik
> nu dus helemaal geen zin meer in. Ze doet echt
> raar.
Jullie zitten aan elkaar vast. En dat moet helemaal losgemaakt worden.
Heb je er wel 's aan gedacht om wat professionele gesprekken te voeren met een maatschappelijk werker oid?
Gewoon in de eerste plaats voor jezelf?
>
> Ik ben blij voor je dat jij al een stuk verder
> bent en wel je gevoelens tegen je ouders weet te
> uiten. Ik heb nog een lange weg te gaan. Ik hoop
> dat de baby haar een beetje doet ontdooien, want
> ik wil niet daar zitten en super gestresst raken
> van haar. Ik heb al mijn energie nodig voor de
> baby en ik hoop dat ze dat begrijpt.
Ja mijn eigen weg was niet echt makkelijk. Maar nu bepaal ik zelf wat ik wel en niet wil richting mijn ouders.
Soms de omgekeerde wereld. Maar ik geef wel steeds beter mijn grenzen aan, zonder hen iets te verwijten.
En een moeder die zo claimend is, moet je echt heel consequent weer op haar eigen plekje zetten. Laat haar er maar aan wennen dat jij vanaf nu zelf bepaalt wat goed is voor jou.
Omdat ze dit niet gewend is van je, zal ze dit voortdurend aanvechten, jou een schuldgevoel proberen te geven, gaan manipuleren, de schuld op jou schuiven etc.
Als je dit doorziet, kun je met wat meer rust en evenwichtigheid haar je grenzen aangeven.
En laat het desnoods maar tot een soort “breuk” komen. Elkaar een maand niet zien, dat kan helemaal geen kwaad.
Ik denk dat jij ook snel last hebt van schuldgevoelens als je stopt met mama te behagen, want dat is het ingesleten patroon.
Laat die gevoelens maar komen. Het is doodeng namelijk om je moeder los te laten. Maar het wel nodig, wil je een volwassen moeder voor je kind worden, en een volwassen vrouw voor je man.

Mijn moeder

Emmalia

Mike

Emmalia

Mike

Tradescantia

Emmalia

Emmalia

Mike

Emmalia

Mike