intens verlangen, maar ik mag niet............

mzzl

20-09-2013 22:52

Dag,
Misschien dat iemand mij kan helpen, want ik (man, 48 jaar) ben ten einde raad. Ik heb zo'n 2 maanden geleden iemand (vrouw, 44 jaar) leren en ik ben gewoon smoorverliefd. Echter de laatste 2 weken keert zij zich af van mij. Ze begon te klagen over hoofdpijnen en ze heeft regelmatig een ‘zweetuitbraak’ in de borststreek. In eerste instantie dachten we dat het misschien met de overgang te maken had, maar ik twijfel hier aan. Nu is het zo dat ikzelf iemand ben die er helemaal voor kan gaan en wil dan ook heel graag voor haar klaar staan. Iemand met gevoelens en een klein hartje zeg maar. Zij heeft dit ook, met dat verschil dat ik het thuis altijd erg goed heb gehad en zij heeft gewoon een ‘rotleven’ gehad. Het scheiden van de ouders op 13 jarige leeftijd, waarbij de opvoeding van haar 2 broertjes en zusje op haar schouders rustte. Een ex-man die haar met veel geldschulden achter liet, waarvoor ze nu nog maandelijks aan het betalen is. De druk van haar werk, want daar is het op dit moment topdrukte. Ze heeft in totaal 4 ‘serieuze’ relaties gehad, waarbij de laatste relatie ruim 2 jaar heeft geduurd. Toen ze deze verbrak had ze mij al leren kennen, dus echt rust heeft ze niet gehad. De vorige relatie is maar een 5 keer bij haar op bezoek geweest in die 2 jaar en ik nu in 8 weken al zo'n 6 keer. Nu zegt ze dat ze rust nodig heeft om goed te kunnen nadenken wat haar gevoelens zijn. We kunnen het heel erg goed met elkaar vinden en zij zegt ook dat ik een ‘droomman’ ben. Ik begrijp best dat ze rust nodig heeft, maar ik ben iemand die het liefst daarover wil praten en dat wuift ze weg. Ze wil zelf eerst nadenken waarom ze zich zo voelt. Ik heb altijd gedacht dat vragende mensen geholpen kunnen worden.
Ga ik te snel? Moet ik afstand nemen?
Ik zit hier dus de laatste week met veel vragen, een onrustig gevoel, bang haar te verliezen…………….wat nu?
Kan iemand mij aub helpen, want ik draai helemaal door.
Mvg,
Stefan
Frans

21-09-2013 20:48

Eén raad, ik begrijp dat het moeilijk is, maar hou voor ogen dat een relatie geen claim wordt. Als je zand in je vuist knijpt loopt het tussen je vingers uit, hou je je hand open dan blijft het zand gewoon liggen. Overdenk het eens.
mzzl

23-09-2013 21:05

Bedankt voor je reactie Frans.
Ik heb het contact verbroken met haar en gezegd wanneer ze er klaar voor is terug kan komen.
Mike

26-09-2013 11:18

Tjonge,
wat mooi als je nog zo verliefd kan zijn op jouw leeftijd.
Je geeft zelf aan wat je probleem is: “bang haar te verliezen”.
Dit is een diepgewortelde angst waar ikzelf ook doorheen heb moeten gaan de afgelopen jaren.
Ik heb mezefl een tijdlang afgevraagd: hou ik nu van haar, of ben ik gewoon bang en hou ik van de kick die dat geeft?
Dat was echt heel verwarrend. Uit angst komt veel ellende voort. Zo claimde ik ook mijn vriendin, ik probeerde haar onder controle te houden.
Ik wilde koste wat het kost bij haar zijn. Nee dat was geen liefde. Dat had te maken met diepgewortelde pijn uit het verleden.
Door gesprek en gebed ben ik daar grotendeels van verlost. En dat geeft pas vrijheid (en liefde )
Ik zeg nu voor mezelf dat een relatie niet zaligmakend is. Beter rust in je eentje dan al die herrie met z'n twee.
Liefde geeft onbaatzuchtig.
Als zij er niet aan toe is, zul je echt geduld moeten hebben. Dan pas bewijs je liefde.
En als je wijs bent, dan ga je op zelfonderzoek uit met de gevoelens en signalen die je nu ontvangt.
Mike

26-09-2013 11:20

Dat klinkt niet echt liefde-vol vind ik…
mzzl

04-10-2013 18:55

Heel mooi gezegd mike.
Ik heb haar de afgelopen 2 weken alle ruimte gegeven en blijkbaar werpt dat vruchten af.
Ze is eergisterenavond bij me geweest en ook de hele donderdag. We hebben samen wat gekletst, geknuffeld enz.
Ik heb haar laten voelen dat ze me kan vertrouwen en dat ik haar de tijd graag wil geven. Veel gestreeld door haar haren. Haar het vertrouwen en de warmte geven die ze eigenlijk vroeger nooit heeft gehad. Wat is het toch een lieve, leuke en spontane meid.
Ik heb haar wel heel direct gevraagd of ze er voor me is als ze zich beter voelt.
Ja, zei ze. Dat deed me heel goed, want dan hoef ikzelf ook niet meer zo'n angst te hebben.
Ik heb haar gezegd dat ze moet doen wat voor haar het beste voelt en dat als ze klaar is, ik haar opwacht aan het eind van de tunnel.
Ze heeft erg veel meegemaakt en moet nog vele gevoelens een plaatsje geven.
Ze wil heel graag een relatie met me aan gaan, maar wil zich dan ook voor de volle 100% kunnen geven. Mij al haar liefde geven zegt ze.
Dat was heel erg mooi om te horen en dat doet nog steeds goed.
Het is nu weekend en natuurlijk voel ik me een beetje eenzaam zo helemaal alleen, maar ik besef waarvoor ik het doe en stimuleer dat door positieve gevoelens.
Het feit dat ze er straks voor me is en dat ze zich dan ook voor 100% in de relatie wil geven, maakt heel veel goed.
Groetjes Mzzl
Mike

05-10-2013 12:50

Mooi dat je haar de ruimte wilt en kunt geven.
Toch lees ik uit je woorden dat zij met een behoorlijk identiteitsprobleem zit.
Jij hoeft haar tekort - dat wat haar ouders aan hadden moeten geven, maar om de een of andere reden konden geven -
niet aan te vullen. Dan gaat er een ongezonde afhankelijkheidsrelatie ontstaan, met alle kramp die dat met zich meebrengt.
Ieder heeft z'n eigen rugzakje te dragen en vooral: ieder moet zien te dealen met z'n eigen wonden.
Dit zeg ik uit ervaring. In de vorige relatie die 7 jaar duurde, heb ikzelf een forse persoonlijke ontwikkeling mogen doormaken.
Ik ben zelf een doorzetter, daarom heeft dit zolang geduurd. Toen ik haar losliet, kwam het werkelijke probleem langzaam bovendrijven. Ongeuite emoties uit
het verleden. Tijdens gebeds-sessies kan ik deze een plek geven en er alsnog (na 30 jaar….) uiting aan geven (ik ben zelf wedergeboren Christen). Dat geeft pas opluchting en ruimte. Zo waanzinnig bijzonder om te ervaren!
Wat ik wilde zeggen: ga niet elkaars leegte opvullen, maar probeer elkaar aan te vullen.
Ik vermoed dat er bij jou ook wonden aanwezig zijn, die genezing zoeken.
Nog een kleine opmerking over “liefde geven”. Het zou mooi zijn als er een dusdanige ontspanning in de relatie ontstaat, dat er “vanzelf” liefde “is”.
Het “aanwezig zijn” is dan voldoende. Ik ben er zelf van overtuigd, dat hoe volwassener, vrijer en gezonder een mens in z'n schoenen staat, hoe ontspannender de relatie zal zijn.
Denk er ‘s over na. Ik hoop dat je iets kunt met m’n opmerkingen.
Veel sterkte en zegen gewenst.
mzzl

06-10-2013 13:24

Dag Mike,
Bedankt voor je lieve woorden.
Zoals ik al eerder verteld heb is ze echt een hele bijzondere vrouw.
Ik wil niet direct haar leegtes ‘opvullen’, maar wil haar een veilig gevoel geven. Haar laten zien dat ik er ben voor haar. Dat ze altijd bij mij kan aankloppen.
Ik heb ook wel het idee dat ik dat bij haar heb overgebracht en dat ze dit ook zo voelt, maar ik heb nog steeds een ‘rotgevoel’.
Ik ken haar nog niet goed genoeg om haar precies te kunnen aanvoelen wat er in haar omgaat.
Ze heeft even ruimte nodig om dingen te verwerken, een plaatsje te kunnen geven. Ik kan me daar wel wat bij voorstellen, maar wat ze precies ‘voelt’, moet ‘plaatsen’, is voor mij niet helemaal duidelijk. Wel zegt ze dat ze ook haar vorige relatie nog moet plaatsen. Deze heeft ze zelf beëindigd, een week nadat ze mij heeft leren kennen. Dit was ze al van plan.
Op dit moment lijkt het wel of er met mijn eigen gevoelens ‘gespeeld’ wordt. Deze zijn op en af. Dan voel ik me weer goed en dan weer vraagtekens en vele vragen.
Zo ook nu weer, dit weekend. Het lijkt wel een psychologisch spelletje om te kijken wie het het langste volhoudt.
Donderdag, toen ze hier was, vroeg ik haar dus of ze een relatie met me wilde als ze er klaar voor is.
Ze zei toen dat dat wel het uitgangspunt is, maar dat ze eerst diverse dingen een plaatsje moet geven, dus nog steeds ruimte nodig had. Daarna kan ze er pas voor me zijn en zich voor de volle 100% geven en de liefde die ik verdien. Ze vindt me immers een hele lieve kerel, spontaan, gezellig enz. De tijden dat we samen zijn, zijn ook heel erg fijn.
Dit weekend, vrijdagmiddag t/m zondagmiddag is ze met enkele vriendinnen weg. Naar een motortreffen (hier 40km vandaan) waar ze al diverse keren zijn geweest. Haar vorige relaties waren meestal ook echte motorrockers. Ze heeft zich met dit soort lui veel bezig gehouden. Ik rijd zelf ook motor, maar ben daarentegen een rustig persoon met het hart op de juiste plaats.
In eerste instantie was het de bedoeling dat ik mee zou gaan, maar ik heb een 2 weken geleden tegen haar gezegd dat het misschien verstandiger is om alleen te gaan. Er moet immers in je leven ook ruimte zijn voor eigen dingen. Daarbij wil ze even rust t.o.v. mij. Wel hadden we afgesproken als ze me er toch graag bij wil, dat ze dan gerust mag bellen en dan kom ik. Zaterdagmorgen krijg ik nog een berichtje dat ze wakker is en hoofdpijn (drank?) heeft en zin in koffie. Ik bericht terug dat ze zo dichtbij is, maar tevens ook weer ver weg en dat ik het mis om haar te strelen. Vervolgens laat in de middag nog ff een berichtje dat ik aan haar denk en voor het slapen gaan een welterusten. Ik heb dus sinds die zaterdagmorgen helemaal niets meer gehoord. Er gaat dus weer vanalles door mijn hoofd op dit moment………Wat gebeurt daar allemaal? Denkt ze dan helemaal niet meer aan mij? Houdt ze me voor de gek? Is ze wel eerlijk naar me?
We hebben verschillende keren tegen elkaar gezegd dat we eerlijk tegen elkaar moeten zijn. Ik ben dat en ik hoop natuurlijk zij ook naar mij toe.
Je ziet dat, hoewel ze me verteld heeft dat als ze er klaar voor is, ik me nog steeds erg grote zorgen maak. Als ze werkelijk, zoals ze donderdag zegt, straks voor me klaar staat, waarom dan vanmorgen niet ff een berichtje?
Ik word hier echt gek van.
Iedereen zegt dat ik me rustig moet houden, afstand moet nemen, haar de ruimte geven enz, maar het vreet me helemaal op. Het voelt alsof er met mijn gevoelens gespeeld wordt, bewust of onbewust.
Het liefst heb ik dat ze me uitlegt wat er in haar hoofd om gaat, waarover ze precies moet nadenken. Daar zouden we dan samen aan kunnen werken, maar dat wil ze niet. Waarom niet? Ik denk, omdat ze in haar leven altijd alles zelf heeft moeten doen, toch? Dit is tegen mijn gevoel in. Ik praat er graag over om zodoende samen hier iets aan te doen.
Zo zit ik nu weer alleen dit weekend. Constant aan haar denken. Dan weer positief, dan weer negatief. Wat vreet dit energie zeg. Ik had stilletjes de hoop dat ze me zou bellen of ik ook kwam, zeker gezien het feit dat het donderdag zo ontzettend fijn is geweest.
Wat moet ik in godsnaam doen?
Groetjes Mzzl
Mike

06-10-2013 14:37

Weet je wat het is Mzzl?
Iets dat lijkt op liefde, kan in werkelijkheid angst zijn. (zie mijn eerste post).
Zodra je iets moois gevonden hebt, word je direct bang om het kwijt te raken.
Het gevolg kan zijn dat je dit gaat vastgrijpen. Zie ook de reactie van Frans.
Ik denk dat je zelf op dit moment een behoorlijke les in loslaten moet gaan leren.
De vrouw die jij ontmoet hebt, maakt een hoop gevoelens in jou los. Het enige waar je bij kunt, zijn je eigen gevoelens.
Ga ermee aan de slag. Probeer voor jezelf helder te krijgen wat je voelt, en waar je gevoelens vandaan komen.
Probeer het onderscheid helder te krijgen tussen je angst, en liefde. Wat is liefde eigenlijk (of feitelijk)?
Je kent haar net. Maar je maakt je nu al grote zorgen. Is dat reeel?
Het vreet je op. WAT vreet je op?
Je wordt er gek van. WAAR word je gek van?
Probeer anders te gaan denken. Niet op haar wijzen, maar op jezelf. Nogmaals: zij fungeert als spiegel voor jouw eigen leven, gevoelens, gedachten etc.
Neem deze vraag 's mee en denk erover na: “Wat is JOUW probleem?”
Sterkte ermee.
mzzl

06-10-2013 18:14

Dag Mike,
Net een telefoontje van haar gehad en even een kwartiertje gebabbeld. En wat blijkt…………..ik maak me teveel zorgen. Niet dat ik iets gevraagd heb, maar de manier waarop we elkaar te woord stonden en ook het afscheid, dat je beiden het weer fijn vond elkaar te horen deed weer goed.
Natuurlijk denk ik vaak wat mijn gevoel precies is. Ik ken mezelf redelijk goed en ik kan verzekeren dat dit Liefde is. Dat er dan ook angst is voor verlating, vind ik wel normaal, mits dit niet de overhand heeft.
Ik heb bij het geheel gewoon een heel fijn, warm, open en veilig gevoel.
En wat mijn probleem is?
Geen idee. Natuurlijk heb ik ook wat problemen, denk dat iedereen dit heeft. Er is er inderdaad een waar ik me ook dagelijks bezighoud, maar daar laat ik me niet over uit. Hoewel dit me veel bezighoud, heb ik het wel een plaatsje kunnen geven.
Verder ben ik ook best een vrij nuchter mens. Mocht de liefde toch achteraf niets worden, dan zal ik zeker een flinke periode erg verdrietig zijn, maar daar kom ik wel weer overheen. Ik ben ook niemand die bij de pakken neerzit. Mocht ik er zelf niet uitkomen, dan zoek ik hulp. Dat is geen probleem. Wat dat aangaat ben ik een vrij open boek en kan makkelijk mijn gevoelens zeggen en uiten.
Maar alles ziet er best voorbarig uit en ik ga me weer even een tijdje op de achtergrond schuil houden.
Woensdag of donderdagavond gewoon even bellen, elkaars stem horen en weer de rust bewaren.
Komt goed!
Groetjes Mzzl.

intens verlangen, maar ik mag niet............

mzzl

Frans

mzzl

Mike

Mike

mzzl

Mike

mzzl

Mike

mzzl