Vanavond was er voor AH een enorme ruzie tussen een straatkrant verkoper en een vrouw die blijkbaar had gezegd “dat hij er zelf voor gekozen had”.
De dakloze, een man van zeker 50, was het hier duidelijk niet mee eens want hij protesteerde tegen die uitspraak op luide toon.
Het was al komies om te zien hoe de toevallige passanten reageerden (incl. ondergetekende), de man had al goed wat op en niemand zag het erg zitten om betrokken te raken. Dus iedereen was erg druk met de boodschappen en keek van uit de ooghoeken hoe het ging.
Blijkbaar hing het in de lucht want even daarvoor had ik al een man die bij mij bekend is als harddrugsverslaafd in zijn telefoon horen toeteren dat hij GVD zijn dochtertje wou zien…
In eerste instantie ben ik wel geneigd om te denken dat iemand er zelf voor kiest om alcohol of drugs te nemen. Of dat als de makkelijkste weg te zien om de problemen te ontwijken. Maar als ik verder doordenk dan vrees ik toch dat iemand door de omstandigheden (en misschien ook wel door aanleg) tot bepaald gedrag gedreven wordt om zichzelf ten gronde te richten.
Zelf heb ik ook wel “slechte” dingen gedaan, maar ik hield er altijd op tijd weer mee op. Ik kon ook altijd makkelijk (nou ja, wat heet…) stoppen met dingen als roken of medicijngebruik. Ik noemde mijzelf tegen een dokter “niet verslavingsgevoelig”.
Dus ik denk dat het een kwestie van aanleg is en niet een verdienste.
Wat denken jullie, kiest iemand er zelf voor om in de ellende te raken?