mijn moeder en ik...

Spiegeltje

16-08-2006 15:05

Hallo allemaal,
Ik ben hier nog nooit geweest, hoop op een beetje begrip en zelfs misschien herkenning door een van jullie. Mijn therapeut is op vakantie en ik heb het moeilijk met wat ik “ontdekt”heb…
Ik heb mijn leven lang al een moeilijke relatie met mijn moeder. Ze heeft een psychiatrische stoornis. Ze is erg wisselend van stemming, de ene keer gul en zoekt veel contact, en juist als ik verwacht dat ze wat belangstelling heeft voor mijn gezin of voor mij, geeft ze geen enkele reaktie. Rapporten van de kinderen? ze vraagt er nooit naar, als ik er iets over zeg, is het, oh leuk. Alles wat goed loopt in mijn leven daarop haakt ze af. Nog nooit is ze trots op me geweest, nog nooit. Als zij maar aandacht krijgt, daar draait iedere vorm van contact om.
in mijn therapie ben ik daar al een tijdje mee bezig, het is de afgelopen weken tot me doorgedrongen wat er aan de hand is, ze heeft me altijd als concurrente gezien naar mijn vader toe. Mijn vader is altijd blij met me geweest, maar zodra ik iets doe of heb, zodra ik ook maar enigszins gelukkig ben, gaat ze ahw in een hoekje zitten mokken, wil ze niets van me wete, en dreigt met allerlei psychische aandoeningen om mijn vader maar weer af te leiden van “de andere vrouw”, ik dus. Mijn vader gaat daar volledig in mee, bang als hij is voor alle manipulaties.
Dit besef is met een enorme klap tot me doorgedrongen, ik ben er ontdaan van. Welke moeder doet dat nou, ze gaat daar verder in dan ik kan beschrijven. Ze kan het niet hebben dat ik een goed huwelijk heb, probeert mijn man als het ware in te lijven door sexueel getinte opmerkingen naar hem te maken. Mijn lichaam heeft ze altijd belachelijk gemaakt, als sinds ik klein was. Nu begint ze bij mijn kids, ze lijkt er op gebrand alles zich toe te eigenen wat me gelukkig maakt, datgene wat ze zichniet toe kan eigenen, negeert ze of maakt ze belachelijk, en in het geval van mijn kinderen belast ze ze met verhalen hoe moeilijk ze het heeft. Wat ze vanmij niet krijgt probeert ze bij hen te halen. Ik zit daar boven op, laat mijn tanden zien en betrek haar niet meer dan nodig is in ons gezin, en dat kan ik ook wel aan.
Ik ben gewoon zo geschokt doordat ik nu ineens zie wat er aan de hand is, enmijn man beseft het nu ook, ook hij is van de kaart.
Sorry hoor als het een warrig verhaal is, ik moest even spuien, het lucht me wel op om het aan iemand te kunnen vertellen. Diegenen die mijn moeder kennen vinden haar altijd zielig en mij bikkelhard. Ze klaagt nl over me achter mijn rug om, dat hoor ik soms bij toeval.
En als ik heel eerlijk ben? Ik vind dat ze alle reden heeft om trots op me te zijn. Ik heb een leuk gezin, een lieve man, twee schatten van kinderen, ik werk, ik studeer, ik sta sterk in het leven ondanks alles..
Maar dit is me even een stapje te ver..
groetjes spiegeltje
Lezer

16-08-2006 17:33

Wat een inzicht ineens.
Nogal aangrijpend wat je vertelt.
Maar is het niet fantastisch te begrijpen hoe het in elkaar zit ?
Nu weet je dat ze niet in orde is, dat dat niet zal veranderen
Dat je niet langer meer mee hoeft te gaan in dit ziekelijke gedrag .
En nog veel belangrijker dat vanaf nu jij kunt bepalen wat jouw positie is.
Dat je daar de vrijheid voor kunt nemen.
Dat je stopt met vechten tegen een ziekte en dat je stopt met het verspillen van al die energie. Gebruik die voor je gezin.
Wat samengaat met het inzicht omtrent je moeder houdt ook in dat je nooit van haar zal krijgen waar je je levenlang op wacht :erkenning.
Hoe pijnlijk deze ontdekking ook is,ik heb toch de neiging je te feliciteren, want pas als je inzicht hebt kun je veranderen.
Ik gun je van harte dat je , samen met de therapeut, nieuwe wegen vindt om het geluk bij jezelf en je gezin te vinden, nu je weet dat het nooit van je moeder zal komen.
Spiegeltje

16-08-2006 21:01

Dank je wel, lezer! En ja, je hebt gelijk, het is eigenlijk heel dualistisch he, enerzijds geeft het heel veel lucht en vrijheid dat ik niet meer op mijn tenen hoef te lopen, me niet meer een “slecht mens” hoef te voelen en daar ben ik heel blij mee. Maar ik voel nu ook rouw om al die verloren energie, en vooral die verloren jeugd.
Hoe meer ik me van haar ontworstel, hoe meer ze me probeert in haar wereld te betrekken, en daar heb ik hulp bij nodig. Ook zal ik weer moeten gaan leren om waardering voor mijn eigen leven te vinden . Ik denk dat er in me een beetje kind was achtergebleven dat nog steeds op erkenning zat te wachten en dat kind is nu in een klap volwassen geworden. Zo denk ik dat het zit, als ik probeer door mijn eigen verwarring heen te zien.
Maar je hebt wel gelijk denk ik, dat dit heel positief is . zij is de persoon die me gebaard heeft, mijn eerste voorbeeld als vrouw…het doet gewoon even flink zeer.
Bedankt voor je hart onder de riem!
groetjes, spiegeltje
(ps: sneeuwwitje is mss beter op zijn plaats!)
Lezer

17-08-2006 00:42

Het is pijnlijk om onder ogen te moeten zien dat je moeder geen moeder is.
Dar je nooit de liefde en erkenning van haar zal krijgen die je nodig had en nog steeds nodig hebt.
Ze kan het niet en gedraagt zich daarbij ook agressief tegen jou , je man en je kinderen.
Je inzicht vind ik bewonderenswaardig.
Langzaam zal je een nieuwe weg moeten zoeken om los van haar invloed te komen.
Dat zal veel van je vragen,maar gaandeweg zal je merken dat het goed is.
Zorg dat zij niet langer de regie heeft over jullie leven. Hoogste tijd om eigen baas te worden.
Je hebt alle reden om trots te zijn op jezelf.
Ik wens je alle goeds en sterkte.
Ps
Bescherm aub je kinderen , Dit is slecht voor ze, daar weet jij alles van.
Groet, Lezer.
.
Annelies E

17-08-2006 10:10

Ik schrijf als een moeder
Ik vind dit erg voor jou
Ik houd zielsveel van mijn kinderen
En nu ze volwassen zijn laat ik ze los
Maar dat betekent wel, dat ik er voor hen ben als er wat is
Misschien moet je “gewoon ” verder gaan met jouw leven
En kan jouw moeder doorgaan met het hare
Maar een kind zien als concurent is erg
Misschien wil ze aandacht
kreeg ze die te weinig weer van haar ouders
het is soms een cirkel
Sterkte
En veel kracht toegewenst
Spiegeltje

17-08-2006 23:38

Dank jullie wel, Lezer en Annelies, doet me veel goed!
alle liefs en dankbaarheid,
spiegeltje
Lorrie

18-08-2006 19:24

Hoi Spiegeltje,
Zoals ik het lees is het misschien ook een groot gedeelte jaloezie. Jaloers dat jij het leven hebt wat zij vroeger ook had willen hebben, maar niet kon of durfde, de vrijheid die jij als mens hebt in je doen en laten wat zij nooit heeft gekend of aangedurfd.
Stoot je moeder niet af, probeer eens te praten met haar en vertel haar hoe jij je voelt en vraag haar hoe zij zich voelt. Misschien zit er wel heel wat anders achter dan jij denkt.
Sterkte, moeilijk, maar het blijft wel je moeder. Doe geen dingen die je later misschien niet meer goed kunt maken. Voor alles is een reden.
Groetjes Lorrie.
ook zo een

23-08-2006 13:24

Jeetje meid, tis net of ik mijn eigen verhaal lees. en de reactie van lezer, sjonge dat is precies waar ik ook tegen aan loop, mijn moeder heeft waarschijnlijk een stoornis, dat is nooit vastgesteld maar a,h,v, haar gedrag hebben mijn zus en ik ( en de rest van de familie) besloten dat ze niet helemaal goed is. ze beredeneerd alles vanuit een slachtofferschap en staat volgens haar boven iedereen. Ik kreeg ook nooit erkenning want eigenlijk koestert ze een enorme woede naar mij omdat ik uberhaupt geboren ben ( was ongewenst) en met mijn geboorte hielden haar dromen op. en inderdaad is ze jaloers en wil ze steeds alle aandacht ten koste van iedereen. schroomt niet om mensen de dolk ( figuurlijk) in de rug te steken om dat voor elkaar te krijgen maar raaskalt daarnaast wel over respect hebben voor elkaar. ik las jouw verhaal mnet de reactie erop en inderdaad, ik zocht ook een soort erkenning, zelfs nu nog nadat mijn zus en ik alles hebben opgeschreven wilden we een soort erkenning dat we het goed hebben gezien ofzo, enfin, bovenstaande is voor iedereen die niet weet waar het over gaat ook niet te volgen dus ik hou maar op, maar heel erg bedankt voor het inzicht allebei.
groetjes van ook zo een…
spiegeltje

24-08-2006 11:08

Dank je wel voor je verhaal, het komt dus vaker voor, daar ben ik wel blij om. Ik heb het nog steeds ontzettend moeilijk nu ik begin te beseffen hoe dit mijn leven tot nu toe beinvloed heeft. Altijd maar denken dat ik slecht was, dat ik geen recht op dit leven had, iedere vrouw in mijn leven veranderde in een bedreiging waardoor ik veel vriendinnen kwijt ben geraakt, en enige jaren geleden was ik vastbesloten om, zodra mijn kinderen volwassen waren uit dit leven te stappen, aangezien ik niet deugde. Bovendien heeft ze een enorme macht over me in de zin dat ze andere mensen fantastisch weet te manipuleren. Mijn zusje zet zich ook tegen alles af wat ik doe, die doet echt precies hetzelfde als mijn moeder. Mijn schoonmoeder soms idem en ook mijn vader, tenzij ik hem alleen spreek. Als het contact even goed is, blijkt er achteraf weer een verhaal over me de wereld in te zijn geslingerd waardoor ze weer afstand nemen. Ik voel me een speelbal in het heelal.
Mijn gevoelens zijn vnl erg verward. Net alsof er een aardbeving is geweest en ik nu pas de schade bezie. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik ben ontdaan, onthutst, intens verdrietig en woedend. Tegelijkertijd kan ik niet huilen of kwaad worden, ik ben bang dat ik dan de voegen onder de stenen vandaan krab. Ik hou mezelf dus zoveel mogelijk onder controle. Ondertussen gaan de manipulaties gewoon door, al ben ik daar nu veel alerter op . Dat maakt het verwerken ook zo onoverzichtelijk, ik zit er tegelijkertijd nog middenin, en zij is zich van niks bewust. ook al zo moeilijk, ze is gewoon behoorlijk gestoord bezig, ze zit niet op haar gemakkie uit te denken hoe ze me eens te grazen kan nemen, ze reageert gewoon op haar impulsen. Ze vindt zichzelf doodnormaal.
Ik weet het allemaal niet meer, ben zo moe van het denken. Ben blij dat ik het zo druk heb op het moment, dat leidt een beetje af. Ik ben zo moe
sunny

24-08-2006 13:57

Als het manipuleren een patroon is in je leven, en dat is het: moeder, zus, schoonmoeder, schoonvader, dan zou ik eens met een regressie therapeut kijken waar dat patroon vandaan komt.
Je moet er kennelijk wat mee en misschien geeft dat meer duidelijkheid.

mijn moeder en ik...

Spiegeltje

Lezer

Spiegeltje

Lezer

Annelies E

Spiegeltje

Lorrie

ook zo een

spiegeltje

sunny