Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Ellen XL
Was het niet Plato i.p.v. Pluto? 
Hallo Angie,
je herkent het probleem begrijp ik, en hoewel je nog geen oplossing hebt, ben je daar wel mee doende. Wellicht is mijn opmerking hieronder dan ook ten overvloede.
Ik vermoed dat als je hersens in conflict zijn met je gevoelens, dat er vaak een afwijzing is van wat je voelt. En aangezien voelen meer als jezelf voelt dan het denken, ervaar je het mogelijk ook als een afwijzing van, als kritiek op jezelf.
Mijn idee is dat gevoelens altijd - psychologisch - terecht zijn. Er is altijd een begrijpelijk oorzaak voor. Dat wil niet zeggen dat ze altijd logisch zijn in de situatie waarin ze naar voren komen. Als je gevoelens afkeurt, of nog sterker, ontkent gaan ze ondergronds en kunnen je dan op de raarste momenten parten spelen.
Dus een eerste stap naar harmonie tussen denken en voelen is m.i. het serieus nemen van je gevoel, wat het ook is. En met serieus nemen bedoel ik dan ze durven voelen, ze recht van bestaan geven, er ja tegen zeggen. Ze vertellen je iets over jezelf.
Ik bedoel er niet mee dat je ze ook in gedrag moet omzetten. (Als je boos bent mag je best voelen dat je boos bent, maar het is niet zo handig om die persoon te gaan slaan).
hartelijke groet,
Bert.
Ja hoor dat wil ik best. Het speelt op dit moment minder.
Het betrof m´n ex, m´n verstand zei me dat ik beter niks met hem te maken kan hebben (en m´n verstand heeft denk ik gelijk) maar m´n gevoel zei dat het ook anders kon.
Ik weet echter door dingen die gebeurt zijn dat het haast niet anders kan dan dat m´n verstand gelijk heeft, bovendien is het ook zijn wens om zo min mogelijk contact te hebben. Het komt erop neer dat we totaal niks met elkaar hebben en van twee kanten elkaar heel erg gekwetst hebben. Hij was dan ook akkoord dat we uit elkaar zouden gaan en dat ik ver weg (Spanje) zou gaan wonen.
Op dit moment heb ik voor het grootste gedeelte rust gevonden in het feit dat hij geen contact wil, soms is dat gevoel anders want we hebben een kind samen. Ik heb bedacht dat ik het voor nu los ga proberen laten en me er opnieuw druk om ga maken als m´n kind oud genoeg is om het te beseffen. (hij is pas 15 maanden, en m´n ex heeft er zelf voor gekozen om z´n kind maar eens in de 2 maanden te zien, in de praktijk is dit nog veel minder.)
Beste Angie,
Je moet best een moeilijke en verdrietige tijd achter de rug gehad hebben, ik begrijp dat je je inmiddels al weer wat beter voelt.
Het lijkt me ook moeilijk te verkroppen om van iemand waarvan je mogelijk wel gehouden hebt een aantal dingen te ontdekken die aan dat gevoel van houden van zoveel afbreuk doen.
Ik kan me voorstellen dat je je zelf de vraag gesteld hebt: kan ik mijn gevoel (van houden van) dan wel vertrouwen. En andersom zeg je, als ik je goed begrijp, zou dat oorspronkelijke gevoel toch niet voldoende basis kunnen zijn om toch iets van onze relatie te maken. Alsof je verstand nee zegt, en er in je gevoel toch nog wel een ja is.
Ik weet helemaal niet of het voor jou opgaat, maar mensen worden nogal eens verliefd op iemand die hun (vaak onbewust) doet denken aan een van hun ouders. Een gevoel van thuiskomen, van iemand eigenlijk al jaren kennen. Dat gaat zelfs op voor het herkennen van negatieve eigenschappen. Zo kunnen dochters van een alcoholist, ondanks het feit dat ze daar vreselijk veel last van gehad hebben, toch trouwen met een man die later ook aan de drank gaat.
Ik geef dit als voorbeeld dat er een psychologisch begijpelijke reden kan zijn voor het verliefd worden, en een blijvend gevoel van ‘ergens hou ik van hem’ terwijl er tegelijk, of pas later blijkend, veel verstandelijke overwegingen kunnen zijn om de relatie te beëindigen.
Maar dat gaat met veel inwendige strijd gepaard denk ik.
Inmiddels heb je wel min of meer vrede gevonden, met het feit dat jullie relatie voorbij is. Nooit helemaal natuurlijk, omdat zoals je aangeeft hij altijd de vader van jullie kind blijft.
En ik vermoed ook dat dit niet de eerste keer is, dat je met je zelf in tweestrijd was.
Angie, ik ken je situatie niet, misschien heb je je familie en vrienden achter moeten laten om naar spanje te gaan, of andersom is dat je thuisland?
Hoe dan ook ik wens je heel veel sterkte.
Als je door wilt mailen, kun je ook mijn eigen emailadres gebruiken. (klikken op mijn naam, links boven).
Hartelijke groet,
Bert.
