vergeving

ron

05-10-2006 20:54

Ben nu ongeveer een jaar bezig met het proces van vergeving.
De laatste tijd merk ik dat ik grote vorderingen maak hiermee.
Jarenlang had ik haat en grote bitterheid naar mijn vader.
Als gevoelige jongen zocht ik naar de zachte kant van mijn vader, iets waarmee hij niet om kon gaan, waar hij ronduit bang voor was/is.
Mijn kwetsbaarheid was voor hem (zeer) bedreigend.
Gevolg was dat er tussen ons veel onbegrip was en dikke muren.
Ik heb geen warmte ervaren bij mijn vader, hij voelde voor mij koud en afstandelijk en hard.
Ik voelde niks geen geborgenheid bij hem, laat staan liefde.
Jarenlang ging ik onder dit gemis gebukt en deed mijn uiterste best om op allerlei manieren bij diverse personen dit gemis ingevuld te krijgen.
Uiteindelijk was ik zo verbitterd dat ik het bijna opgaf en vluchtte in sexverslaving en vermeidingsgedrag naar mensen. Ook heb ik een periode gegokt.
k was niet in staat liefde te ervaren, laat staan dor te geven. Hield mensen ver van mij af. Was zeer kritisch naar iedereen inclusief mijzelf.
Had niemand meer die ik nog enigzins de moeite waard vond.
Een paar weekenden geleden werd het me ineens duidelijk dat mijn ouders wel van mij gehouden hebben waar ik altijd dacht dat dat niet zo was.
een hele verandering.
Vergeven maakt dat je de dngen in perspectief gaat zien. De dingen die gebeurd zijn kun je veel objektiever en dus eerlijker bekijken.
Ook ik heb in de relatie met mijn ouders fouten gemaakt.
Zo besloot ik me niet liever te laten kwetsen en trok een enorme muur op naar hen.
Zo konden ze me ook niet meer bereiken met de dingen waarmee ze me wel hebben willen laten weten dat ze van mij hielden…
Nu ik dat zie kan ik milder zijn.
Zijn hier meer mensen die een dergelijk proces doorgaan (gegaan zijn)?
Ben benieuwd.
Groet ron
Ellen XL

07-10-2006 12:30

Ja, ik ben ook een dergelijk proces doorgegaan.
De vergeving begint met BEGRIP krijgen voor je ouders en hoe het voor hen geweest moet zijn.
Misschien (mijn ouders wel!) hebben jouw ouders ook een moeilijke jeugd gehad met hun ouders.
Verder hoef je niet meteen alles te vergeven, het begint met de BEREIDHEID om te vergeven.
Het is ook goed om te bedenken wat je ouder(s) zouden moeten doen om die vergeving van jou te krijgen.
Als je ouders nog leven heb je heel veel geluk, dan kun je er nog met ze over praten.
Zijn je ouders inmiddels gestorven (zoals die van mij) dan is het moeilijker, dan kun je n.l. je eigen onbegripvolle houding niet meer goed maken naar hen toe!
Dan zal je met die schuld moeten leven!
Waarmee ik maar wil zeggen, "als mensen boos zijn op hun ouders werk er dan aan want zoals een oud spreekwoord al zegt; het komt altijd van twee kanten
(ook al wil je dat nu absoluut niet inzien en geeft iedereen je gelijk)".
Als je eenmaal inzicht hebt gekregen, zoals jij nu Ron, dan besef je wat je zelf hebt nagelaten en hoe liefdeloos en egoÃƒÂ¯stisch je zelf was met je beschuldigende vingertje….
Sterkte met het proces en ik wens iedereen die met dit probleem tobt heel veel liefde en wijsheid toe.
Ellen
azalaia

07-10-2006 13:14

Dat is mooi gezegd Ellen.
Groeten van azalaia.
willem

07-10-2006 19:08

beste ron,
geen enkele situatie is met elkaar te vergelijken..maar ik herken wel een paar dingen. Ik had een absolute haat-liefde verhouding met mn vader..vaak meer had als liefde. Ik begreep niks van hem..en hij niks van mij. ik ben hem verloren op 18 jarige leeftijd..plotseling en volkomen onverwachts. Op die leeftijd, vlak voordat hij stierf had ik een aantal keuze`s gemaakt waar hij absoluut niet achter stond. Nadat hij stierf ben ik absoluut een verkeerd pad op gegaan. Nu..(ben 33)..heb ik alles uit het leven gehaald wat er in zit..naast dat ik alles gedaan heb wat god verboden heeft..heb ik ook een top-functie op mijn werkgebied. En juist nu kom ik er achter dat mijn vader en ik..als 2 druppels water op elkaar lijken..qua karakter, qua denkwijze en zelfs qua uiterlijk..echt een copie..en nu realiseer ik me dat ik een verdomd lastig mannetje was om mee te leven..( op 18 jarige leeftijd)..het is nu te laat om nog dingen te vragen aan mn vader, dingen te laten zien..of de simpele vraag..“pa..ben je trots op me??”…het is een hard feit om daar me te leven en ik loop er elke dag met mn neus tegen aan..
wat ik wil zeggen ron…het mes snijdt aan 2 kanten, ik begrijp je gevoel heel goed..maar kijk in de spiegel..daar ben ik ook veel te laat achter gekomen..praat en uit jezelf…en koester..koester wat je nog hebt..en vraag vooral de dingen die je nog dwars zitten..nu het nog kan..ik was te laat, jij hebt de mogelijkheid nog
succes
Annelies E

08-10-2006 12:02

Dat zie je wel meer
Als een kind erg op de ouder lijkt dat het kan botsen
Dat zag ik ook bij mijn vader en mijn broer
Bovendien het zelfde beroep
dan krijg je ook nog een soort concurentie
Mijn broer is nu 67 en heeft er nog last van
Terwijl ik een hele liefdevolle band had met mijn vader
En ik weet zeker dat mijn vader ook van die broer hield
maar hij kan dat maar niet aannemen van mij
mijn ouders zijn al heel lang dood
Ik probeer het nu toch bij mijn eigen kinderen anders te doen
zij zijn nu 30 en 33
We investeren in de liefde
Zo noem ik het maar
En we laten hen los
Zij leven nu hun leven
Maar Never nooit, niet laten vallen
in hun moeilijke tijd die zij ook hadden ,kwamen ze toch op huis aan
Zelfs hier weer gewoond
Het blijft een proces
Ouders- kinderen !
ron

08-10-2006 13:24

Bedankt voor de reakties, misschien dat ik later nog inhoudelijk ga reageren.
k houdt mij ondertussen vast aan de woorden in de bijbel, zie:
http://www.biblija.net/biblija.cgi?set=10&lang=nl&pos=1&qall=0&idq=0&idp0=19&idq=19&q=elia+verzoenen
Groet ron
azalaia

08-10-2006 13:40

Je zou het niet meer over de bijbel hebben Ron…….
Elke keer krijg ik het benauwd zodra jij met de bijbel komt aanzetten.
Wat voor jou het heilige boek der boeken is, dat hoeft voor mij niet zo te zijn.
Ik ben 100% vegetariÃƒÂ«r al bijna 30 jaar, maar probleer ik nu elke keer jou te overtuigen dat vegetarisch leven en denken DE ultieme levensvorm is?????
Voor mij is dit wel zo wel maar dat is dan ook helemaal MIJN zaak en ik val jou niet lastig met mijn levensvisie.
Dus hou op met God en de Bijbel, ga dan naar een godsdienst prikbord.
Ik erger me hier al veel langer aan en nu moet ik dit opschrijven.
Ik heb niks op jou persoonlijk, ik ken je tenslotte niet, maar stop gewoon met god en de bijbel op dit psychologie prikbord.
Dat JIJ nou een religiefreak bent, dat is jouw zaak maar maak het niet mijn zaak.
Groeten van azalaia.
ron schreef:
>
> Bedankt voor de reakties, misschien dat ik later nog
> inhoudelijk ga reageren.
> k houdt mij ondertussen vast aan de woorden in de bijbel, zie:
>
> http://www.biblija.net/biblija.cgi?set=10&lang=nl&pos=1&qall=0&idq=0&idp0=19&idq=19&q=elia+verzoenen
>
> Groet ron
ron

08-10-2006 20:50

Beste Azalaia,
Zoals jij erop reageert lijkt het juist wel jouw zaak….kennelijk heb je meer met de bijbel dan jezelf wil toegeven, vanwaar anders deze heftige gevoelens(qoute:Elke keer krijg ik het benauwd ) !?
Weet dat het voor mij een ongewenst neveneffekt is dat jij het benauwd krijg als ik dit benoem, dit is zeker niet mijn intentie!
Jouw overtuiging respekteer ik, ik geloof daarnaast ook in de vrijheid voor mij om mijn overtuiging (ook op dit forum) te benoemen, jij kennelijk niet….dat vind ik jammer en begrijp ik ook niet goed.
Waar komt toch je benauwdheid vandaan en vanwaar meen jij dat ik vanwege jouw benauwdheid zou moeten stoppen met mijn schrijven!?
Ik vind dat erg intolerant en ben zeer benieuwd naar je gronden voor deze intolerantie naar mij.
Groet ron
azalaia

08-10-2006 23:43

Hallo ron,
Ook als je de Koran er steeds bij zou betrekken, dan zou ik het net zo benauwd krijgen, het heeft te maken dat religie en psychologie toch verschillende onderwerpen zijn.
Ik heb ook niet gezegd dat je moet stoppen met je schrijven, maar moet stoppen met het geven van links die teksten uit de bijbel aanhalen.
Ik geef jou ook geen links naar de vega.pagina, of naar de pagina's voor non- alcoholici en no-smoking pagina's.
Dit is een prikbord voor mensen met een bepaald probleem met vragen ergens over waar ze mee zitten, en dan wil jij de mensen goedbedoeld naar God leiden.
Misschien vinden anderen dit geweldig maar mij irriteert het.
Ik wil best over geloof praten maar niet op dit prikbord.
Voor ÃƒÂ©ÃƒÂ©n keer doet ik dit nu wel.
Er zijn nog nooit zo veel oorlogen, haat en nijd geweest als op dit moment onder de noemer van geloof in naam van god.
En dan nog iets anders: mensen die in god geloven, algemeen bedoeld, zijn vaak hypocriet: zolang het ze goed gaat geloven ze, maar o wee zodra er iets gebeurt dat hun leven op hun kop zet…… dan opeens geloven ze niet meer, want waar was die goede god op dat moment…….
Mijn benauwheid heeft niks met angst te maken, het is een gevoel dat bij mij opkruipt zodra je naar een link verwijst die naar de bijbel leidt.
Net zoiets als Jehova Getuigen, die kunnen ook zooooo aandringen en hun geloof aan je opdringen, maar zodra zijzelf uit de Jehovaclan stappen, worden ze gelijk met de nek aangekeken en uit de groep verstoten.
Het slaat allemaal nergens op.
Duizenden katholieke priesters die pedofiel zijn en de Paus doet ook alsof er niks aan de hand is, net nog een documantaire gezien op BelgiÃƒÂ« 1.
Ik hou dus eigenlijk ook niet zo van mensen die zo met god dwepen zoals die katholieke priesters die elke zondag de mis voordragen.
Wat een schijnheiligheid allemaal.
Moslims die zo met Allah dwepen en daar heel ver in meegaan, of orthodoxe Joden die de hele dag voor de klaagmuur staan de zweven, net zo kwalijke zaak, voor mij dan.
Allemaal relegionfreaks die buiten deze wereld staan.
Ik heb niks op met dit type van mensen.
Ik ben neutraal, sta in pricipe voor alles open maar denk vrij…. ben een vrijdenker, wars van dogma's door wie dan ook opgelegd.
Nu weet je een beetje waar mijn irritatie vandaan komt.
Groeten van azalaia.
Sophia

09-10-2006 08:36

Ron,
De grote lijn in jouw verhaal komt me bekend voor.
Wat voor mij een keerpunt is geweest in mijn leerproces is, dat ik me op een gegeven moment realiseerde dat ook mijn ouders van mij hielden op hun manier. Ikzelf had al op jeugdige leeftijd een beeld voor ogen van hoe mijn ouders naar mij zouden moeten zijn om liefhebbend te zijn, maar dat waren mijn eigen ideeen over wat liefde en houden van zou zijn. Mijn eigen condities en voorwaarden en elke keer als ze er in mijn ogen niet aan voldeden, voelde ik me ellendig, niet geliefd, niet gesteund en vooral zeer zeker niet welkom. Dit beeld is erg lang aanwezig geweest en heeft me heel onzeker gemaakt. Het heeft me heel veel moeite gekost en ook bittere tranen, maar ik ben heel erg blij dat ik het inzicht heb verkregen en dat ik op die manier een brok ellende achter me heb kunnen laten en mÃ‚Â´n ouders heb kunnen accepteren zoals ze zijn / waren.

vergeving

ron

Ellen XL

azalaia

willem

Annelies E

ron

azalaia

ron

azalaia

Sophia