vergeving

ron

09-10-2006 09:14

Hoi Sophia,
Dank je voor je (herkenbare) reaktie!
Bij mij is dat dus een paar weken geleden gebeurd: ik zag in dat mijn ouders wel van mij gehouden hebben maar dat hun manier van dit communiceren niet bij mij binnenkwam. Deels had dat te maken met mijn eigen (gekozen) bescherming om niet langer gekwetst te (willen) worden.
Ik was en ben een kwetsbare, gevoelige man.
Ik leefde sterk vanuit ideeen van hoe de dingen zouden moeten gaan (net zoals jij beschrijft).
Altijd was ik bezig (meestal in mijn hoofd) met hoe ik vond dat mensen tegen mij hadden/zouden moeten doen, en idd, ook bij mij resulteerde dit in zeer grote mate van bitterheid.
Sinds een paar weken kan ik vrij los en open kontakt hebben met mijn ouders, wat een verademing!!
k merk dat de ruimte die dat geeft gelijk opgepikt wordt door mijn vader; hij is veel ontspannener in mijn aanwezigheid!! (en ik was altijd zo boos op hem omdat hij a. niet zijn gevoeligheid liet zien en b. hij altijd zo vreselijk gespannen was…)
Nu blijkt dat een deel van de oorzaak daarvan lag bij mijn superkritische houding en bijtende opmerkingen (en gedachten, want die kan die ook gevoeld hebben).
Heerlijk hoe deze dingen nog mogen veranderen!
Vergeven is zo n krachtig ding, het is het wapen tegen bitterheid.
k zie erg veel bittere mensen zonder hoop en verwachting.
Mensen die in hun ideeen vastzitten, met name naar anderen maar ook over zichzelf.
Dat is zo jammer en zeer kapotmakend…
Heerlijk om de weg gevonden te hebben uit bitterheid!
ron

09-10-2006 09:20

Lieve Azalaia,
k, ik begrijp een beetje beter waar je benauwdheid vandaan komt. Het spijt me oprecht dat mijn linken naar de bijbel jou dit gevoel opleveren, is niet mijn bedoeling!
Wat ik je wil meegeven om eens over na te denken (als je dat wilt) is het volgende:
Het feit dat mensen adhv de bijbel vreselijke dingen hebben gedaan, waarover zegt dat iets? Over de bijbel?
Stel dat ik nu zeg: ik heb een hekel aan kandelaars omdat iemand mij daar ooit een enorme klap mee op mijn hoofd heeft gegeven, dan is mijn idee voor te stellen maar is het daarom ook terecht?
Het was een persoon die me sloeg met de kandelaar, de kandelaar zelf werd misbruikt!
Zo geloof ik dat de bijbel ook door kwaadwillende mensen misbruikt is en word terwijl dat in mijn ogen alleen maar iets zegt over de mensen.
Ik leer te vergeven, vanuit de bijbel. Wat is daar nu op tegen? k zie overigens God als de grootste psycholoog aller tijden, de Persoon die alle psychologen (en clienten) gemaakt heeft. Hem buiten je leven laten is volgens mij de oorzaak van zoveel onbegrip en onmacht!
Ik vraag dus om je begrip over het (af en toe) noemen van mijn Bron voor gezond psychisch leven.
Mocht je nu toch moeite hoduen met mijn stukjes dan wil ik je vriendelijk vragen mijn stukjes niet aan te klikken…
Vriendelijke groet, Ron
Annelies E

09-10-2006 11:02

Wij blijven investeren in de liefde naar onze 2 zonen met aanhang
Het blijft een proces
ouders-kinderen
Mijn eigen ouders zijn helaas dood
ron

09-10-2006 12:28

Wat fijn is om te weten wat liefde is en wat niet. Dat klinkt simpel maar in de praktijk is niet alles wat je als liefdevol bedoeld ook liefde in de ogen van degene die het zou ‘moeten’ ontvangen.
Zo kun je soms dingen die waar zijn beter verzwijgen om de ander te dienen. Liefde is altijd op de ander gericht.
Liefde kwetst niet en is niet uit op eigenbelang.
Liefde dwingt niet.
Het is heerlijk te leren de liefde in de praktijk te brengen. Mooi als je als ouders gericht bent op je kinderen! Dat kan meestal pas als je je eigen gemis hebt verwerkt…
Ik merk dat mijn vader (en mijn moeder)enorme behoefte heeft aan begrip/luisterend oor/enz.
Dit is alleen op te brengen door mij als ik met mijn eigen gemis klaar ben of iig ergens heen kan…
eigenlijk hebben ze me min of meer gedwongen om hen te bevestigen en te voorzien in een luisterend oor, ze waren op zichzelf gericht.
ne dat zijn ze nog altijd.
Ze begrijpen tot op de dag van vandaag niet dat hun 8 kinderen (7 inmiddels, omdat ik nu weer kontakt met ze aanga) zoveel moeite met hen hebben en geen kontakt (of zo weinig mogelijk) willen hebben….
Ze zijn gerichjt op hun gemis en geloven werkelijk dat kinderen er vor hun ouders behoren te zijn….
Ze hebben het nooit anders gekend….ze weten niet beter.
Ben blij dat ik het anders mag leren (be)leven.
Annelies E

09-10-2006 13:57

Als ik vragen mag
heb jij nu zelf kinderen
en zo ja
doe jij het nu anders ?
ron

09-10-2006 15:48

Natuurlijk mag je vragen…
Ja ik heb een zoon (8) en een dochter .
Ik wilde eigenlijk geen zoon (eerst) maar kreeg er toch een omdat ik geloofde dat ik het net zo (of erger) zou doen dan mijn vader als vader.
Dit geloof heb ik ingeruild voor een ander geloof.
Ik ben fulltime huisvader.
ik heb ervoor gekozen door een rouwproces te gaan en te kiezen voor vergeving richting mijn vader.
Ook ik maak fouten. Verschil met mijn vader is dat ik mijn fouten zoveel mogelijk openlijk erken en er excuus voor maak.
Ook ben ik erop gericht en leer ik relatie aan te gaan met mijn kinderen. k heb geleerd niet bang te zijn voor mijn eigen emoties en de van mijn kinderen.
Ik heb geleerd hoe belangrijk erkenning voor gevoel is, om te ontvangen en te geven.
Vader zijn is voor mij een behoorlijk bewust proces van leren.
Daarin ben ik niet volmaakt.
Maar sta open voor correctie, ook van de kant van mijn kidneren.
Mijn vader heeft niet naar zijn vrouw geluisterd.
Ik leer dit wel te doen.
In de afgelopen twee jaar hebben wij een crisis gehad.
Eigenlijk had ik geleerd om dominant te zijn naar mijn vrouw (ze moest me eigenlijk altijd bevestigen in mijn mening, omdat ik mijn mening koppelde met mijn eigenwaarde, net als mijn vader deed/doet).
We hebben beide veel geleerd. De crisis is voorbij. We gaan nog verder met leren hoe we zo optimaal man en vrouw voor ellkaar kunnen zijn.
Al met al zit ik in heel wat processen…zoals je leest.
Maar het is heerlijk als al deze dingen je laten groeien als persoon.
Toch is volmaaktheid niet het doel.
De basis is zelfaanvaarding, ook ondanks alle fouten.
Geen mens is volmaakt. Maar liefde en vergeving maakt dat je ook in dt onvolmaakte leven volop kunt genieten (is inmiddels mijn ervaring!)
Over een paar weken mag ik een cursus meedoen op gebied van hulpverlening.
Veel mensen lopen aan tegen de dingen waarmee ik geworstelt heb.
Mag mezelf ervaringsdeskundige noemen maar ben ondertussen ook gewoon zelf in proces. Is ook nodig om openheid naar anderen te houden.
Het vaderschap is prachtig, relatie hebben met je kidneren is onvergelijkbaar/onvervangbaar. er zijn erg veel ouders die vluchten voor ouderschap met alle gevolgen voor hun kinderen…..
wana

09-10-2006 20:25

herkenbaar ron.. hopelijk kan je begrip opbrengen voor je vader.
ik denk dat je het ook in de tijd moet plaatsen,gevoelige mannen ‘bestonden’vroeger gewoon niet dat was ‘not done’ en zo is hij opgevoed en weet of wist werkelijk geen raad met emoties of kwetsbaarheid.
misschien was ie wel net zo gevoelig als jij ooit en is dat totaal afgezworen,dan zal dat extra moeilijk zijn omdat wÃƒÂ©l te zien en te erkennnen in je kind.
ik zie het aan mijn eigen ouders en heb geleerd dat bepaade dingen gewoon niet in hun vermogen ligt, nooit geleerd of totaal doodgezwegen en daardoor onbereikbaar.
vergeven is een groot goed. het betekent niet vergeten of goedkeuren!
Annelies E

09-10-2006 20:38

Ik heb het ouderschap als heel fijn ervaren
en nog
Ik had wel last van een leeg nest toen ze uitvlogen
Maar zo is het leven
Ze zijn nu 30 en 33
En pracht jongens
En gelukkig ook een goede band met hun vader
Ik wens jou veel geluk samen met jouw vrouw en kinderen
ron

10-10-2006 11:10

k heb de laatste maanden steeds de woorden: ‘vergeef het hun want zij weten niet beter’ in mijn hoofd (woorden van mijn Voorbeeld).
Het is waar dat rechtdoen aan mijn ouders ook inhoud hen in hun kader te plaatsen.
Mijn vader zijn vader is door de duitsers meegenomen naar een concentratiekamp.
Grotere plek van afwijzing kun je (haast) niet bedenken!
Mijn pa was toen een beginnend puber…..
Mijn ma is de oudste dochter geweest van zo n 14 kidneren….en altijd maar zorgen…..daarna kreeg ze zelf 8 kids….waarvan ik ‘nummer’ 7 was….ze zal opvoedingmoe zijn geweorden ergens….
Ze waren/zijn streng kerkelijk waarbij liefde een onduidelijk en eigenlijk onbekend begrip was/is.
Na de oorlog was een tijd van werken werken en werken. Geen ruimte tijd mogelijkheid om wonden te likken. k geloof overigens dat die er wel was maar mensen zagen die grotendeels niet.
verleven is de trent toen geweest en voor veel mensen nu nog steeds…
Mijn vader is zeker gevoelig. k was wat dat betreft een enorme spiegel voor hem.
Aangezien hij bnag was voor zijn eigen emoties en die wegdrukte ‘moest’ hij mij ook wel ‘wegdrukken’.
k voelde me afgewezen en niet geliefd…..
Maar nu mag ik vergeven en heb ik een nieuwe basis ontdekt.
Die basis geeft me liefde nu maar was er ook altijd al om liefde te geven. Alleen wist ik dat eerder nog niet en leefde ik in de leugen dat er niemand was die van mij hield…..met alle gevolgen van dien.
Heerlijk om mijn leven in het juiste perspectief te kunnen plaatsen. Daarbij komt ook pijn naar voren maar dat is niet erg.
Pijn kun je (leren) delen, en er alsnog erkenning voor krijgen (iets wat veel mensen niet kunnen overigens, incl. veel therapeuten) is heerlijk!
Het werkt genezend en herstellend.
Vergeven is de schuld die iemand heeft niet meer naar de ander projekteren maar loslaten. ntschuldigen eigenlijk. Het grootste effekt van vergeven is voor degene die evrgeeft. Je komt namelijk los van wrok en bitterheid en maakt ontwikkelen weer mogelijk! Degene die vergeven word word ook bereikbaar, tenminste voor zover de ander dat toelaat…..
Michel

14-10-2006 18:33

Ha Ron,
Onze wegen kruisen elkaar weer.
Ik vind het fijn om je woorden en reacties te lezen.
Mijn pa was/is als de jouwe en vele anderen.
Werken toen hij nog een kind was. Liefdeloos opgevoed.
Daardoor verhard. Niets erin, niets eruit. En ik?
Daardoor liefdeloos opgevoed, etc.
Ik ben los van mijn seksverslaving + aanverwante problemen.
Mijn geloof in onvoorwaardelijke liefde heeft hiervoor gezorgd.
Toch blijft de “afwezige vader” z'n tol eisen. Nu weer afgebrand
thuis door een perfecionisme wat ook weer zo'n opvuller was
voor al dat gemis. Ik ben blij met dit topic over vergeving.
Nog dieper zal ik mijn vader vergeven.
Ik ben je zeer dankbaar voor lucas 1:17. Ik kende 'm nog niet.
Blijf dicht bij Hem. Hij doet het werk.
Groet
Michel

vergeving

ron

ron

Annelies E

ron

Annelies E

ron

wana

Annelies E

ron

Michel