ik herken het ook,maar al te goed.Nou ben ik niet gaan bidden,

maar ik ben de ‘strijd’ met diegene niet meer aan gegaan en dat hielp.

“o, nou ik heb anders gelezen”

“dat zou best kunnen,bij mij ging het anders”

iets ‘niet weten’ of ‘toegeven’ staat gelijk aan zwakte bij diegene en zal dit nooit en te nimmer doen, zelfs niet bij harde feiten want dan had de ander het verkeerd begrepen.

Diegene bleef zo onschendbaar voor zichzelf en zijn ego bleef onaangetast.

Ik zag het als een overlevingsstrategie van een erg onzeker persoon.

Sinds ik kalm blijf, niet in de verdediging schiet en het bij mezelf hou kan ik beter met mn vader (ja, dat is m-alleen geen 33) omgaan.

Zodra ik mezelf ‘betrap’ in mijn eigen relatie, dat ik iets stellig sta te verdedigen wat ik helemaal niet zeker weet, hou ik op en geef ik mijn idioterie toe.

Het was/is een familiekwaal hier.Niet luisteren maar roepen en overal een ‘wedstrijd welles nietes’ van maken.