trauma

  • theo

    Na een huwelijk van 25 jaar heb ik van de een op de andere dag mijn toenmalige echtgenote verlaten om met een ander verder te gaan. Het huwelijk was niet meer wat het was en we waren uit elkaar gegroeid. Na een verhuizing naar een andere stad dacht ik nog dat er wat te redden viel maar dat bleek niet zo te zijn. Het gevoel was er niet meer. Omdat ik in contact kwam met een ander waarmee het erg goed klikte ben ik na 6 maanden bij haar gaan wonen. Later kwam ik erachter dat zij erg jaloers was. En bang dat wat ik met mijn ex had gedaan haar ook zou overkomen. Contacten met andere vrouwen waren uit den boze. Toch ging het voor het overige goed. We kochten een lap grond en bouwden daar een zelf ontworpen huis op. In oktober 2006 had ik een afspraak met een vrouwelijke collega die intussen een andere baan had gevonden, maar die ik begeleid had. Wij zouden samen een hapje eten. Ik had gemeld dat ik dit ging doen en rond te klok van 19.00 uur weer thuis zou zijn. Zij was not amused maar goed… Echter degene met wie ik zou gaan eten kwam vanwege een file een halfuur later, met gevolg dat ik ook niet om 19.00 uur thuis was maar drie kwartier later. Ik werd thuis ontvangen met een scheld kanonnade en ging naar boven. Zij kwam mij achterna en begon op mij met het schuim op de mond in te beuken en sloeg mij in elkaar. Ik heb daar nog steeds een litteken van. De reden hiervan was dat zij stevig had gedronken in combinatie met medicijnen. Zelf kon zij zich het voorval niet herinneren en toonden nadien ook erg veel spijt en bezwoer mij dat het nooit meer zou gebeuren. Hoewel er partijen zijn die voor minder uit elkaar heb ik dat niet gedaan.

    In september 2007 waren wij op vakantie. Tijdens die vakantie had ik regelmatig contact met een oud-collega vanwege een job die via mij was aangeboden. Op een vroege avond lag mijn partner in de caravan te slapen. Ik hoorde klassieke muziek en de achtergrond en liep daar naar toe, met mijn mobiel bij me, want ik kon gebeld worden. Langer dan een 10 min ben ik niet weggeweest; toen ik terug kwam zat mijn vriendin buiten op mij te wachten. Toen ik de caravan in ging kwam zij mij achterna en begon op mij te beuken zoals dat een jaar daarvoor ook had plaatsgevonden. Ik heb haar stevig aangepakt en uit de caravan gezet waarna ze richting het strand leip. Ik ben haar achterna gegaan en mee teruggenomen. Ook hier was sprake van een combinatie van alcohol en medicijnen. Aanleiding was het feit dat ik met mijn mobiel had meegenomen. Later ko n zij zich het voorval niet meer herinneren vanwege een zoals zij dat zei een blackout. Mijn vertrouwen was voor de 2e keer beschaamd en ik voelde mij allerminst veilig meer. Ik heb maanden gehad dat ik mij onzeker voelde als zij naast mij lag; krijg ik nu een schaar of mes in mijn rug, want wij dronken best wel een borrel op zijn tijd. Na dit 2e voorval heb ik contact gezocht met een oud-collega van mij waarmee ik in het verleden ook goed kon praten. Ik hebmijn vriendin dat niet gezegd. Ik kon daar mijn verhaal goed kwijt. Totdat ik in maart 2008 werd betrapt toen ik weer met haar aan het bellen was. Ik heb het haar toen verteld. Zij vond dit niet leuk, maar ik moest wel af en toe mijn gevoelens kwijt en zeker als we op vakantie waren. Na die 2e keer is het met mij niet meer goed gekomen. Ik ben steeds meer afstand gaan nemen van mijn vriendin. Verre reizen had ik geen zin meer in; hooguit 3 weken grote vakantie. Ik begon mij ook anders naar haar toe te gedragen. Vroeger belde zij mij om de haverklap en dat vond ik toen leuk; ik had daar geen behoefte meer aan, voelde het als een controle over wat ik aan het doen was. Ik heb haar ook gezegd dat ik niet meer wilde dat ze mij belde en dat ik dat zelf bepaalde als er gebeld moest worden. Stiekem belde ik nog wel met mijn contact; een paar keer ben ik bijna betrapt en loog dat ik niet aan het bellen was. In die periode kwam ik er ook achter dat zij pure wodka dronk. Toen ik haar daarop een keer betrapte heb ik gezegd dat ik niet meer wilde dat zij dat spul dronk. Vanaf die tijd drinkt ze alleen nog wijn. We zijn nu ruim 2 jaar verder en het gaat steeds minder goed met mij. Mijn vriendin doet haar stinkende best maar ik heb daar geen gevoel meer bij. We hebben –in de breedste zin van het woord- geen contact meer samen. Ik heb er geen zin meer in. Zij denkt dat ik een ander heb maar dat is niet waar. Ik voel dat ik de kracht niet meer heb om verder te gaan met ha. Ik wil de tent verkopen en opnieuw beginnen.

    Ik ben de laatste tijd ook niet altijd even vriendelijk geweest tegen haar, omdat ik het niet kan verwerken wat zij mij heeft aangedaan. Het geheel heeft op mij een gigantisch impact gehad, die zijn weerslag niet kende. De afgelopen 2,5 jaar heb ik 3 dagen per week voor mijn werk in een appartement gewoond en dat beviel mij prima. Nu ik weer elke dag in huis ben valt mij dat zwaar. Toen ik maandag jl. naar mijn werk reed belde zij mij op met de vraag of ik een ander had. Ik heb haar toen gezegd dat dit niet zo was anders had ik wel voldoende argumenten om bij haar weg te gaan gezien het verleden.

    Toen ik thuis kwam verzocht ze mij of ik de komende 2 maanden ergens anders wilde gaan wonen, om de zaken op een rijtje te zetten . Ik ben toen gigantisch tegen haar uitgevallen met gevolg dat zij nu bij een van de kinderen is gaan bivakkeren. Daar heeft zij haar verhaal gedaan. Ik ben daar niet meer welkom. Maar ik heb het wel gehad. Ik ga op zoek naar hulp en zie wel wat daar uitrolt, want het leven is te kort om bij de pakken te gaan neerzitten.

    Zo ik moest dit even kwijt.

  • Gas58

    tja, niks gek dat je vriendin een gevoel had van “zo gewonnen, zo geronnen”, toch?

    Uiteindelijk heb je niet echt hard geknokt om je 25-jarige huwelijk in stand te houden en nu, met deze relatie, heb je er vooral oog voor, wat je huidige vriendin allemaal zo verkeerd doet, en ipv je uiterste best te doen om aan deze relatie te werken, heb je ook het harde werk wat een relatie inhoudt, ontlopen en voor het gemak je ei maar bij iemand anders neergelegd omdat je daar ‘zo goed mee kon praten’.

    Nu ook deze relatie ‘niet meer is wat hij was’, doe je net zoveel moeite als bij je eerste huwelijk, geen moeite, dus de conclusies van je vriendin waren eigenlijk niet eens zo fout.

    Weleens een relatie gezien die na 25 jaar nog wél zo was, als in het begin???

  • theo

    Best Gas,

    Ik vind je reactie erg ongenuanceerd. Ik voel mij het slachtoffer van iemand die mij wat heeft aangedaan. Kennelijk ben jij een type dat als jou dit was overkomen dit geen impact op je zou hebben. Nou ik zit anders in elkaar.

    Voor de goede orde ik weet donders goed dat het na 25 jaar niet herzelfde is als in het begin.Maar als het schilderij af is , moet je je wel afvragen of je aan een nieuw begint of niet.

  • Els

    Theo

    Wel eens van restaureren cq repareren gehoord??????????????

    Had je minstens kunnen proberen, niet geschoten is altijd mis.

  • Saskia

    Hopelijk heeft het je opgelucht.

    Niet prettig hoe je vriendin reageert maar het is opvallend dat jij steeds opnieuw bij andere vrouwen steun zoekt. En dit is alleen nog maar wat je vertelt, niet wat je nog meer hebt uitgespookt.

  • theo

    Dank voor de reacties. Ik begrijp dat het aan mij ligt. Ik heb mij met dit verhaal kwetsbaar opgesteld, maar de kortzichtige reacties verbazen mij. Als ik repareren lees dan zeg ja natuurlijk heb ik daar aan gwerkt; we hebben het nl goed voor elkaar. Maar als het na ruim 2 jaar niet lukt tja dan ga je je ook afvragen hoe of wat.

    De opmerking van Sasika heeft mij geraakt; ook weer een vooroordeel. Maar gelukkig weet ik hioe het echt zit en Saskia niet. Tijd om echte hulp voor mij te zoeken, want in dit forum word ik alleen maar geconfronteerd met verwijzingen naar mij, terwijl mij toch echt iets is overkomen waarmee ik zit.

    Theo

  • Gas58

    Ik mag aannemen dat jij ook weet dat je oorzaken en gevolgen voornamelijk bij jezelf moet zoeken en in je eigen gedrag evt nog iets kunt veranderen; het gedrag van anderen valt nu eenmaal buiten je verantwoordelijkheid en zéker buiten je mogelijkheden.

    En die serieuze hulpverlening is dan zelden geïnteresseerd wat andere mensen, jouw vrouwen, zo verkeerd hebben gedaan, die zijn ook vooral geïnteresseerd in jouw eigen aandeel in dit verhaal.

    Je kunt je wel relatie op relatie verschuilen achter de fouten van je vrouwen, maar uiteindelijk ben JIJ degene die deze vrouwen gekozen heeft… dus blijft het echt je eigen verantwoordelijkheid, niet die van deze vrouwen.

  • Saskia

    Ik heb geen vooroordeel , meer een na oordeel.

    Een oordeel nav jouw verhaal , waarin je toch echt zelf zegt dat je problemen hebt door contacten met andere vrouwen, zelfs tijdens je vakantie met je vriendin.

    Het is belangrijk om te weten dat je een ander niet kan veranderen. Je bent alleen baas over je eigen gedrag ,zoals Gas58 , in andere bewoording, ook al zei .

  • t194

    als ik jou was zou ik naar de relatie therapeut, daar krijgen jullie zeker een begeleiding hoe met dit toestand verloop en/of kunnen oplossen

  • rotoja69@hotmail.com

    ik ben al vanaf c.a,12 jarige leeftijd alcoholist (achteraf gezien). op mijn 21st is bij mij ptst vastgesteld door een psycholoog eigenlijk is alc. voor mij van meet af aan een coping middel voor mij geweest.

    als ik een “borrel”gehad had kon,kan ik mezelf even vergeten, daarmee bedoel ik mijn innerlijke gemoedstoestand word dan even op een 2e of latere plek gezet dan mijn constante gevoel van ongeluk.

    pas sinds een paar jr.weet ik dat het een legitieme ziekte is en dat maakt het nog wranger, ik had namelijk nog een ding moedwillig en met een doel gedaan en dat was drinken ,natuurlijk veranderd dit feitelijk niks aan mijn verslaving het is alleen een nog groter probleem in mijn beleving geworden.

    ik ben nu in de 30 en heb werkelijk niks voor elkaar geen werk geen opleiding geen vrienden zonder eigen verslavingsproblematiek en best wel een geldschuld, uitzichtloos en deprimerend is het momenteel er is een intake gesprek onderweg naar mij voor een afkickkliniek alleen is mijn enige motivatie en beweegreden dat het gewoon

    niet meer gaat fysiek en mentaal ben ik aan m,n eind op sociaal maatschappelijk gebied voel ik mij een paria en word ook vaak zo behandeld heeft iemand ervaring met deze gedachten en gevoelens ?