Ik wil vluchten....

Frederik

23-06-2010 01:14

Zoals toen, gedachte gevonden in een grote hoopvolle leegte, gevuld met de meubelen van de fantasie. Waar wil je zijn, lieve jongen waar ga je heen? De bouwstenen naar innerlijk geluk, verrezen glorie, we zijn er bijna, amper wat stapjes vooruit en dan gaat mis.
Ik wil huilen, de handen nat voelen worden als ik mijn wangen veeg. De wind tegen mij in, voorbij geblazen wanneer ik raas op een vriendelijke lege weg en de zon hoog in de lucht met mij vooruit blijft gaan. Het is een uur, 23 juni en ik wil op een hoog gebouw staan of in een veld omringt met gasflessen, glimlachend een peuk opsteken. Uitelkaargebarsten zijn, groots afscheid nemen in een wanhoopsdaad.
Ik kan niet meer, dit verstoppen voor familie die ik bewust nu al maanden negeer, schulden die alleen maar woede in mij oproepen omdat ik boos ben, het oneerlijk is en dat die hufters geen cent van mij krijgen al sturen ze honden, tanks een heel leger van mij part. Een ongecotroleerde irrationele dwang om voordurend broke te gaan met gokken, waar ik vroeger nog het gevoel kon oproepen dat ik leefde, verloren te zijn maar dat het niet betekende dat de wereld verging, slechts gefaald. Hoewel ik nergens in mijn ogen echt gefaald heb, maar de kantjes ervan af begon te lopen. Ik wil niet meer. En ik wil al heel lang niet meer. Geen emotionele binding met wat dan ook, geen verplichtingen, verantwoordelijkheden. Ik wil dat het ophoud en met rust worden gelaten, en over enkele jaren als ik spring kunnen zeggen; nu is er niets meer.
Eindelijk Happy

01-08-2010 00:02

Kan me de reactie van Wana goed voorstellen, maar ook de wanhoop van Frederik. Heb je geen ‘boek’/artikelen op de plank liggen die je naar een uitgever kunt sturen Frederik? Je schrijft ontzettend goed.
En verder… ik denk dat je behoorlijk depressief bent. De kenmerken zijn legio: jezelf opsluiten, afsluiten van de wereld, suïcidale gedachten, gebrek aan daadkracht, willen ontsnappen, moeie met beslissingen en afmaken van dingen, moeite met emotionele binding, doorzettingsvermogen.
Hoe oud was je ook alweer? 31??
Het is 5 voor 12 maar nog niet te laat. Pak jezelf bij je lurven en ga naar je huisarts. Vraag om een verwijzing naar een psychiater en meld je aan voor een reintegratietraject bij je uitkerende instantie, met een financiële coach. Zo werk je aan jezelf en heb je achtervang vwb je geldproblemen, uitkering, woonruimte e.d.
Kies nu eens voor jezelf en ga het leven leiden van een frisse 31-jarige. Niet dat van een junk of een dakloze.
Je moet het zelf doen! Doe het dan ook, als je zo graag wilt als je zelf zegt.
Frederik

07-08-2010 21:25

Een intermezzo tussen het blauw en het grijs. Thor dondert met zijn hamer en slaat het blauw aggort in een onmachtsbui. Het spettert fel ongecontroleerd hastig ritmevol neer alsof hij zijn verdriet niet langer kon bedwingen. Ik kijk op als ik de regen hoor tikken tegen het raam van mijn kleine wereld en wil niet langer vluchten, zelfs wanneer ik vleugels had.
Als de duurbel gaat, drukt men op een knopje, links daarvan staat mijn naam op een wit stukje plastic in het zwart gedrukt mijn naam. Hoewel ik enkel onverwachts bezoek heb gekregen van mannetjes in zwarte pakken zonder stropdas, voel ik mij thuis in een woning op mijn naam. Een 2 kamer appartament met een achtertuin. In een groene middle class buurt waar het lekker rustig en veilig is.
De verhuizing besloeg slechts een enkele reiskoffer met wat kleding en een kapotte laptop. Binnen een week ben ik gezegend met een nieuwe teevee, computer, bed, bank, kastjes, radio, koelkast, gasfornuis met hete luchtoven, een douchegordijn en wat kussens die mijn moeder voor mij heeft gemaakt. Daarnaast ben ik enorm geholpen met het aanschaven van nieuw laminaat en het leggen daarvan, sterker nog ik heb alleen maar hoeven toekijken hoe het gelegd werd. Ik blijf een enorme kluns en hoewel ik 31 ben, en mij niet zo voel of gedraag acteer ik nog even naief en hulpeloos als toen ik 16 was. Ik zou zo graag een vent zijn, een kerel wezen die dat ook van nature uit kan stralen, maar ik blijf maar een jongentje:(
Desondanks moet ik nog lampjes ophangen, splintjes leggen op de randen van de muren waar het laminaat ophoudt en bovenal onophoudelijk werken aan mijn eigen ik. Het vertrouwen in mijzelf hervinden en niet klakkeloos wachten tot het moment waar alles te laat lijkt te zijn of zinloos. Ik voel langzamerhand dat ik weer behoefde krijg aan liefde of noem het lust. Na een periode van ongeveer twee en een half jaar waarin er op dat gebied weinig hoogstaans is voorgevallen. Ik heb werkelijk nog geen idee hoe ik zoiets aan zou moeten pakken. Mijn verlegenheid staat me in de weg en uitgaan is lastig zonder vrienden. Naja.
Volgende maand ga ik deelnemen aan een werkproject om weer wat ritme op te doen. Eens kijken wat ze voor een gesjeesde rechtenstudent kunnen doen:) Ik blog later vast wel weer verder. Ik vind het leuk als mensen iets achter laten daar steek ik veel van op en is goed voor mijn vertrouwen, dus bedankt daarvoor.
Frederik

08-09-2010 05:49

Woest klinkt het als hij vurig van woede eerst zijn adem uitblaast, zonder iets aan te raken beeft trillend de ruimte achter de voordeur. Hij klopt netjes aan, in een opgewonden ritme tikken de klanken vrolijk in de orkaan van de gevreesde verwachting waarop zij hem eerst voelde aankomen en nu weet dat hij is geariveerd.
Ze leunt voorovergebogen aan de moderne bruin lederen tweezit bank met een doekje in haar hand om de driepotige tafel met glasplaat schoon te poetsen. Ze schrikt op van het geweld dat de woonkamer plots lijkt binnen te stromen. De kleuren vervagen in tintloos donker zwart, een plek zonder uitgang. Een doolhof van grauwe onvriendelijke muren die dramment voor je staan en dichterbij komen. Ze vallen je aan, met de intentie je te vermurmen. Ze heeft het doekje los gelaten om zich te verweren, de meubels en de vloer kruipen voetstaps naar elkaar toe. Ze knielt in kleermakershouding hopeloos neer tegen de muur, haar handen bloeden als ze nog bezig is een uitgang met haar vingers te focceren.
De vrolijke klopjes aan de voordeur veranderen van toon. In een doffe klap komt hij luidkeels binnen en hij ziet haar aan de muur genageld zitten. Ze ziet dat het licht binnen gevallen is, maar wacht denkt ze, wat heeft hij achter zijn rug dat glinsterd? Hij heft het glinserend ding in de lucht en zwaait totdat zij zich niets meer kan herinneren en zonder hoofd dood neer valt op de grond.
Cyclops

10-09-2010 15:25

vlucht gewoon
Frederik

15-09-2010 19:03

Een grijze lucht, een verdwaalde meeuw onderweg naar zee. Spottend in mijzelf gekeerd kijk ik omhoog en volg de bomen die zweppen.
Ik begin opnieuw en nu wuif ik handen voor mijn ogen, diep in gedachte een ode aan de stilte. Mijzelf verwijtend achterlatend als ik vlucht in dagdromen, om deze schaamte te onderdrukken. Ik droom een glimlachende, gehesen in een mooi pak met een bijpassende das, schoenen die echo's borduren op volle straten als ik langs loop en contact maak. De boze wereld leeft in je hoofd en daarvan proberen te ontvluchten maakt je steeds banger om een voet te zetten in een wereld die je steeds kleiner maakt. En mijn wereld is klein, zo klein dat ik op mijzelf ben aangewezen en ik lijd daaronder. De voortdurende stilte begint te schreeuwen, en de middelen die je probeert toe te passen nemen het dempgevoel dramatisch af, zodat je alleen achter blijft met angst, verveling en eenzaamheid.
Men deed pogingen, het naar je zin te maken, je ergens thuis te laten voelen met de dingen die je nodig had. Gezelligheid in een ruimte waarin je de dingen weer perspectief kon geven. En alles wat je deed was het aannemen en de verplichtingen die daar tegenover staan wegvagen alsof je loog en diep van binnen weet je waar de weg lag, waaruit je uit zou komen. Een doodlopende weg, waarin je je zelf gaat isoleren, geen contact meer zoekt en iedereen die een poging waagt je uit die wereld te trekken als last ervaart en daarnaar handelt.
Mijn leven staat al drie jaar stil, er waren wel goedbedoelde pogingen. Ik bedoel, ik heb periodes gekend dat het beter met mij ging en actie ondernam om er iets van te maken. Maar dagen zoals deze, veranderen in weken, in maanden en in een jaar dat voorbij gaat zonder toevoegingen van een herinnering dat je iets gepresteerd hebt om trots op te zijn of waar andere die om je geven iets van genoegdoening geven om dat je je best deed. Mijn dag bestaat enkel uit de noodzaak van eten, van genoeg nicotine en mijn dagelijkse 2 liter cola. Ik lig weer voornamelijk in mijn bed achter mijn computer. Ik val in slaap en wordt wakker wanneer ik er naar voel, en dat betekent meestal een uur of 22:00 opstaan, na ja blijven liggen en mijn stilte en eenzaamheid dempen achter de computer, tot een uur of 14:00 als ik slapen ga.
Ik ben 31 jaar en als ik nu op straat loop schaam ik mij. Ik wil niet gezien worden met uitpuilende walen onder mijn ogen, kapotte kleding en schoenen die er echt vreselijk uitzien. Waar ben ik mijn eigenwaarde toch verloren, waarom boeit het allemaal veel minder dat ik zo slecht voor mijzelf zorg. De laatste 3 jaar ben ik 4 keer uitgeweest! Ik heb helemaal niemand meer, afgezien van een mama, opa en oma, die ik nauwelijks bezoek. Zo afzichtelijk ben ik niet en in contact was ik toch vrij makkelijk, geen angsten daar, geen sociaal probleemgeval en alles wat ik wil is alleen zijn met mijn computer. Pokeren, films kijken, forums spammen en youtube filmpjes over mensen die getalenteerd zijn en op het podium staan en iedereen klapt en de jury is compleet overdonderd van hun talent. Ik heb er gestaan op het podium, niet zo uitbunding toegejuigd, maar niet onverdienstelijk mijn acteer kunsten getoond.
Geld verdienen, ik kom echt niet uit mijn de bijstand. Ik kan er geen nieuwe kleding van kopen, ik kan er niet van uitgaan. Natuurlijk ben ik dankbaar en weet dat ik opmijzelf ben aangewezen om bijvoorbeeld een baan te zoeken, of om geld te vergaren uit andere bronnen. Ik probeer te pokeren, wat het hele jaar al echt heel moeizaam gaat. Ik werk bijvoorbeeld weken aan een mooi bedrag en plots verlies ik mijzelf in een uur of drie en verspeel ik alles weer. En voel mij gefaald, ongelukkig, depressief. Ik werk nu erg hard om dat onder controle te krijgen. Maar ik durf steeds minder te spelen, bang voor zo'n explosie van woede door mijn lijf, een woede dat ik mijzelf haat in de staat waar ik zelf voor lijk te kiezen. Woedend dat ik met mijn skill gewoon leuk kan bijverdienen zonder het te moeten of willen verprutsen. Maar de afgelopen dagen durf ik niet meer. Ik vlucht er voor weg, speel hooguit wat handen en kap ermee. Ik probeer excuses te zoeken, waarom ik niet grind en het is echt easy money, maar ik doe het niet. Ik voel me momenteel zo leeg, ik heb ook al een week geen contacten meer met mijn skypefriends (allemaal pokerspelers). En mijn kleiner wordende wereld lijkt zich steeds meer te sluiten. Ik weet dat ik een uitweg nodig heb, iets moet vinden om dit patroon te ontbreken, al heb ik er momenteel de puf niet voor. Ik moet hier uit.
Cyclops

16-09-2010 19:18

Krijg je geen huurtoeslag, ik schrijf heel veel en zoek mijn geluk in de kleine dingen (ik zou ook nooit geluk kunnen halen uit materie of andere grote dingen) mijn vrijheid en ongebondenheid is mijn alles.
Je kan extra uitkering aanvragen als het echt te weinig is.
Ga schilderen kunst maken, muziek, zing, geniet van de natuur de mooiste dingen zijn echt gratis. je wilt niet als een mier in een ‘mooie’ mierenhoop leven toch? Ik niet IIG en op vakantie, treinen door europa is heel goedkoop je kan 20 dagen overal naartoe voor een beetje. slapen doe ik in hostels, geen hotels maar ik leef en ben buiten dan en zie=geniet! Wat heeft een mens nog meer nodig een carriere? nee want alles is er al. in overvloed. we moeten een stapje terug doen, iedereen trouwens! Succes ik hoop dat je je snel bevrijd en verlicht zult voelen! Kom uit je kamer. Leer toch positief te zijn naar anderen toe dat maakt het draaglijker ookal moet je daarvoor enorm acteren.
Cyclops

16-09-2010 19:22

mooi ik lees het nu pas
Cyclops

16-09-2010 19:23

zou ik alleen durven gaan, don't think so..
Michel

22-09-2010 18:40

Een man, bijna 37 jaar was zoekende naar mensen die hij zoude kunnen helpen.
Alleen als ik hier ben, maar eenzaam voel ik mij niet.
waarom toch dan, dat jij het wel lijkt te zijn? In proza tikken jouw vingers, je mond prevelt de woorden,
wat zou je toch schrijven, om mensen te trekken?
Wie gaat het jou zeggen, wie fluistert het jou toe? De oplossing in je leven, want problemen heb je genoeg.
De kroeg lijkt dichtbij, maar toch durf je niet. Je hebt weer geen zin, wat doet het er toe.
Ach kommer en kwel, ach zielige ik, niemand die ziet mij, wat ben ik toch zielig.
Alles is zinloos, dat gaat door je hoofd. Zelfs het eten op je bord, dat kan je niet deren. Waarom zou je eten, want alles is zinloos.
Dood was je beter, dan hoefde je niet te leven.
Pfff en zo kunnen we nog tachtig kantjes volpennen.
Jij mist inderdaad het Leven. Zonder het Leven kun je inderdaad beter dood zijn. Maar toch leef je met een reden.
LIEFHEBBEN!! Jij moet weer gaan LIEFHEBBEN!! Stop met je zelfmedelijden, stop met je gezanik.
Als jij 's wist hoezeer jij op dit moment wordt liefgehebt (hoe zeg ik dat?)
KIES! KIES! KIES! Je moet kiezen. Je moet geloven. Je moet geloven in liefde.
Kies dan voor het leven, zegt de God van de bijbel. Jij moet kiezen om lief te hebben.
Koop een konijntje of poes, een hond of een paard. En ga het verzorgen. Ga het aaien en knuffelen zoveel als je kan.
Het probleem is dat je in een situatie zit waarin je niets of niemand meer kunt liefhebben. Dat IS gelijk aan dood zijn.

Ik wil vluchten....

Frederik

Eindelijk Happy

Frederik

Frederik

Cyclops

Frederik

Cyclops

Cyclops

Cyclops

Michel