Problemen studie door sociaal emotionele problemen.

Cyclops

04-06-2011 22:02

Hallo beste mensen,
Ik zit met een aantal sociaal emotionele problemen. Ik voel me geremd deze te uiten omdat ik vind dat ik vroeger sociaal-emotioneel en intellectueel verwaarloosd ben. Althans zo zie ik het maar ik twijfel dan weer aan mezelf en denk ach het kan veel erger allemaal en ben bang dat ik me aan stel. Mijn ouders zijn van de slag, het leven was vroeger veel zwaarder en ze blijven daar aan vast houden of in Afrika daar hebben ze wat te zeuren. Echter, we leven niet in Afrika maar in Nederland anno 2011. Maar dit ontgaat ze.
Zo hebben ze mij onthouden van uitdaging op alle fronten, vroeger. Ik mocht geen HAVO doen wat dacht ik wel niet, ik moest maar naar de huishoudschool. Terwijl mijn cijfers in groep 8 toereikend waren voor de HAVO stuurden ze me naar het VMBO. Ik moest het ‘daar eerst maar eens zien te rooien, om me te (over) beschermen tegen teleurstellingen’ voor hun buiten wereld vast en zeker. want alles moest zo perfect lijken en zijn. alles was goed toch?
mijn opvoeding was ronduit ‘vrij’ te noemen. ze hebben me niet een keer geholpen met huiswerk (ze hebben zelf een heel laag schoolnivo gedaan) maar het was wel toegestaan om als kind van 15 twee dagen in de kroeg of discotheek rond te hangen om te ‘zuipen’ dat deden zij vroeger immers ook.
met veel pijn en moeite ging ik naar het MBO. Tijdens mijn examen zeiden ze eigenlijk hadden we niet moeten komen, was maar alleen gegaan, vroeger kwamen/deden onze ouders dat ook niet met ons.
dit zette mij uiteraard aan het denken. want ik wilde doorstuderen aan het HBO omdat er weinig werk was in de sector op MBO nivo en ik was nog maar net 20. nee zorg dat je een huis koopt en een gezin sticht, denk je daar dan nooit over na.
'nee' was mijn antwoord ik had daar echt nog nooit over nagedacht, ik had er ook helemaal geen interesse in.
de meeste kinderen studeren door vandaag de dag. het is niet meer gebruikelijk om je zo op te stellen. en het leven in de stad gaat er heel anders aan toe. (mijn ouders komen uit een klein (geisoleerd) dorp, geboren en getogen. er is alleen een supermarktje.
Het komt erop neer dat ze me klein wilden houden, maar waarvoor is het afgunst? of is het pijn van hun vroegere tekortkomingen/ falen gebrek aan wilskracht of bekwaamheid? of zijn ze gefrustreerd over hun eigen ouders en ‘opvoeding’ want daar zullen we helemaal nog maar niet over spreken.
Mijn vader, altijd add/afwezig en paranoide. mijn moeder altijd borderline heftig en onvoorspelbaar. beiden harde mensen maar voor de buitenwereld mooi weer spelen, o wee het te zeggen dat je je verdrietig of boos voelt.
ik ben hypersensitief. ik heb me laten bombarderen tot het zwarte schaap. en ben jarenlang emotioneelmisbruikt. zij projecteerden hun ongenoegen stress en tekortkomingen op mij. op steun hoef ik nooit te rekenen van hun kant. ja alleen als ik een ‘huis’ zou hebben en naar hun pijpen zou dansen.
ik heb de kont natuurlijk heftig tegen de krib gekeerd (als dit een bekende uitdrukking is). en ben nu 25 en wil gaan beginnen met een universitair bachelor+master. dat betekent dat ik doorleer tot dat ik 30 ben.
vinden jullie mij nu zo verschrikkelijk ‘lastig’ dat ik dit wil of moeilijk?
Ik heb erg veel onzekerheid en twijfel/faalangst opgelopen in het studeren waardoor ik er vermoedelijk nog langer over zal doen. maar ik wil dit pogen en doorzetten!
dit is het probleem niet het probleem zit hem in het sociaal emotioneel functioneren van mij.
ik ben snel bang dat mensen ‘het mij niet gunnen’ en raak paranoide en door het afwezige en onderdrukkende en onvoorspelbare gedrag van mijn ouders heb ik angst om met anderen om te gaan. onredelijkheid ligt erg gevoelig voor mij. ik ben snel boos en angstig afgewezen te worden door anderen. ik claim mensen en stoot ze af. maar andersom als mensen dat bij mij doen wordt ik paranoide. ik heb vaak verwarde gedachtengang en ben soms zelfs (rand) psychotisch ben ik achtergekomen. en door mijn ouders overbescherming en ‘emotionele onderdrukking/controle’ over mij heb ik een onderontwikkelde IK. Dat betekend dat ik het verschil niet ken tussen mijn ik en andermans ik (de binnen en de buitenwereld). waardoor ik vervloei en angstig raak en wil vluchten met als gevolg een studieschuld en terug bij ‘af’.
hier zit mijn probleem. ik wil iets afmaken. doorzetten. het is niet zo dat ik mijn interesses verleg wat in het verleden wel het geval was (nee niet mijn studie, dit proberen, zo tot 3x toe) nu heb ik de studie dan gevonden (psychologie).
Ik hoop dat ik juist doordat ik psychologie ga doen kan rekenen op steun van studiegenoten, maar ben ook bang dat ik hen zal afschrikken met mijn ‘angstige gedrag naar hen toe’.
ik heb nooit geleerd dat ik me kan uiten en ook hoe ik me kan uiten terwijl hiervan (veilig) schriftelijk niet veel sprake is. het probleem zit hem in hoe kan ik me nu veilig gaan voelen bij anderen?
Hopelijk kunt U uw mening geven over mijn verhaal of ervaringen delen, ook met betrekking tot mijn ouders. (gelukkig vind ik hun mening niet belangrijk, maar waar vind ik mijn kracht als zij niet achter mij staan om te studeren?)
Mvg Cyclops
wana

05-06-2011 12:02

“maar waar vind ik mijn kracht als zij niet achter mij staan om te studeren?”
Bij jezelf. jij bent over de 18 en inmiddels zelf in staat je plannen te trekken.
Ook dit zie ik als een stadium van volwassen worden, niet meer met je vingertje naar je ouders om wat je allemaal gemist hebt en wat hun je hebben ontnomen toentertijd.
Hou in gedachte dat ze het ook gedaan hebben zoals hun dachten dat goed was, zij hebben als mens ook een pakket met ideeën en ervaringen en hebben jou daar bewust of onbewust mee opgezadeld.
Jou ‘reis’ in emoties en gedrag is een zelfonderzoek, hou het ook bij jezelf en projecteer niet te veel wat anderen daar mee moeten,zouden moeten, zouden vinden..
Die zijn ook weer met hun eigen issues in de weer en interpreteren jouw ‘angstige gedrag naar hen toe’ misschien wel volkomen anders.
(vul maar in: dat zij denken dat ze niet aan jou kunnen tippen, dat jij heel mysterieus en slim bent of verlegen..noem maar op!)
Je ouders hebben het ook niet makkelijk, ineens veranderd er voor jou heel veel in het volwassen worden en hun kunnen je maar moeilijk bijhouden, ze dachten je aardig te kennen maar niet dus. Misschien dachten ze ook wel dat ze het helemaal niet zo verkeerd hebben gedaan met jou en horen hun alleen maar verwijten.
Alles wat je gemist hebt van hun,kan je zelf mee aan de slag, neem eigen verantwoordelijkheid.
Zie de rol van je ouders anders, zij zijn er niet alleen voor jou om af te remmen, te irriteren en je keuzes aftekeuren. Zij hebben hun eigen ervaringen en ideeën en denken dat ze het beste met je voorhebben door te doen zoals ze altijd gedaan hebben..jij veranderd,zij niet. Dat komt pas als jij hun anders gaat benaderen.
Zeg wat ze wel goed gedaan hebben in je jeugd, wat je wel hebt meegekregen en accepteer dat wat er ontbreekt nu jouw pakkie aan is om te ontwikkelen.
Je schiet er ook niks mee op, om te emmeren over wat allemaal niet,je haalt je jeugd niet terug en je ouders veranderen niet ineens.
Als jij hun continue wijst op alle fouten zetten hun zeg maar ‘hun hakken in het zand’. Ze zijn niet zo om jou te pesten, jij ontwikkeld je en maakt je los van hun normen en waarden en je moet daarin voor jezelf gaan kiezen.
Ga je eigen weg, ga studeren zeg dat je daar weloverwogen voor kiest om tot je 30e te studeren, en bewijs ze het maar gewoon, dat het je lukt, dat je je eigen koers vaart en dat die voor jou succesvol is.
Cyclops

05-06-2011 13:37

Beste Wana,
hartelijk bedankt voor je uitgebreide reactie! Het is waar ik moet over mijn emotionele pijn heen stappen en het onrecht wat mij is aangedaan juist gebruiken als krachtbron voor de studie. Soms, toch denk ik steeds (helaas) was het maar zo dat ik twee ‘betere’ ouders had die het mij wat makkelijker maakte of mij alleen maar emotioneel steunden, dat maakt het echt gemakkelijker.
Ik vind je reactie erg fijn en het geeft me kracht te doen wat ik, alleen ik echt wil en waar ik achtersta. helaas dat veel mensen niet onvoorwaardelijk van elkaar houden.
Misschien juist door dit alles dat ik een goede psycholoog zou kunnen zijn. Ik ben immers zelf door de diepste dalen geweest en wil ook als een soort vb functie te zijn voor anderen die het niet meer zien zitten. Ik moet niet emmeren maar werken, da's helemaal waar. Ik ben al 25.
mvg Cyclops
Mike

05-06-2011 13:38

Beste Cyclops,
Mijn compliment voor het feit dat je de dingen helder kunt verwoorden.
Je ziet oorzaak en gevolg. Jij hebt het gevoel dat jouw ouders jou ernstig tekort gedaan hebben. Met alle ellende die zich in jouw leven voordoet.
Ik herken veel van de dingen die je schrijft vanuit mijn eigen leven. Ook jouw houding herken ik.
Je voelt je mishandeld, je wilt schadevergoeding en het liefst VEEL. En je wilt nu laten zien dat je het wel kunt.
Ik wil je een oprechte waarschuwing meegeven. Onderzoek alsjeblieft waarom je nu een universitaire studie wilt gaan doen.
Als je beweegreden is: je bewijzen naar je ouders om hen te laten zien: “kijk pap en mam, ik kan het wél” dan wil ik je ernstig afraden de studie te
gaan volgen. NIET doen dus. Je zult alleen maar meer in de problemen komen, zeker omdat het psychologie betreft.
Let wel: ik gun jou alle kennis, en al het goede, maar ik wil je er - om je te beschermen - voor waarschuwen. Ik spreek uit ervaring!
Wat je volgens mij veel beter kunt doen, is eerst hulp voor jezelf zoeken. Ga eerst zelf praten met iemand die jou liefdevol kan begrijpen. En iemand die jou kan helpen bij het aangaan van gezonde relaties ofwel: iemand die jou kan helpen je sociaal-emotionele probleem aan te pakken.
En ga eerst je verleden verwerken. Dit is mogelijk. Zoek eerst de liefde waar je zo naar verlangt, voor jezélf. Pas dan zul je vanuit liefde je medemens kunnen helpen. Als je zelf sterk en gezond bent, dan kun je een dergelijke studie veel rustiger volgen omdat je dan niet meer vastzit aan ouders en verleden.
Ga eerst opruimen alsjeblieft!! Ga eerst ruimte in jouw hoofd maken, voordat je er vijf jaar kennis in gaat stoppen. Gaat dat goed? Let alsjeblieft op! Instellingen als Parnassia zitten al veel te vol met mensen die het spoor ernstig bijster zijn geraakt!!
Ik heb zelf getwijfeld of ik ook psychologie zou gaan studeren toen ik op het punt zat waar jij nu zit. Ik ben zó blij en dankbaar dat ik dit toen NIET heb gedaan.
Maar dat zie ik pas achteraf.
Je kunt je pas veilig bij anderen voelen, als je je veilig bij jezelf voelt, als je alsnog de veiligheid mag ervaren die jouw ouders je hadden moeten geven.
Ik heb voor mezelf liefde gevonden die mijn ouders mij niet konden geven. Ik voel me veilig bij mezelf, waar ik me eerst afhankelijk van anderen maakte.
Ja ik ben niet bang meer. Dát is vrijheid! En nu merk ik dat ik pas in staat ben anderen te helpen (omdat ik nu vanuit ervaring spreek ipv uit boekenwijsheid).
Ik hoop dat dit je iets kan helpen. Pas goed op jezelf!!
Cyclops

06-06-2011 23:41

Beste Mike,
Bedankt voor je mooie en warme reactie, waren maar meer mensen zo denk ik vaak, serieus ik heb hier betere reacties dan bij het ggz in 3 jaar tijd.
Ik ben wel eens bij zo'n ggz geweest nog niet zo heel lang geleden, maar die hulpverleners daar, raakte ik alleen maar meer verward van, wat die mij hebben proberen te melden, slaat je mond van open! Daar zou ik dan ook nooit maar dan ook nooit willen werken!
Nu kan ik het relativeren maar zeker weten ‘hulpverleners, psychiaters en psychologen’ allemaal mensen daar met zelf een steekje los, serieus, en ernstig hoor. Ik zou echt een goede zijn, als psycholoog! Dat heb ik al heel lang gezien!
Ik heb gezien hoe ze daar met mensen ‘spelen’ ik ben in groepen geweest en individueel. Ze zijn heel afstandelijk en kil en ze weten, clienten komen en gaan toch. Maar het duurt eeuwen daar, volgens mijn zijn de hulpverleners daar nog gefrustreerder dan de clienten die er komen, laat staan dat er dingen opgelost worden, totaal geen interesse en diepgang, heel oppervlakkig van psych naar psych hoppen met maanden tussenpoze, dat is toch niet normaal!?
Daarom wil ik psychologie gaan doen, maar nu twijfel ik weer, niet door jou reactie maar gewoon als ik denk dat ik dan bij zo'n GGZ kom bedank ik. maar er is nog zóveel meer te doen, op dat gebied.
Anderzijds, ik stel zelf alles veel mooier voor dan het is, en denk ook, zeer zakelijk ‘het salaris’ en denk dan wat een contrast met mijn leven nu (financieel)
maar ook, er is toch helemaal niets leuk aan dag in dag uit naar droevige verhalen luisteren en ellende opdwijlen van totaal vreemden.
Ik begrijp eigenlijk niet eens echt waarom er mensen zijn die dat fulltime doen, is het idealisme, mensjes beter maken, is het leedvermaak, of is het je eigen (depressieve) pijn verzachten, is het macht, status en aanzien, is het het dikke salaris? en, HOE houden ze het vol?
..en wat als ik zelf weer gek wordt! ‘ja maar er zijn ook ’leuke' clienten. sja.. het is idd maar net hoe sterk je eigen schouders zijn en ik ben redelijk stabiel nu. Ik heb alleen nog een soort rouw gevoel van wat ik ‘gemist’ heb en wat me is ‘aangedaan’. en die littekens de soc. emo. problemen oa.
Het geeft me zoveel power. waarom zou ik het niet doen? Het blijft in circeltjes draaien in mijn hoofd! Om gek van te worden. en hoe financieel?
Misschien moet ik creatieve therapie gaan leren en evt daarna dan nog een master, is dat even net iets lichter en ‘leuker’. misschien nog een jaartje wachten (ik lijk nog steeds 21.. zeggen ze.)
Ik heb een bepaalde ernst en zal altijd iemand blijven die serieus is en liever ‘echt’ met mensen omgaat/praat dan (in/achter) de faccade van deze maatchappij te leven, het is zo'n verademing echte mensen met echte verhalen en gevoelens te horen en ook ZO BOEIEND, ik wil ze allemaal knuffelen wat ze van hun leven gemist hebben.
Wat nu gebeurd bij GGZ.. mensen op zadelen met het gevoel dat er zóveel mis is met je, je bent perse gestoord als je daar komt!
"als je lacht' is dat een hypomanische ontregeling! als je klaagt ben je neurotisch. Doe je dat niet, ben je geremd en sociaal angstig.
Ben je creatief en geloof je, ben je (rand)psychotisch!!!
Ik zou mensen ipv al dat, gewoon willen ‘ontlasten’ en ze wijzen op hun.. kunnen.Ze menselijk behandelen, niet kleineren en zelfs opzettelijk denigreren. ‘want bij bijna iedereen die ik daarvan ken staat in het rapport, ’dat ze alleen maar ongelijkwaardige relaties hebben' en als ze al mensen zien ‘ze instrumenteel gebruiken’ ja dat stond er ook bij mij, je word de grond in geboord, een psycholoog zei zelfs tegen me ‘als afscheid’ ; ik heb carriere gemaakt… even stilte.. en wat ga jij nu doen ze had me pas 3 keer gezien, de b!t$hbits..
en toe proestte ik het bijna uit. oja ze zei ook nog dat ik (sociaal) hoogbegaafd zou zijn, wat een verwarring. Eigenlijk lach ik er nog steeds om en denk er bijna dagelijks aan. Ik heb gelukkig humor anders had ik zeker weten aan de hoogste boom gehangen! Ik neem aan dat ze dat ook opgepikt had, oja dat wel want ik was hypomanisch.
Grappig, want het schetst ook hun profiel, ik ken die psychologe nu perfect! het was op mij projecteerd!
Als ik me al niet veilig voel bij hulpverleners.. waar dan wel? Daar zou het toch mogen. Ik pas goed op mezelf en heb mezelf af leren sluiten voor anderen, maar hoe stel ik me (juist) open?
Cyclops.
Cyclops

06-06-2011 23:49

Vertel eens over Parnassia? Ben jij daar geweest? Nu ben ik nieuwsgierig..
Mike

07-06-2011 19:12

Beste Cyclops
“ is het idealisme, mensjes beter maken, is het leedvermaak, of is het je eigen (depressieve) pijn verzachten, is het macht, status en aanzien, is het het dikke salaris? en, HOE houden ze het vol? ”
dat is de vraag.
Ik heb zelf een aantal hulpverleners gehad. maar hulp verlenen deden ze niet. Soms weten ze het zelf niet.
Anderen hebben mij wel echt geholpen. Daar ben ik nog steeds erg dankbaar voor.
ik denk dat je pas een ander kunt helpen als je zelf genezen bent. Als je zelf rust hebt gevonden. Als je zelf liefde hebt gevonden.
Als je zelf wijsheid hebt gevonden. Aan wijsheid heb je ontzettend veel meer dan aan psycho-logica.
Hoe kun je iemand helpen, als je zelf nog zoekende bent?
Hoe kun je iemand de goede kant opwijzen, als je zelf nog dwalende bent?
Hoe denk je anderen op hun gemak te stellen als je jezelf niet veilig voelt?
Je twijfelt en blijft in cirkeltjes draaien.
Ik weet niet of je gelooft en bidt, maar als ik op moeilijke punten in mijn leven sta, dan bid ik om wijsheid.
je doet er het beste aan, als je je door God laat leiden in je leven. Je komt dan namelijk nooit vast te zitten. En ik weet uit eigen ervaring hoe ontzettend pijnlijk het is als je ergens instapt en een paar jaar later de werkelijkheid ontdekt. Soms kost dat erg veel tijd om daar weer uit te komen.
En als het gaat om liefde, rust en veiligheid, ik ontvang deze van onze Schepper. Sinds dat ik ontdekt hebt dat Hij werkelijkheid is, is mijn leven totaal veranderd.
Ik zou zeggen: ga eerst op zoek naar Hem, dan krijg je rust. En dan kun je veel betere keuzes maken.
Cyclops

09-06-2011 02:02

ik ben niet zo gelovig op die manier, en rust vinden we niet op deze planeet, wie geneest wie en liefde.. hmm daar blijven ook psychologen hun leven naar zoeken, gewoon 4 jaar bikkelen en master papiertje halen en gaan met die banaan!! denk ik eigenlijk gewoon, ik ben niet meer zo lang van stof daarin.. maar ik twijfel wel of ik geen ontwerper wil zijn liever.. ik ben wel niet zo'n schapenwollensok type al die ‘hulpverlenders’ en kan nogal wild zijn en rare gedachten uitspattingen hebben. weet niet of ik mijn hele leven kan psychologie studeren.
je blijft je hele leven ‘zoekende’ toch het leven is een speurtocht van hier tot tokio. ik wil schrijfster zijn en wil psychologische boeken gaan schrijven dwz. diepaande karakters en motieven uitdiepen, ook vandaar mijn keuze, maar ik ben al heel erg ver door zelfstudie, wow!
Mike

09-06-2011 08:30

Beste Cyclops,
Ik zoek niet meer, want als je de rust gevonden hebt, hoef je niet meer te zoeken.
“en rust vinden we niet op deze planeet, wie geneest wie en liefde.. hmm daar blijven ook psychologen hun leven naar zoeken”
Toch is het te vinden, maar er zijn er niet veel die het vinden, omdat ze de tijd er niet voor nemen.
Een psycholoog zou past ECHT hulp kunnen verlenen als ie zelf rust gevonden heeft, en zelf wijsheid gevonden heeft.
Elke patient die hij te spreken krijgt, zoekt dit. En elke patient die hij te spreken krijgt, zoekt onvoorwaardelijke liefde.
Ik kan slechts uit eigen ervaring spreken, na een heel moeilijk leven vol strijd: het is de onvoorwaardelijke liefde die mij uiteindelijk écht
geholpen heeft. Waar ik die gevonden heb? De man die hing aan een hardhouten kruis. Je weet wel: Pasen, Jezus.
Daar laat God Zijn ultieme liefde voor de mens zien. Voor iedereen die het wil geloven en aannemen, die zal het ervaren.
Vele psychische problemen ontstaan doordat mensen veel te ver van God vandaan raken, ze willen het zelf doen. Dan ontstaan er grote problemen. Het is heel bijzonder, toen ik mijn hart opende voor Gods liefde, zijn mijn psychische klachten genezen. Ik voel me nu vrij en gezond. En sterk!! Ik zie dus een duidelijk verband tussen psychische problemen en Jezus. Hij is mijn Psycholoog nu :-)
Ik wens je veel wijsheid toe bij het maken van je keuzes.
Cyclops

11-06-2011 00:43

Mag ik vragen ben je psychotisch (geweest?) tegen mij zeggen ze dat ik schizofrenie kan ontwikkelen of psychose. Ik begrijp dat niet het maakt me bang voor de toekomst ik ben ook bang trouwens dat de grote druk op mij (door de studie) naar boven haalt.. just wanted to say that! Duss ik denk dat ik kunstenaar ga worden
en inderdaad in god of ‘iets’ geloven is geen luxe..

Problemen studie door sociaal emotionele problemen.

Cyclops

wana

Cyclops

Mike

Cyclops

Cyclops

Mike

Cyclops

Mike

Cyclops