Hoi N
Het is heel moeilijk om sterk te blijven tegenover school… mijn zoontje is inderdaad heel druk en het valt ook heel erg op dat hij door de klas stuitert, ook merk ik dat kinderen niet met hem willen of durven spelen.
Het belangrijkste vind ik nog dat ik merk dat hij zelf niet gelukkig is mede omdat hij slim genoeg is om duidelijk de verschillen te zien.
Zo scoort hij nog steeds boven gemiddeld terwijl hij binnen de tijd klaar is om lekker door de klas te kunnen rennen
Hij vraagt ook wel eens of hij ziek is of dat hij anders geboren is.
Dit zijn dan de momenten dat ik denk: “kind neem jij lekker ritalin om bij jezelf de rust te vinden”.
Ook moet ik eerlijk toegeven dat ik het soms ook niet meer trek omdat ik alle 3 de kinderen er aan onderdoor ziet gaan.
De oudste 2 omdat ze met regelmaat vertellen dat ze meer aandacht willen en dat het ook wel eens leuk zou zijn om een dagje zonder die stuiterbal iets te doen.(Het is ook echt pubertaal natuurlijk).
En met de jongste merk ik vooral dat mijn hart breekt als hij s'avonds tijdens het voorlezen ineens zegt : “mam doe geen moeite ik kan het toch niet volgen”
Als optimist lukt het goed om complimentjes in overvloed te geven.
Deze zijn dan ook erg gemeend omdat hij ook heel veel leuke en goede dingen doet
Ik merk dat ons gezin en mijn ouders de enige zijn die gedult hebben en die weten hoe we hem moeten bereiken.
Wij weten als geen ander dat we oogcontact moeten maken voordat we iets zeggen of vragen, en een reactie altijd later komt omdat hij het echt niet gehoord heeft.
Lekker buiten laten uitrazen en lekker op zijn fiets 100 x de straat op en neer laten gaan is bij ons gewoon.
Zijn broertjes weten ook als geen ander dat voor we boodschappen gaan doen hij eerst even moet dollen om vervolgens even rustig te zijn in de supermarkt.