Hallo allemaal,
Beetje vreemd om dit zo op een ‘prikbord’ te zetten, maar wie kan het helpen. Eerst even voorstellen; ben een vrouw, 30 jaar, 2 kinderen, een labrador, leerkracht, getrouwd… Alles goed voor elkaar. Mooi toch?
Maar..
Er zit me iets aardig in de weg.
Ik heb een vergissing gemaakt, … en dat is dat ik voor een hond heb gekozen 5,5 jaar geleden. Iets waar ik toen helemaal achter stond omdat ik dácht dat ik wist waar ik aan begon, veel gelezen, half jaar over nagedacht (lang genoeg?). Maar nu hebben we kinderen, en… ze haart extreem volgens hondentrimsalon, die weet het ook niet meer en zegt dat sommige honden dit hebben, ze zat er zelf ónder..(dierenarts weet het ook niet, dit kan soms gebeuren) Extreme haaruitval, dit heeft ze altijd al gehad (ook voordat we kinderen hadden en het me daarom nog niet stoorde) maar nu vind ik het ZOOO erg!! Alles zit eronder, de kinderen, haar kleed…
en ik ben dus véél per dag bezig met swifferen, stofzuigen en erger nog… ik wordt gewoon minder aardig tegen de hond, ze mag van mij binnen alleen nog maar op haar plaats liggen in de kamer. En ik laat haar overdag ook vaak even in de bench zodat ik de haren er niet van heb… gewoon even een lekker schoon huis! Is voor die hond niet leuk. Buiten vreet ze poep dus ook dan wil ik haar niet op de vloer hebben hijgen, ook niet als ze in de bagger heeft gelopen in ik haar met baggerpoten in mijn woonkamertje zie glijden en glibberen. Reageer meteen geirriteerd en pak een doekje oid. Bah… dit hoort toch niet in een woonkamer?!?
Mijn man interesseert het geen donder, wil die hond gewoon knuffelen, ja logisch, maar als die hond dan weg loopt ligt er zo'n tapijt… ik swiffer dan meteen en dat ergert hem (maar ja met die jonge kinderen die op de grond spelen vind ik het gewoon vies). Hij ergert zich ENORM aan mij. Zo erg dat we vandaag een dikke ruzie hebben gehad (voor de 3e keer al over dit onderwerp, is onze enige strubble, verder hebben we nooit ruzie!).
Ik kan niet veranderen, blijf me ergeren aan die extreme haaruitval. Hij heeft me voor het blok gezet; of je stopt met zeuren, of je doet die hond weg (terwijl hij gek op die hond is.. maar zoveel van huis is dat hij het zielig vind dat dat beest mij om zich heen heeft de hele dag..). Maar hij is enorm teleurgesteld in mij, ik neem geen verantwoordelijkheid voor mijn keuzes. (is ook zo in dit geval)
En ik WEET dat hij gelijk heeft, ik geef toe dat ik nooit een hond had moeten nemen, ik ben zo'n hond niet waard wat een rotbaasje, maar ik kan ook niet veranderen want het is té erg. Mijn man vindt mij een egoist,.. snap ik wel want het siert me zeker niet, verder ben ik echt een goede moeder, goede werknemer, goede vrouw, maar hierin heb ik een fout gemaakt en dat erken ik ook, maar wat nu?
Wat moet ik, ik hou van mijn man maar ik ben thuis en trek dit niet meer, ze leeft misschien nog wel 10 jaar dus me nog 10 jaar wegcijferen…?? Ik voel me er helemaal gestressed onder deze situatie.
Vraag even een heldere spiegel..
Alvast bedankt!