Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
azalaia
Heel mooi gesproken…
azalaia
Ja Wana, dat is helemaal zo. Maar dat ben ik ook gaan inzien. Ik was gewoon geobsedeerd door die stomme haren en dat moet niet. Maar dat is langzaam zo gegroeid, maar totaal niet respectvol naar die hond toe. Ik zie het zo, en dat helpt me gewoon; Zij is ook gewoon een bijzonder zieltje wat kort op aarde is (tjah rond de 12 jaartjes is relatief kort) en dat verdient een mooi leven. Ik heb haar zelf uitgekozen uit 5 hondjes, ze lag als ‘cavia’ van een páár dagen op mijn hand..
Ze heeft gisteren en vandaag al 2 hele andere dagen gehad. Iedere avond gaan mijn man, als de kinderen net op bed liggen, even een stuk wandelen met haar hebben we sinds gisteren afgesproken.
En ik heb ander voer voor haar! Speciaal voor huid en vacht, niet goedkoop (zucht) maar goed, heeft ze ook recht op. “EcoStyle” is het merk, Vitaalcompleet heet het voer, schijnt goed te werken. En de zeewiersnoepjes heb ik ook!! Dus bedankt voor het advies. En een lekker kluifje, moet het gewoon weer wat gezelliger maken.
Hoop dat ik het kan volhouden, maar ik ga zeker mijn best doen. Als het goed is zie je bij mijn ‘info’ en fotootje van haar.
Jullie wel heel erg bedankt, heeft echt geholpen.
Heel goed trouwens dat je dit probleem hier hebt neergezet, want het zat je heel hoog.
Ik hoop dat de druk nu van de ketel is en dat haren maar haren zijn.
Even heel cru: een kind verliezen is 100.000 x erger dan de haren van deze schat.
Onthoud dit maar en relativeer maar.
azalaia.
( jij bent ook een schat hoor…
) want je doet je best voor je huisdier.
Ik heb geen oplossing voor je maar wel een verhaal met een soortgelijk probleem, misschien heb je er iets aan. Ik herken veel dingen uit je verhaal!
Vorig voorjaar hebben we ons huis laten verbouwen. Een van de grote projecten was de nieuwe keuken, daar is een witte hoogglans keuken in gekomen en er zijn er witte vloertegels gelegd. Heel mooi maar ook heel besmettelijk. Natuurlijk wisten we dat van tevoren maar de consequenties bleken erger dan verwacht.
We hebben een grote, open keuken en leven meer in de keuken dan in de kamer. Een échte leefkeuken. Voorheen grijze tegels van natuursteen en daar zag je nagenoeg niets op. Er werd twee of drie keer in de week met de stofzuiger doorheen gedaan en 1 keer in de week gedweild. Dat was het dan, tot tevredenheid van iedereen.
Toen kwam dus de witte vloer. Nou… je ziet er echt álles op. En met een zoon van 3 en een hond zie je dus heel veel op de vloer. Mijn vrouw werd er bijna gek van. Ze was de hele dag bezig met die vloer, liep continu te vegen, swifferen en dweilen.
Eén vieze voetstap? Heel de vloer dweilen! Een paar hondeharen? Heel de vloer dweilen! En het werd van kwaad tot erger………
Elke week kwam er wel een nieuw ‘poetssysteem’ in huis; wonderdoekjes, wonderdweilen, swiffers en swifferachtige spullen in allerlei merken, maten en soorten, noem het maar op en wij hebben het gehad. Zelfs een heel erg duur stoomapparaat aangeschaft, maar je raad het al; weggegooid geld!
Maar goed, dat is maar geld. Erger was de verandering bij mijn vrouw! Ze was alleen nog maar bezig met die vloer! Op het dwangmatige af! Omdat poetsen ook maar een tijdelijke oplossing is probeerde ze de oplossing te verschuiven naar de bron van het probleem. Oftewel… voorkomen dat de vloer vuil zou worden…..
De hondemand moest bijvoorbeeld verhuizen van de keuken naar de gang. Sterker nog, de hond mocht eigenlijk helemaal niet meer in de keuken. Met als gevolg dat die nauwelijks nog buiten kwam omdat je via de keuken naar de tuin moet.
Als onze zoon naar buiten was geweest moest hij de schoenen uit doen. Anderen (waaronder ik dus) idem dito. Goed je schoenen poetsen of afkloppen was allang niet meer genoeg! Vooral onze kleine zorgde voor veel problemen. Hij speelt het liefste buiten, in de tuin, in de zandbak, in de kiezels e.d. Weer of geen weer! Uiteraard loopt hij dan veelvuldig van buiten naar binnen. Lijkt mij normaal voor een kind van die leeftijd maar zijn moeder werd er panisch van……
Als ze was werken dan kregen we hele instructies mee met wat wel en wat niet toegestaan was en op de buitendeur hing een groot vel met: Schoenen Uit!!! En zo gauw ze terug was van het werk ging ze dweilen, óók als dat net nog gebeurd was.
Uiteindelijk was het echt niet meer leuk. Ze stond als een soort deurwachter in de keuken met de swiffer al in de aanslag. Hoewel we dus net een ingrijpende verbouwing achter de rug hadden ging ze alweer serieus aan de slag met een nieuwe verbouwing. Aan de keuken zou een bijkeuken moeten komen waar dan iedereen de schoenen uit zou kunnen trekken enzovoort. Ze had de aannemer al om een offerte gevraagd zonder dat ik het wist!
Het gekke was dat ze er zelf ook heel veel last van had! Ze wilde helemaal niet zo'n soort vrouw en zo'n soort moeder zijn. Sterker nog; dat was ze voorheen ook helemaal niet. Ze werd doodongelukkig van zichzelf maar kon zichzelf ook niet stoppen. Ze vond zichzelf geen lieve moeder meer, en geen lieve echtgenote en eerlijk gezegd was ze dat op dat moment ook niet meer. Haar zelfbeeld was in korte tijd van positief en heel negatief veranderd.
Ik heb haar in dit ‘proces’ proberen af te remmen maar dat hielp niets. Sterker nog, dat maakte het alleen maar erger. Uiteraard heb ik haar ook ondersteund en in bepaalde acties meegehopen en heb ik mijn steentje bijgedragen. Maar uiteindelijk was de grens bereikt en wilde ze dingen die echt te ver gingen.
Op een gegeven moment heb ik haar ook de keuze gegeven; of je verandert je gedrag, of we laten een andere vloer leggen, of je zoekt een andere man.
Het laatste wilde ze gelukkig niet. Een andere vloer wilde ze eventueel wel maar als eerste wilde ze zichzelf veranderen.
Ze heeft contact gezocht met een psycholoog een daar is ze voor 5 gesprekken geweest. Dat heeft haar enorm geholpen, ze heeft daar inzicht gekregen in waar dit gedrag vandaan komt.
Tegelijkertijd hebben we e.e.a. gestructureerd en afspraken gemaakt. Bijvoorbeeld dat onze hond gewoon in de keuken mag komen en dat ons kindje gewoon kind mag zijn. De vloer wordt elke avond gedweild en overdag 1x met de swiffer en dat is het dan. Hoe vuil hij ook is, we laten het daarbij. Behalve in ‘noodgevallen’, bijvoorbeeld als onze zoon zijn beker drinken op de grond gooit o.i.d.
Ook hadden we afgesproken dat de vloer minimaal 2 jaar zou blijven liggen.
In het begin had ze hier veel moeite mee! Ze moest zich enorm beheersen, met zichtbare moeite, maar ze deed het wel. Tegelijkertijd had ze voor zichzelf een schema gemaakt met dingen die ze moest doen; boodschappen, dingen in de tuin, de rest van het huis poetsen, spelen met onze zoon enzovoort. Het klonk heel kinderachtig want het waren dingen die ze voorheen allemaal als vanzelfsprekend deed maar het werkte wel.
En hoewel ze er de eerste dagen echt veel moeite mee had kon ze haar ‘poetsmanie’ toch ook redelijk snel van zich afzetten. Nu zijn we een paar maanden verder en is het probleem eigenlijk helemaal over. Ze kan zich bijna niet meer voorstellen dat ze zo raar gedaan heeft en het is zelfs zo ver dat ze kan lachen om de problemen die ze eerst had. Ik wens jou hetzelfde toe!
Eric,
wat herkenbaar…
dit zou mijn man geschreven kunnen hebben over mij, bijna precíes hetzelfde…!!
Nou ben ik heel erg benieuwd; wat gaf die psycholoog aan als oorzaak van het probleem?? Daar ben ik heel er benieuwd naar, bij mij is het ook zo ingeslopen, ik was eerst helemaal niet zo en het is precies zo gegaan als je vrouw. Jij reageerde ook precies zo als mijn man, die werd er gek van!!
Dus als ik zo vrij mag zijn om te vragen; wat was nou de oorzaak, wat vertelde de psycholoog??
Alvast bedankt!!
Nienke
wana heeft nu giga-troep want hond-lief heeft er TIEN op de wereld gezet.
ik wil dit meemaken, het is maar zes weken en netjes in de zomervakantie gepland.
ik heb een af en aan lopen van kijkers,er ligt veel haar en ruikt ook nog es.
ik redder met swiffer,stofzuiger,dweil,kranten en olieverdamper.
Alles staat standaard nu in een hoek, dus mijn antwoord was ook nog es recht uit t hart!
Het fijne weet ik er niet van maar volgens mij heeft de psycholoog (psychologe om precies te zijn) niet heel veel verteld. Ze heeft vooral vragen gesteld en mijn vrouw haar verhaal laten vertellen. Hoe ik het precies moet omschrijven weet ik niet maar het kwam er op neer dat ze door de gesprekken zicht kreeg op haar eigen gedrag. Hierdoor kon ze als van een afstand naar zichzelf kijken, letterlijk afstand nemen. Dit hielp haar enorm.
Verder weet ik dat haar jeugd ook aan bod is gekomen in de gesprekken. Niet dat ze een heel slechte jeugd heeft gehad maar door een overbezorgde en vaak zieke moeder heeft ze ook geen echt normale jeugd gehad. Ze is hier zich later (veel mensen doen dit in de pubertijd, zei pas veel later) enorm tegen gaan afzetten. Ze dacht dat ze dit verwerkt had en dat dit hoofdstuk was afgesloten, maar blijkbaar speelden onbewuste en onverwerkte emoties toch een belangrijke rol bij het ontstaan van de problemen. Hoe dat precies zit kan ik moeilijk omschrijven maar de details zijn denk ik ook niet zo belangrijk.
Het heeft haar veel en heel snel geholpen! En het heeft ons denken over psychologische hulp enorm veranderd. Eerst waren we hierover behoorlijk sceptisch maar nu hebben we gezien wat voor een hulp het kan bieden.
