Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Anoniem
Typisch jij, alles op anderen afschuiven!! Ga dan gewoon het gesprek aan met J.! En trouwens vergeet er niet bij te vermelden dat er veel mensen wel bij gehilpen zijn!
“ is het ook niet zo dat er mensen zijn met psychische problemen, die bij voorbaat al beginnen te stuiteren en tegenspruttelen zodra een psycholoog hen op de eigen verantwoordelijkheid wijst???”
Die zijn er zeker. De vraag is echter of therapeuten zelf ook open kunnen staan voor de denkwijze van cliënten om hen van daaruit alternatieven te bieden. Ik heb vaak zat meegemaakt als ik iets niet prettig vond, of het gewoon niet eens was met voldoende meegemaakt dat een therapeut niet eens de mogelijkheid bood tot een tegenreactie in de zin van: nee zo zie ik het zelf niet/zo ervaar ik het niet.
Dan zei de therapeute dat ze niet in discussie ging met me, dat ik mijn reactie moest zien in het kader van mijn problematiek. Het ging vaak om aannames van haar die niet klopten (bijv: jij hebt een eetstoornis gehad, dus nu heb je nog steeds geen gezond eetpatroon).
Als ik dan zei dat dat wel zo was, dan was daar geen ruimte voor. Want IK was de client en IK had de problemen en ZIJ was de therapeute dus HAAR visie was de juiste.
Toen ik na een jaar knokken met haar aangaf te willen stoppen zei ze alleen maar dat dat er aan zat te komen, want met mijn problematiek kon je daar op wachten.
Later bleek haar hele diagnose niet te kloppen, maar ze behandelde me wel vanuit die foute diagnose en er was dus geen enkele ruimte tot mijn visie. (zij vond me o.a. narcistisch, dus alles wat ik zei zei ik omdat ik vond dat ik gelijk had en ik moest dus voorál mijn mond houden, want als ik iets zei was dat een bewijs van mijn narcisme…)
Zij versterkte hiermee wat ik vroeger ervaren heb: ik mocht niets zeggen, want ik zat fout. Ik zag het fout etc.
Zulke therapeutusche strategieën ben ik in mijn therapiecarrière vaker tegengekomen. Voor de een werkt dat misschien.
Voor een ander werkt het juist helemaal niet. Ik blijk veel meer baat te hebben bij iemand die me aanhoort, begrijpt waarom ik sommige dingen zo doe of ervaar en met mij kijkt of ik dat anders kan en wíl zien.
Sommige dingen heb ik nog nodig om te overleven soms. Zoals terugtrekgedrag.
In sommige therapieën is dat echt not done. Fout fout fout. Doorgaan, niet terugtrekken, doorbreken dat patroon.
Zonder te kijken naar het effect wat dat op mij had. (in mijn geval psychosen)
Als therapeuten dan toch zo van het eigen verantwoordelijkheid zijn, dan vind ik dat er SAMEN gekeken moet worden naar hoe een cliënt in elkaar zit, waar de cliënt zelf last van heeft of wat problemen geeft en hoe dat veranderd kan worden indien mogelijk. Mijn terugtrekgedrag moet bijv niet veranderd worden, maar gezien worden als een voor mij constructieve manier om bij te komen. Die ruimte moet er zijn vind ik.
het is nl MIJN leven en ik ben niet in therapie om precies te doen wat een therapeut zegt. Dat is misschien zijn of haar manier van kijken naar het leven en zaken, gebaseerd op ‘de norm’, maar dat wil niet zeggen dat dat ook past bij de cliënt in kwestie.
Iemand moet niet ‘normaal’ gemaakt worden. Iemand moet geholpen worden zich te kunnen hanteren in de maatschappij en met zichzelf om te kunnen gaan.
En dat mág op een andere manier dan anderen doen.
Soms heb ik echter het gevoel dat dat taboe is in de hulpverlening.
Gelukkig heb ik nu een therapeut binnen de RIAGG/GGZ die me hierin die ruimte geeft en het ook zo ziet. Ik moet niet zijn zoals mijn buurman en die druk word me ook niet meer opgelegd.
Ik kan me wel herkennen in het verhaal van anwita voor een groot deel. Gelukkig niet alles, maar wel het stukje dat je moet zijn zoals anderen, dan pas ben je genezen. Nee, zo werkt het niet.
hallo.
mijn ervaring is,dat dit in het algemeen veel in de “geestelijke gezondheidszorg” gebeurd..Ben daar zelf in geweest en vond het niet bepaald opbeurend.inderdaad ook veel kapotmakende en vernederende dingen tegengekomen.Het viel me op dat echt alles van de client daar in het negatieve getrokken werd,alles wat ik zei,werd in hun ogen negatief uitgelegd…Ik heb ook gemerkt dat “hulpverlener's” vaak onterecht negatieve stempels geven,al is het maar om hun eigen gedrag goed te praten,de “hulpverleners” zelf lijken hun vermogen tot zelfreflectie totaal niet meer te hebben.Ik heb als kind o.a. psychische mishandeling meegemaakt,waarin ik constant negatieve dingen over mezelf te horen kreeg,vernederd werd ,gekleineerd werd…en ik merkte dat de ggz eigenlijk heel vaak gewoon een voortzetting van deze psychische mishandeling was…
Het motto was immers altijd:“Je bent niet goed zoals je bent..”en hoe je ook was hoor,want ze vonden altijd wel iets negatiefs.Ik ben daarom uit de regeuliere ggz gestapt,ik zag dat het me alleen maar zieker maakte,en afbrak…Veel te veel interpretaties door ggz personeel,die in hun ogen waarheid zijn….ik was er gewoon klaar mee.Heb heel mijn jeugd psychische mishandeling meegemaakt en was niet meer van plan om de rest van mijn leven de ggz dit te laten voortzetten.en “therapeuten” of “andere hulpverleners” kunnen inderdaad hele rare dingen zeggen.Maar het is hun oordeel,niet de waarheid!Dat moeten mensen proberen te onthouden!Maar mensen die in therapie gaan,dat zijn toch al de gevoelige,be-invloedbare,kwetsbare mensen,waar “hulpverleners”dus juist voorzichtig mee zouden moeten om gaan..en dat gebeurd in de ggz dus niet,waardoor mensen nog meer beschadigd worden.
de ggz zou veel meer van de mens uit moeten gaan,van de mens in z'n totale wezen en niet zoveel moeten stempelen en algemeen vakjargon moeten gebruiken,want in veel gevallen slaat het als een tang op een varken..
en uitspraken als “dat iemand gehecht zou zijn aan het misbruik..”Zeer gevaarlijke,gemene en kapotmakende uitspraken!!!
Maar goed,ik heb ook genoeg “sadistische” hulpverleners gezien.De individuele hulpverleners die me een stukje verder hebben geholpen op mijn levensweg,waren juist de hulpverleners die hun eigen gevoeligheid hadden behouden,ook op zichzelf konden reflecteren en me juist meer zelfvertrouwen gaven ipv minder…
Van afbrekende therapie..mijn advies….wegblijven…natuurlijk mag je jezelf wel eens een keer een schop onder je kont geven,maar aan dat afbrekende gedoe heeft niemand wat!!Ze werken er depressies mee in de hand..
Leer de mensen met mildheid naar zichzelf te kijken en probeer om het genieten van het leven terug te brengen!Dat doe je o.a. door ze te waarderen,ze weer meer zelfwaardering en waardering voor de mooie dingen in het leven te geven..Niet door ze afbrekende opmerkingen te geven onder het mom van therapie! Groet van Danja.
hallo San.
Heel herkenbaar hoor wat je schrijft…Als een “hulpverlener”een bepaalde stempel op je gezet heeft,dan word daar ook naar gehandeld,en alles wat je doet en zegt,wordt naar die stempel uitgelegd…en ook al klopt die stempel niet,het is hun visie,en voor veel hulpverleners binnen de ggz is hun visie de enige juiste…(Narcistisch.;-) )om ook maar eens even te stempelen….pfff haha
soms is de enige manier om daaruit te komen,uit de tredmolen stappen en een andere hulpverlener zoeken…
tja,wat mij betreft zou de ggz,ook wel clientgerichter mogen zijn…
En zouden ze er zorgvuldiger met mensen om moeten gaan.Maar dat doen ze niet…en ben ook bang dat ze dat (voorlopig)niet gaan doen…(heel algemeen gezegd even,er zijn uitzonderingen..)dus ik heb iemand buiten de ggz gezocht..
liefs Danja.
en san:
“Ik ga de discussie niet met je aan”is 1 van de grote dooddoeners-zinnetjes in de psychiatrie…Heel makkkelijk om clienten de mond te snoeren en monddood te maken..
waarom zou nooit eens een hulpverlener “de discussie”wel aangaan met een client?
waarom is onze visie minder dan de hunne…?
een hulpverlener aan wie ik wel veel heb gehad..zei ooit“ja het klopt ook wel,de verhoudingen in de ggz zijn ook niet gelijkwaardig..”"
nog meer “”vakjargon“waarvan sommige me op een gegeven moment het bloed onder mijn nagels vandaan haalde:Jammer dat je het zo ”beleefd“ hebt/die ”beleving"hebt gehad..
“adequaat” en “cooperatief”op het moment dat je precies doet wat ze zeggen..“splitting”als je aangeeft met de ene persoon niet goed uit de voeten te kunnen (bang voor zijn zelfs)en met iemand anders wel,nou,dat heeft iedereen,dus dan kunnen we de hele wereld wel onterecht dat stempel opplakken….
en alles wat je doet/zegt onterecht bij een bepaalde problematiek onderbrengen inderdaad,waardoor het volgens de hulpverlener altijd aan jou ligt..(en zelfs verpleging schijnt tegenwoordig diagnoses te mogen stellen,niet echt natuurlijk,maar ze doen het wel..)ook al heb je in het normale dagelijkse leven helemaal geen last van/symptomen van het etiket wat ze je opgeplakt hebben,alleen maar in de psyciatrie,waar ze je dat stempel opgeplakt hebben,maar waar het dus komt “door hun ogen”, “door hun visie/bril”(en ze schrijven he dan ook nog op in een dossier,zwart op wit..!)net of er twee paralelle werelden zijn.De ene wereld met je vrienden/familie/kennissen,die je zien zoals je werkelijk bent..en de andere wereld…de ggz wereld,die je helemaal volgeplakt heeft met (gekleurde)stickers..
Ik zou je ook persoonlijk niet aanraden om je psychiatrisch dossier op te vragen en te lezen,want daar word je vaak niet blij van…
Ik heb al veel contact gehad met andere ex-clienten over psychiatrische dossiers,en het blijkt dat er vaak meer feitelijke onjuistheden dan juistheden in staan,en bij IEDEREEN die ik erover sprak,waren de psychiatrische verslagen/dossiers overwegend negatief!
volg je eigen plan..en durf je eigen visie te hebben en zoek naar wat goed VOOR JOU is! Danja.
Het is, tien jaar na de oorspronkelijke discussie, misschien mosterd na de maaltijd. Toch wil ik, als ex-cliënt van deze therapie, graag nog mijn zegje hier doen.
Vooropgesteld, hoewel ik het anders zou uitdrukken dan Anrita, herken ik stuk voor stuk de door haar genoemde punten van kritiek. Ook ik was rond diezelfde periode in behandeling bij deze club, een traject van al met al ruim twee jaar. Langer dan gebruikelijk was, vanwege de “hardnekkigheid” van mijn problematiek, die zij hadden geduid als “narcistisch en vermijdend”. De hardnekkigheid zal waarschijnlijk eerder te maken hebben gehad met het syndroom van Asperger, waarmee ik veel later pas, door een andere instantie, werd gediagnosticeerd. Om kort te zijn, de eerder gemaakte en foute diagnose heeft me erg veel leed berokkend.
De klinische dagbehandeling voor persoonsharmonisatie, waar het in deze discussie over gaat, is in basis een omgeving van conformeren aan de groep volgens lijnen die door de therapeuten worden uitgezet. Wie zich niet conformeert, wordt inderdaad zoals Anrita beschrijft, hiermee geconfronteerd en door middel van groepsdruk gecorrigeerd. Een tekenend voorbeeld was het eten van de gezamenlijke lunchboterhammetjes met mes en vork. “Zo doen wij dat hier.”, was het argument.
“Kafkaësk” beschrijft de therapie nog het beste. Wanneer de cliënt het label van borderline, narcistisch etc. gekregen en geaccepteerd heeft, dan kan alles wat die cliënt ervaart en laat zien, verdraaid worden. “je zegt dit, je laat dit zien en dat is typisch voor iemand met jouw problemen”. De therapeuten waren mijns inziens verblind door confirmation bias en overtuiging in hun eigen gelijk.
Het is nu tien jaar geleden en hopelijk is er genoeg veranderd daar. Dit naschrift is enkel voor diegene die, net als ik, zocht naar antwoorden op de vraag: “lag het nou aan mij of was het echt zo slecht op de dkp?”. Overigens, zo liet hij me in een nagesprek weten, las de de facto hoofdbehandelaar (elders als J. aangeduid) mee op dit forum. Ik mag hopen dat hij dat nog steeds doet.
Weer een jaar, bijna 2 jaar later.
Maar hoop dat diegene die op dit onderwerp hebben gereageerd nog steeds mee lezen.
Ik heb, incl voor en nawerkgroep, zo'n 3 jaar bij de dkp doorgebracht.
Terug kijkend op, een van de meest beschadigende periodes in mijn leven.
Omdat het bijna sektarisch was.
Wist ik pas echt wat ik van de dkp vond toen ik daar niet meer was.
En toen ik jaren later weer bij dezelfde zorginstelling een andere, gewoon 1 op 1, therapeut kreeg kon ik daar mijn dossier inlezen.
Ik schrok me rot.
Zo erg dat ik op dit moment een zaak heb bij het medisch tuchtcollege tegen mijn hoofdbehandelaar toen.
In eerste instantie was ik niet van plan ook de zorginstelling aan te klagen.
de dkp bestaat niet meer en voor mij was vooral het stuk met die behandelaar beschadigdigend.
Maar het bij elkaar verzamelen van “bewijs” … of poging daartoe, ging zo lelijk.
Dingen die me aan de telefoon werden toegezegd om op papier te zetten, bleken bij komst brief onvolledig voor mijn zaak te zijn
En bij weer bellen hoorde dat dit was wat ze mochten verklaren.
Ook kon ik niet meer in mijn dossier … En stukken ontbraken.
Waar mij eerst toegezegd werd dat voor de rechtzaak klaar te hebben
was er ineens een “serverfout” en kon het pas na mijn deadline voor aanleveren bewijs.
En als klap op de vuurpijl, toen ik vroeg of ze dat van de serverfout op papier wilde zetten zodat ik uitstel kon krijgen.
Mocht ook dat niet.
Ik ben nu aan het nadenken de instelling, los van de zaak die ik nu heb, ook aan te klagen.
(We hebben uiteindelijk ander bewijs, misschien nog beter, kunnen krijgen los van de instelling en zaak komt bijna voor)
Want net als dat mijn therapeut mij niet beschermend heeft, nu ook de instelling niet meer.
Even voor de duidelijkheid, de therapeut werkt al sinds 2015 niet meer voor de instelling.
Ik denk dat we met meer sterker staan.
Zijn er mensen voor wie die periode ook zo heftig is geweest dat ze er werk van zouden willen maken?
K
