Hallo Ana,
Ow, wat een herkenbare situatie is dit. Mijn eerste relatie was ook zo.
Ik blij dat ik een lieve vriend getroffen had, maar langzamerhand begon duidelijk te worden dat er toch iets mis was met hem. Heel dominant ook. En jaloers als ik stond te praten met een andere jongen. Hij zelf kon met iedere meid staan praten en flirten, maar van mij werd niets geaccepteerd.
Van lieverlee werd het erger. Regelmatig werd ik vastgebonden en/of opgesloten, bedreigd en geslagen. Dikwijls ben ik met een hoge col aan naar mijn werk gegaan, omdat de duimafdrukken weer in mijn hals stonden.
En toch… bleef ik. Hoe kon ik bij hem weggaan? Ik hield van hem. En hij zei ook dat als ik weg zou gaan ik geen vrienden meer zou hebben. Dat zouden ze niet accepteren. Inmiddels had hij het zo ver voor elkaar dat ik mijn vriendenkring niet meer zag (ze mochten hem ook niet) en ik had gekozen voor zijn vrienden. Zij wisten allemaal wat voor een man hij was, maar niemand zei er wat van of sprak hem op zijn gedrag aan.
Iedereen uit mijn eigen omgeving had me verteld dat ik weg moest gaan bij deze tiran, maar ik stak mijn hoofd in de zand, als een struisvogel. Zo erg was hij niet, ik hield van hem en ik wist ook zeker dat hij van mij hield. En hij had zo'n nare jeugd gehad, dus ik snapte ook wel waar het vandaan kwam, maar ik zou hem toch wel kunnen redden? Maar dat kon ik niet. Het werd steeds erger. Hij begon me te verkrachten en het ging steeds verder. Toch werd ik wel sterker. Hij nam mijn lichaam, maar mijn koppie, daar kon hij niet meer bij. Alsof ik buiten mezelf stond. Ik weet het niet. Ik heb wel altijd gevochten als hij me weer verkrachtte, ik liet het nooit zomaar toe.
Op een gegeven moment ben ik toch bij hem weggegaan, maar een half jaar later was ik weer bij hem terug. Hij was mijn alles. Door zijn gemanipuleer had hij me zo afhankelijk gemaakt van hem, dat ik het idee had dat ik geen leven zou hebben zonder hem. En veel had ik - emotioneel - weggestopt.
Hij zei ook dat hij veranderd was. Dat ik zijn ogen geopend had, doordat ik weggegaan was bij hem. Ik geloofde hem. Weer. Maar weer verviel hij in zijn oude patroon.
Er ging een knopje om bij me. Hoe dat precies gebeurd is weet ik niet zo goed. Het ging geleidelijk aan. Ik ging kijken naar de relaties van mensen om me heen. Ik herstelde het contact met mijn eigen vrienden. Ik kwam weer thuis bij mijn ouders en ik had er de ruzies met mijn vriend voor over. Geslagen en vernederd werd ik toch wel door hem. Of ik nou wel of geen contact zocht met mijn thuisfront. Stukje bij beetje werd ik sterker en uiteindelijk sterk genoeg om - achter zijn rug om weliswaar - een woning voor mezelf te zoeken. Toen ik die eenmaal had, moest ik het hem wel vertellen. Diezelfde week ben ik nog weggegaan bij hem. Ik had nog niets in mijn nieuwe huis. Ik leende een opblaasbaar matras van een vriendin en dekens. Verder was er niets. Maar ik voelde me er diezelfde avond al veel veiliger dan ik me ooit bij hem heb gevoeld.
Weet je wat het is? Iedereen kan zeggen dat het niet goed voor je is om te roken en dat je er eigenlijk mee zou moeten stoppen. Maar dat werkt niet hè? Pas als jij er zelf klaar voor bent, gaat het lukken. Zo werkt het met een relatie ook.
Bovendien had ik al die tijd tegenover mijn omgeving volgehouden dat ze alles verkeerd zagen en dat ze hem niet wilde zien voor wie hij werkelijk was. Door weg te gaan bij hem, moest ik dus wel erkennen dat mijn omgeving gelijk gehad had.
Maar dat is kleur bekennen en dat is ontzettend moeilijk. Maar uiteindelijk koos ik voor mezelf en kleur bekennen nam ik dus voor lief. Maar beetje bij beetje ging het weer wat beter met mezelf en kwam de oude ik weer terug.
In therapie ben ik nooit geweest. Ik kon het allemaal wel alleen. Dat is ook wel zo, maar dat duurt wel ontzettend lang. Maar het was mijn keuze niet te kiezen voor externe hulp. Nu, 15 jaar later, ben ik er. Ik heb wel relaties gehad in de tussentijd, maar niet één was blijvend. Ik was denk ik vooral veel te moeilijk en te veeleisend voor mezelf. En op andere momenten ook veel te gemakzuchtig. Mijn standaard voor een goede relatie had ik enorm hoog gelegd en niets was goed genoeg.
Nog steeds kan ik mezelf ontzettend zielig vinden om wat er in de tijd met hem allemaal gebeurd is en ik kan er nog steeds om huilen, maar het is niet meer zo dat het dagelijks in mijn kop zit.
Als mensen er naar vragen, kan ik er ook over praten zonder dat ik er om moet huilen. Toch brengen sommige situaties me weer in 1 klap terug in die angst die ik toen voelde. Ik sliep toen bijvoorbeeld met mijn sleutels onder mijn kussen, altijd F 100,= bij me, zodat ik weg kon als dat nodig was.
Achteraf kan ik oprecht zeggen dat ik hem tot op een bepaalde hoogte ook dankbaar ben. Hoewel hij nooit had mogen doen wat hij gedaan heeft. Maar door wat hij gedaan heeft, heb ik heel goed mijn grenzen leren kennen. Hij heeft mij harder gemaakt, ervoor gezorgd dat ik een muurtje heb gebouwd. Zelf heb ik geleerd dat ik ramen en deuren kan plaatsen in mijn muurtje. Hij heeft bijgedragen te zijn wie ik nu ben. En het mooiste is, hij zou me nu niet meer aankunnen. Psychisch gezien. Ik ben nu sterker dan ik was vóórdat ik hem leerde kennen.
Ik ben hem nooit meer tegengekomen. Ik heb hem ook niet gemist. Ik heb geen enkel idee, wat ik zou doen of voelen (geen genegenheid in elk geval) als hij weer voor mijn neus zou staan. Maar wat er ook gebeurd, hij breekt me niet meer.
Ik zit nu in mijn kracht. Ik heb gekozen. Voor mij. Mezelf. En ik ben het veel meer waard om lief te hebben, dan dat hij dat ooit zal zijn.
Sterkte Ana. Ergens diep in jou zit je eigen kracht. Die moet opgeladen worden. Dat heeft zijn tijd nodig. Je hebt hem gedurende zo lange tijd onderdrukt, maar kracht is veerkrachtiger dan je denkt. Het is niet makkelijk, maar jij kunt ook terugveren. Vroeg of laat. Kies voor jezelf meid. Dat is het mooiste en eerlijkste dat je jezelf cadeau kunt doen.
Marijne
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
