Dat zal zeker zo zijn, maar dat is mijn schuld niet.
Ik wil niet de dupe worden van de sociaal mindere groepen die hun frustraties loslaten op hun kinderen en vervolgens zij weer op mij.
Het opmerkelijke was dat deze kinderen zich a-sociaal gingen opstellen naar de nederlandse overblijfkrachten en niet tegen hun eigen volk. Dat dorsten/durfden…… ze niet want dan werden ze in rap arabisch streng toegesproken.
Groeten van azalaia.
Dat heb ik precies het zelfde met die schaamte! Het is natuurlijk niet altijd makkelijk (en vooral niet omdat ik een vrouw ben), maar ja iedere puber van wat voor afkomst dan ook, probeerd je uit, dat hoort bij de pubertijd en zelfs honden van een jaar of 2 proberen het baasje uit :-) Ik had de tacktiek van: “kom zitten en praten”. Dat waren ze niet gewend, ik legde ze op een volwassen manier uit wat er van ze verwacht werd en dat werkte. Meestal zeiden ze niet meteen van “okee ik ga het doen” maar dan merkte ik dat ze het toch zo deden als ik het wilde.
Soms zat ik met collega's die wilden dat niet afwachten, zij de leiding bellen en dan kregen we advies die jongens er uit te gooien of naar huis te sturen. Nou, dat leidde toch tot conflicten! De hele familie werd opgetrommeld en ik heb wel meegemaakt dat de hele politiemacht die op dat moment in de stad aanwezig was uit moest @!#$ voor 2 meisjes van 14 
Groetjes van Ellen
Dat heb ik precies het zelfde met die schaamte! Het is natuurlijk niet altijd makkelijk (en vooral niet omdat ik een vrouw ben), maar ja iedere puber van wat voor afkomst dan ook, probeerd je uit, dat hoort bij de pubertijd en zelfs honden van een jaar of 2 proberen het baasje uit 
Aldus: Ellen XL.
Precies Ellen uitproberen deden wij vroeger ook al, maar voor mannen is contact maken i.d.d. makkelijker.
Ik had de tacktiek van: “kom zitten en praten”. Dat waren ze niet gewend, ik legde ze op een volwassen manier uit wat er van ze verwacht werd en dat werkte. Meestal zeiden ze niet meteen van “okee ik ga het doen” maar dan merkte ik dat ze het toch zo deden als ik het wilde. Aldus: Ellen XL.
Mooi toch.
Soms zat ik met collega's die wilden dat niet afwachten, zij de leiding bellen en dan kregen we advies die jongens er uit te gooien of naar huis te sturen. Nou, dat leidde toch tot conflicten! De hele familie werd opgetrommeld en ik heb wel meegemaakt dat de hele politiemacht die op dat moment in de stad aanwezig was uit moest @!#$ voor 2 meisjes van 14 Aldus: Ellen.
Waarschijnlijk broodwerkers zonder inzicht.
Groetjes v Hyperactief:D
Dat kan wel wezen azalaia, en ik ben het ook wel met je eens dat het zo niet zou moeten, maar het werkt dus wel zo, daar strenger tegen optreden en de zooi de zooi laten werkt averechts en zal de woede alleen maar groter maken. Jij heb geen boodschap aan hun, en hun niet aan jou, zo werkt dat. En het “hun” zou eigenlijk wij moeten zijn, we zijn allemaal mensen… Groetjes v Hyperactief
Precies, daar zit nu nèt het probleem, hun is niet wij of onze…
Groeten van azalaia.
Hyperactief schreef:
>
> Dat kan wel wezen azalaia, en ik ben het ook wel met je eens
> dat het zo niet zou moeten, maar het werkt dus wel zo, daar
> strenger tegen optreden en de zooi de zooi laten werkt
> averechts en zal de woede alleen maar groter maken. Jij heb
> geen boodschap aan hun, en hun niet aan jou, zo werkt dat. En
> het “hun” zou eigenlijk wij moeten zijn, we zijn allemaal
> mensen… Groetjes v Hyperactief
Ik stel voor dat wij, ouderen, weer gaan leren liefhebben. Te beginnen met onszelf. Dat betekend egocentrisme afleggen, dus niet langer eerst op ons zelf gericht zijn!
De liefde die mensen nu voor zichzelf hebben gaat niet verder dan een alles overheersende zelfzucht:
Zoveel mogelijk aan je trekken komen om zoveel mogelijk leegte toe te dekken…..
Mensen die liefde in hun jeugd hebben gemist (en bij wie is dat niet het geval?????)
zijn niet in staat (hun) kinderen te geven wat ze zelf niet hebben gehad.
Echte relaties worden amper nog aangegaan.
In deze hypersnelle wereld is daar geen tijd en ruimte meer voor.
Mensen hebben het niet eens meer op een in hun agenda staan.
Van de week hoorde ik nog twee vrouwen van rond de 50 tegen elkaar zeggen: 'ik ga geen feest geven hoor met ons 25-jarig huwelijk.
Zeker al dat geld uitgeven voor een feestje voor anderen, ben niet gek!'
Familie en vrienden tellen niet meer.
In plaats van hen mee te laten leven gingen ze liever naar Kreta…en (bijna) iedereen bgrijpt dat.
Wat er voor mij uit spreekt is dat mensen geen relatie meer voelen, wel zijn ze zich bewust van de kosten van een evt. feest.
Probleemkinderen worden, vooral in de eerste vier levensjaren, gevormd doordat ze geen ruimte krijgen en tegelijk grenzeloos veel mogen.
Met hun ouders krijgen ze geen binding doordat deze niet in staat zijn zich te openen naar hun kinderen laat staan hen liefde en aandacht te geven.
Aan de andere kant doen ouders, om dit gemis (wat ze zelf vaak als schuldgevoel ervaren) te compenseren, van alles in de hoop dat het schuldgevoel weggaat…..
Vroeger leefde men met erg strakke regels waaruit geen liefde sprak. Wel was er daardoor veel duidelijkheid. Al was er juist door al die regels weer een hoop wantrouwen omdat de regels die gelden altijd veel strakker waren dan degenen die ze oplegden zelf konden nakomen (dubbele moraal).
De prio's van ouders waren duidelijk: die lag bij hun gezin.
Er was een bepaalde veiligheid omdat alles ging zoals het behoorde te gaan (iig was men erg daarmee bezig en hield men elkaar scherp in de gaten…).
De maatschappij is erg complex geworden omdat in elk huis een andere samenlevingsvrom/nationaliteit/gezinssamenstelling/geloofsovertuiging enz. woont.
De verschillen zijn groot.
Mensen zijn meer dan ooit verdeeld.
Ieder individu een eigen overtuiging.
Ieder uniek mens behoefte aan een eigen aanpak.
Dat red je niet zonder liefde.
En dat komt nu bloot te liggen! (als je het mij vraagt….)
In plaats van kinderen een bepaald sticker op te drukken als alibi om door te leven
zoals we leven zouden we moeten erkennen kinderen amper nog iets te bieden te hebben.
Zo snel wij als grote mensen dit erkennen zouden we op zoek moeten naar degene die ons kan bieden (met terugwerkende kracht) wat wijzelf in onze kindertijd gemist hebben. Een herstelproces.
Mensen van dit forum die mij kennen weten wie Diegene voor mij is gebleken (en voor vele anderen)…
Echt, het loont om te zoeken naar echte vulling (liefde)!
En onze kinderen zijn er enorm bij gebaat!!!
Ja ron, en weet je, liefde geven is liefde krijgen en het kost zo weinig.
Liefde is eigenlijk de basis van ons bestaan.
Hoe vaak zegt men niet: ‘ons kind is uit liefde verwekt……’'.
Waar zijn dan al die gelukkige stabiele kinderen, die hun liefde later weer door kunnen geven aan hun kinderen…….
Groeten van azalaia.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's