Altijd te laat op het werk komen

Michel

30-09-2009 17:29

“Je bent waardevol en dat komt van buiten ? Dat kan niet. ”
Dat zei ik toch ook niet? Ik BEN waardevol, maar dat voelde en geloofde ik nooit.
“Iets” dat niet in mijzelf zat (al zat het er al, dan VOELDE ik me allang waardevol) maar dus van buiten kwam, heeft mij het besef doen krijgen hoe waardevol ik in werkelijkheid BEN. Dat bedoelde ik. Beetje cryptisch misschien, maar zo ervaar ik het wel.
“Zijn is zijn. ”
Da's een waarheid. Maar waar heb je het over dan?
Minderwaardig zijn is minderwaardig zijn.
Waardevol zijn is waardevol zijn.
Tuurlijk, ik ben. Ik besta, dat bedoel je dan denk ik. Maar als ik geen liefde van mijn ouders ontvang, dan is de persoon die ik BEN, totaal anders dan wanneer ik wel liefde had ervaren.
Ik BEN dan nog steeds, maar liefde maakt een WERELD van verschil.
“Indien het van buiten komt dan krijg je het . Dat is in tegenstelling tot zijn. ”
Waarom? Alles wordt je toch gegeven? Dat doet toch niets af van het zijn?
“Trouwens, weten en geloven zijn ook niet hetzelfde.”
Ik weet het. Dat beweerde ik toch ook niet?
Als je kritiek hebt op m'n posting, geef dan tenminste zelf een beter handvat voor Mariska.
Thea

21-10-2009 09:41

Beste allemaal,
Ik heb met veel aandacht dit stukje gelezen.Ik herken dit alles van mijn zoon ,hij is 17 jaar en kan en wil graag het Havo diploma halen.Het ging alles behoorlijk goed tót aan Havo 4.Die heeft hij 2 jaar gedaan en mocht niet blijven op school door de uitval veel te laat komen en het halen van lage cijfers.Mijn zoon is door een diep dal gegaan,zwaar depresief,en eindigde na een lang bezoek om het lichamelijke uit te sluiten, bij een Psychiator.Gelukkig stonden de leraren achter hem,ze weten dat hij het in zich heeft,en Havo kán.Bij de Psychiator kwam er uit dat mijn zoon dus lijd aan ADD.Hij heeft medicatie,haalt enorm hoge cijfers,en dát stukje gaat goed.Hij staat nu ook positiever in het leven.Maar ……het stukje van te laat komen blijft maar terug komen hoe ik ook begeleid ,peptalk,belonen enz,enz.Het blijft gewoon moeilijk,mensen moeten niet zo snel oordelen over anderen.Het zijn mensen met beperkingen,maar geen mensen met géén gevoel,vaak zijn het heel erg gevoelige mensen,met veel betrokkenheid bij andere mensen.Mijn zoon is een geweldige jongen,die door zijnbeperking vaak een knokpartij heeft tegen de wereld,het gaat hem vaak moeizaam af in het leven,en moet harder knokken als de “normale”mensen op deze wereld.De mensen oordelen én beoordelen en veroordelen vaak erg hard,de wereld wordt er zo niet mooier op.
Ik wens een beetje meer begrip van de mensen,richting mensen met een beperking, mijn zoon is geen crimineel,vriendelijk en netjes en fatsoenlijk tegen andere mensen.Laten mensen die dit dus niet hebben ,erg blij zijn met het feit dát ze het niet hebben, en niet zo hard en strak kijken naar de beperkingen van anderen.Kijk naar jezelf ,verbeter de wereld en begin bij jezelf……..
Dirk K.

04-11-2009 09:28

Mijn vrijgezelle zoon komt ook altijd te laat, slaapt door luidruchtige wekkers heen etc… en een oplossing is nog niet in zicht.
Als we hem wakker proberen te bellen valt hij daarna meteen weer in een diepe slaap zonder echt wakker te zijn geworden
Wel heeft hij zware medicijnen waar hij slapering van wordt en een alternatief is er niet. Hij woont momenteel alleen.
Je hebt het dus zeker niet altijd in de hand.
Mensen meteen veroordelen is dus ook niet het meest slimme antwoord HankyPanky
Sanne

06-11-2009 16:21

Ik ben een 23 jarige meid door de problemen die ik had en een moeilijke jeugd zonder liefde zo opgegroeid zoeken naar de liefde van een man iemand die mijn vader kon vervangen alles maakte mijn problemen erger raakte verward opleidingen stopte ik telkens omdat ik het niet kon verdragen telkens ongelukken meegemaakt aanranding mishandeling ik voelde me niemand en niksgeen opleiding op werk kwam ik altijd onverklaarbaar te laat hoe hard ik ook mijn best deed
ik werd er uit gegooid omdat mijn cv nogal vreemd uitzag korte periodes op plekken gewerkt max een maand of 2 nam geen ene werkgever mij aan en als ze dat wel deden werd ik na een week eruit ontslagen.
niemand kon mij helpen niemand ..ik stond er alleen voor dus ik begon hulp te zoeken.
toen ik eindelijk instanties trof kreeg ik afspraken en ja hoor daar kwam of de persoon zelf niet weken verder kreeg ik eindelijk eens weer een afspraak en dan door onverklaarbare reden kwam ik dan te laat…dat deed echt pijn…..zodoende werd ik zelfs afgewezen bij hulpinstanties en begin ik steeds weer bij begin af aan naar oplossingen te zoeken
ik krijg soms het gevoel dat iets mij dat aandoet dat alles bewust verkeerd gaat
ook denk ik dat ik niet helemaal normaal ben dan
want wat ik ook doe die laatste minuten verpesten het voor me waardoor ik te laat kom
hoe geregeld en gepland het ook gedaan is
Altijd te laat
weet iemand wat er met mij is mijn leven begon al als een hel maar moet het ook als een hel eindigen
ik voel me schuldig en dom dat ik niet optijd kan komen
nutteloos op aarde
en niemand mag mij door deze dingen die ik meemaak
Mariska

12-11-2009 06:08

Sanne,
Begrijp ik nou goed dat je gesprekken had bij bijvoorbeeld een psycholoog en zelfs daar bent weggestuurd vanwege je probleem met op tijd komen??
Ik heb een keer in de 3 weken een gesprek en dat plan ik op mijn vrije dag om 16.00. Als ik namelijk eenmaal al wakker ben en een middagafspraak heb, kom ik eigenlijk altijd op tijd.
Is dit misschien ook een idee voor jou?
Maar jouw problematiek klinkt wel heel heftig, en het te laat komen klinkt mij als maar een heel klein onderdeeltje van ernstige eprsoonlijkheidsproblematiek. Misschien zou een vrijwillige opname wel wat voor jou kunnen zijn? Kun je tot rust komen en therapie krijgen. En als je intern zit, kom je ook niet te laat.
Ik weet het niet hoor, ik opper maar gewoon iets in de hoop dat je er iets mee kunt!
gr. Mariska
Overigens kun je dat probleem met je cv oplossen door gewoon ipv 10 baantjes (bijvoorbeeld) te vermelden:
jan 2006-aug 2007: diverse tijdelijke banen via uitzendbureau
werkzaamheden oa: blabla, blabla, blabla
baldu

12-11-2009 09:09

Hoi Anke
Wat jij niet denkt te kunnen accepteren zegt meer iets over jou
Je collega heeft een verantwoordelijkheid te nemen, naar haar baas, en als er gezamenlijke afspraken zijn op dat moment als ze er niet is
ook naar jullie.
Uiteraard bestaat er zoiets als werk-afspraken, en daar kun je haar op aanspreken, meer niet.
Uit haar vaagheid begrijp ik in elk geval dat ze er niet echt iets over kwijt wil, wellicht vanuit de gedachte dat anderen het niet zullen begrijpen, dit is haar eigen zaak.
Je kunt je afvragen wat het je oplevert als je echt de ins en outs kennen zou en wat het je kost als dit niet zo is
Voor haar is het misschien onveilig, alles te bespreken. Problemen zijn soms delicaat, en verklaringen willen hebben zeggen enkel iets over de persoon die dit verwacht.
Je kunt misschien je eigen normen en waarden eens tegen het licht houden, en je afvragen of je je daar wel
altijd aan vast moet houden
groet
Baldu
Ook een worstelaar met de tijd

17-11-2009 20:13

Misschien zit de oplossing hem in ‘het moment van aanstalten maken’. Dat zou je een bepaalde tijd eerder moeten plannen dan het moment van vertrek. Dus als je om 10 voor 8 de deur uit moet zíjn, dan moet je om bijvoorbeeld half 8 beginnen met aanstalten. Zet eventueel een wekkertje die alarmeert: nu aanstalten maken. Uiterlijk 15 voor 8 ga je echt weg.
Dit is mogelijk ontzettend moeilijk. Vergeef het je als het je niet lukt, blijf het proberen. Geef jezelf complimenten voor die dingen die wel lukten.
Het is een heel gevecht om je dit aan te leren, maar je traint je vastberadenheid, en hoe vaker het je lukt, hoe meer je zelfvertrouwen groeit. Je gaat meer geloven in jezelf.
Dit is een heel ander gevecht dan het gevecht met de schuldgevoelens, de angst, de frustratie, je vecht je nu ergens naar toe. Het is de moeite waard.
Laat maar weten of het werkt. Anders, verzin een andere list.
Mary-Ann

20-11-2009 09:09

Dit verhaal is ontzettend herkenbaar.
Niet voor mezelf; maar ik heb een collega waar dit ook bij speelt.
Het is bij ons de afspraak er om half 9 te zijn. Hij komt echter altijd 9 uur of later; vaak zelf half 10/10 uur.
Het lastige is dat ik mijn werk samen met hem doe; als hij er dus niet is, sta ik er even alleen voor.
Mijn baas heeft het al vaak aan hem aangegeven dat hij op tijd moet zijn, en dat er anders iets zwaait; echter: ook dat hielp helemaal niets.
Dan was het twee dagen kwart voor 9, en een week later was het weer hetzelfde liedje als voorheen.
Ik heb er ookv aak tussendoor wat van gezegd; maar ook dat hielp niets. Toen heb ik een keer tegen ‘m gezegd dat ik me er knap lullig onder voelde; omdat hij zoiets had van ’zij zit er toch wel; dus ik kan makkelijk te laat komen': maar dat was echt niet zo… gaf hij aan. Hij probeerde het echt; en hij wilde het ook: maar hij kon het gewoon niet… hij kwam altijd overal te laat zei'die… Uiteindelijk heb ik er dus wel goed met ‘m over gepraat; maar ik begreep er aan het einde van het gesprek nog steeds niets van; er is geen aanwijsbare oorzaak… Nu weet ik wel dat hij in het verleden erg depressief is geweest; en ook erg controlerend en perfectionistisch is… hij doet, mede daarom, ook veel te lang over z’n werk…
Ik baalde daar dus echt heel erg van; en helemaal omdat hij na dat gesprek de volgende twee dagen wéér drie kwartier te laat kwam… toen werd ik dus echt boos…
Maar een half uur later ging die weer koffie voor me halen; dus toen kon ik al niet eens meer boos blijven…
Máár: het te laat komen bleef… En deze week had hij een Individueel Overleg met de manager; en die gaf ook echt aan dat hij hem niet kon vertrouwen omdattie altijd te laat is, en met niemand rekening houd.
Ik heb nu echt jullie verhalen gelezen… en ik begin nu ook echt in te zien dat hij er echt niets aan kan doen… Begrijpen kan ik het niet; maar ik kan wel begrip tonen. En het scheelt dat ik van nature best wel wat geduld heb; maar als het aan m'n manager lag was hij allang ontslagen. Ik werk het meeste met 'm: dus ik moet er mee leven…
Ik denk dat wij dit als een negatieve eigenschap moeten gaan zien; en niet als iets tastbaars; zoals de meeste mensen dat bekijken. Dat zij zei die collega ook tegen me: de ene mens kan zichzelf moeilijk uiten, en de andere mens komt nooit op tijd…
wana

20-11-2009 15:53

ok, toegeven.. ik heb erg veel moeite om hier begrip voor op te brengen.
Net zo min als ik begrip van anderen vraag voor mijn handicap (ook op zekere hoogte niet zichtbaar).
Handicap,aandoening,syndroom of hoe het ook heet. Het gevolg is structureel te laat komen.
Ik denk dat je daar zelf de verantwoordelijkheid voor moet dragen,ook al kan je hier niks aan doen.
En dus een vorm zoeken zodat dit niet ten koste gaat van anderen die er immers óók niks aan kunnen doen maar er wel door benadeeld worden.
Dus collega's die ‘s ochtends niet afhankelijk zijn van jouw aanwezigheid en een compensatie in loon of arbeidstijd dat dit ook financieel niet ten nadele van je collega’s is.
Elke dag een minuut of vijf tot tien is op jaarbasis toch nogal wat uren.
Om wrok op de werkvloer te mijden en de eer aan jezelf te houden zou ik hier open over zijn en dit dus openlijk ook corrigeren (je blijft bijv. dagelijks ook langer doorwerken oid)
K

26-02-2010 16:51

Brammetje Schreef:
——————————————————-
> Op zoek naar onvoorwaardelijke liefde ? Die zal
> je nooit vinden. Die krijg je ,als je geluk hebt
> ,van je ouders of niet (meestal).
>
> Niemand anders kan dat vervangen .
Bestaat niet? Onvoorwaardelijke liefde vind je in de Here Jezus. En ik mag dat iedere dag weer ervaren. Niets is zo heerlijk.

Altijd te laat op het werk komen

Michel

Thea

Dirk K.

Sanne

Mariska

baldu

Ook een worstelaar met de tijd

Mary-Ann

wana

K