Wie ben ik (sociale fobie?)

Man

29-04-2008 19:59

Hallo allemaal,
ik heb iets vreemds,wie niet zou je zeggen,maar ok,het gaat om dit.
Ik ben volwassen vent met volwassen baan.
Ten eerste weet ik van mezelf alleen dat ik rustig overkom op anderen.
Ik hou niet zo van praten,ben meer een schrijver,op de pc,goed met woorden etc.
Als ik het woord personeelsfeestje of personeelsuitje hoor,lopen de kriebels over mijn rug.Waarom ? Omdat ik me niet op me gemak voel als ik aan 1 tafel met mensen zit,ik kan dat alleen rustig hebben als ik met vrouw of ouders zit.Als ik met collegas of anderen dit MOET doen,want het lijkt tegenwoordig wel een doodzonde als je niet meegaat met een bedrijfsfeestje,voel ik mij totaal NIET op mijn gemak,ik heb het idee dat iedereen op me let,drukke mensen vermijd ik als de pest,stel je voor dat ze een grap over me maken in het bijzijn van anderen,ik weet dan niet wat ik moet zeggen,en ga nep zitten lachen,maar ik zou zo mijn jas willen pakken,niet uit boosheid maar ik weet me dan geen weg meer te vinden.
Ik kan goed samenwerken met collegas,maar het gezellig even “”chit chatten“” over van alles en niks,heb ik GROTE moeite mee…als ik met 2 of 3 mensen ben gaat het wel,worden het er meer,da ga ik naar het toilet of loop ik gewoon weg…..
Voor de rest zit ik normaal in elkaar,weet alleen dat ik in middelbare schoolleeftijd flink gepest ben 3 jaar lang,achteraf gezien was ik toen al niet assertief genoeg,cq agressief genoeg want ik had die gastjes voor hun bek moeten knallen,maar ok,mogelijk dat dit meespeelt.
Een bedrijfsuitje of erger nog ,een etentje (met een lange grote tafel zogenaamd gezellig zitten wezen en lachen om misplaatste grapjes) is voor mij een CRIME ! Overigens werk ik prima naar mijn zin en wordt beslist niet gepest oid op het werk,maar ik wil gewoon werken,en hierna naar huis,de uitspraak “”gezellig met collegas uit eten“” ……maakt me al ziekerig,terwijl het wereldcollegas zijn…….
Wie herkent dit ?
Is dit verlegenheid , angst , fobie,stukje assertiviteitsgemis ?
Ik heb ook altijd het idee om aardig gevonden te moeten worden en doe daar mijn best voor,ze vinden me ook allemaal aardig iedereen in de omgeving etc,maar ben ik misschien TE aardig en moet ik eens om me heen trappen …….
Ans

30-04-2008 07:09

Hallo Man,
Jouw verhaal komt me erg bekend voor maar misschien in iets mindere mate.
Ook ik ben erg gepest maar dan op de lagere school. Ook ik doe altijd alles om aardig gevonden te worden en houd helemaal niet van groepen ed. Als het kan druk ik mijn snor bij bedrijfsfeestjes.
Tegenwoordig gaat het al veel beter. Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad en heb kunnen erkennen dat ik gewoon graag aardig ben en niet zo'n grote mond heb. Daar is niets mis mee en ik mag gewoon zo zijn. Ik heb een assertiviteitstraining gehad voor situaties als het echt nodig is en het belangrijkste: ik ben er achter gekomen dat ik een HSP-er ben. Een Hoog sensitief Persoon. Kijk maar eens op het prikbord van HoogSensitief.pagina. Ik heb over die HSP ook veel gelezen. Zo'n wereld van herkenning! Heerlijk als ineens allerlei stukjes op zijn plaats vallen.
Ik ben (meestal) gestopt met eigenlijk liever anders te willen zijn. Alleen het accepteren van mezelf heeft al zo veel rust in mijn hoofd gebracht.
Ik ga gewoon alleen nog maar soms naar bijeenkomsten, zo vaak als nodig is om de contacten in mijn baan veilig te stellen bijvoorbeeld.
Ik hoop dat jij ook die rust in je hoofd gaat vinden.
Jacques Smeets

30-04-2008 18:45

Hallo “collega” - man.
Zeer herkenbaar, bij mij niet zo ernstig, sommige personeelsuitjes kan ik tegenwoordig wel weer “gezellig” vinden.
Ik werk bij de politie en daar worden zg. “bindingsdagen” en tegenwoordig ook nog eens themadagen georganiseerd. De hele club van een basiseenheid gaat dan verplicht een dag met elkaar doorbrengen, op de bindingsdag wordt er geraft, geskied, ge-paintpoint, gekart, ge-spoorzoekt etc. Je kent het wel.
De themadagen gaan uitsluitend over het werk, weliswaar met een stuk vlaai en koffier erbij, maar de bedoeling daarvan is dat er van gedachten wordt gewisseld over de voorkomende problematieken op de werkvloer en tussen het werkvolk en de leiding. Ook dat zul je wel herkennen.
Door de jaren heen heb ik mij daar ergens in weten te vinden. Hoe is niet in een paar woorden samen te vatten. Wat ik wel heb ervaren is dat het zeer zeker met mezelf te maken had en wat jij in de laatste alinea schrijft lijkt daar verdahct veel op, om het eens in politietermen te benoemen.
Over die bindingsdagen schreef ik een aantal jaar geleden een artikeltje in het regionale korpsblad. De link kan ik hier niet plaatsen, maar als je naar www.insavasana.nl gaat vindt je het onder de rubriek Algemeen/Columns.
Ernst, cynisme en humor vinden elkaar hier.
Groetjes,
Jacques
Man

30-04-2008 20:57

Collega ?
Man

30-04-2008 21:01

Maar hoe kom ik hier uit ?
Heb verschillende geprobeerd.
De @!#$ you all gedachten,wie zijn jullie dan wel niet.
De er zijn er meerdere alleen aan die zie je het ook niet gedachten.
De angst gedachten (ik kom er niet onderuit).
Ik KAN niet lachen om iets wat ik niet leuk vindt,verplicht gezellig zijn maakt me letterlijk benauwd.
Man

30-04-2008 21:03

http://www.insavasana.nl/PDF/Algemeen/Bindingsdag.pdf
HEEEEEEL herkenbaar en erg sterk geschreven.
Jacques Smeets

30-04-2008 22:11

Hoi man,
Dat bedoelde ik met een vleugje humor.
Bij gebrek aan emoticons?
De parallellen geven wel aan dat wij een soort collega zijn op dit specifieke gebied.
Zoals je zelf al zegt over het artikeltje dat ik over dit thema schreef, heeeeel herkenbaar -
Jacques
Paula

01-05-2008 00:46

Hoi man,
Zou het kunnen zijn dat je onbewust de personeelsgroep ervaart als de mensen die jou vroeger pestten? Misschien ver gezocht, maar omdat je er zelf iets over zei kwam die gedachte in mij op.
Als het pesten van vroeger nog zo'n enorme impact op je leven heeft dan kan dat dezelfde boze gevoelens oproepen van vroeger. Dan ervaar je je collega's niet, maar meer een soortgelijke situatie wat jou kwaad maakt. En waar je dus geen bal zin in hebt om daar bij te zijn. Het roept aversie op, nou ga daar eens ‘gezellig’ tusenzitten, dat lukt niemand.
wana

01-05-2008 13:28

ook ik denk dat je nog steeds bang bent om ‘gepest’ te worden.
zelf ben ik vroeger ongelofelijk getreiterd en gesard.
Het gevolg is dat ik ook beter één op één ben dan in n groep.
maar voor mij is dat n groep vrienden, een gevoel dat ze ineens niet meer leuk kunnen doen tegen mij ofzo.
zelf heb ik het niet met collega's, die staan wat verder van mn gevoel af ofzo.
Of je gaat deze bijeenkomsten mijden of je gaat ze eens analyseren.
Accepteer dat je gewoon geen koetjes en kalfjes figuur bent en je van jezelf dus niets hoeft op zo'n bijeenkomst.Wordt je hierop aangesproken dan zeg je gewoon ‘dit gekeuvel is niets voor mij’
Niemand zal je verplichten te lachen of gezellig ‘te doen’
Het moeten is iets wat jij ervan maakt.Je kan ook die stille collega worden wat zou t? Mijn broer is erg stil en teruggetrokken, zegt alleen iets kort als er tegen hem gesproken wordt.
is netjes aanwezig maar zegt niet veel. In de loop der tijd is dit geaccepteerd en weet iedereen dat t niet zo'n prater is,niks mis mee.
ook zorgt ie vaak dat hij iets te doen heeft, tappen muziek,dingen halen,brengen of blijft ‘beschut’ in de keuken of ergens op n hoek.
je moet niks,je bent nou éénmaal niet zo,relax.
Jacques Smeets

01-05-2008 22:28

Ik werd vroeger nauwelijks gepest, tenminste niet in die mate dat ik er problemen mee heb gehad. Uitschelden deden we elkaar allemaal wel eens, bijna iedereen had een bijnaam, ik ook.
Het zou natuurlijk een rol kunnen spelen bij problematieken op latere leeftijd zoals deze. Mijn gevoelens bij de bijeenkomsten wist ik wel in samenhang te brengen met eerdere verdrongen emoties, maar die hadden meer te maken met o.a. het gevoel van afwijzing, angst om in de steek gelaten te worden, gebrek aan lef, vertrouwen en eigenwaarde.
Ik leerde begrijpen dat ik dat soort niet helemaal geïntegreerde thema's projecteerde op de groep en ik ging m'n eigen problematiek op die manier a.h.w. (h)erkennen. Pas toen dit besef ontstond veranderde automatisch mijn innerlijke gesteldheid t.o.v. de problematiek en mijn angsten e.d. verdwenen van het toneel. Daarvoor in de plaats kwam meer zelfvertrouwen, eigenwaarde, zelfrespect en -liefde.
Jacques

Wie ben ik (sociale fobie?)

Man

Ans

Jacques Smeets

Man

Man

Man

Jacques Smeets

Paula

wana

Jacques Smeets