Wie ben ik (sociale fobie?)

  • azalaia

    Ik voel me zo wie zo niet zo thuis in deze wereld; er gaan te veel dingen vreselijk mis.

    Er is niks mis met de wereld, maar wel met de mensen die denken het allemaal zo goed te weten hoe we deze aardbol kunnen beheren…..

    Ik vind sommige Nederlandse mensen arrogant, anti-sociaal en teveel met zichzelf bezig, weinig betrokken met de wereld waarin ze leven, méér is nòg niet genoeg, sommige vrouwen noem ik type ‘'voetbalvrouw’ …bla bla bla en het gaat nergens over…

    De kunst is om vooral jezelf te blijven en te kunnen denken LML…

    laat maar l*llen…

    azalaia

  • azalaia

    We leven in een vreselijke wereld waarin steeds meer mensen steeds grotere problemen krijgen. Wie kan zich eigenlijk nog goed en gelukkig voelen als je je realiseert wat er allemaal gebeurt om je heen en ook ver weg van je bed.

    Diep triest allemaal.

    Deze wereld is bijna niet meer leefbaar op een normale manier.

    Het is al lang begonnen met de dieren die steeds meer uitsterven omdat hun leefgebied wordt ontgonnen, gekapt en weggehaald en zeeën worden leeggevist op een gewelddadige manier.

    En wat heeft dit met psychologie te maken…?

    Nou alles.

    De gezondheid van de natuur, het evenwicht tussen mens , dier en natuur heeft alles te maken met onze eigen gesteldheid.

    Mensen zijn hiervan afhankelijk.

    Als de natuur ziek is worden wij het ook.

    Voorbeeld: als je een met BSE besmet vlees op je bord hebt en je eet je het op, kun je ziek worden en zelfs hieraan doodgaan.

    Wie wordt hier nu blij van.

    Het leven wordt er niet beter op en dit hele kabinet is één grote leugenachtige boevenbende die als de dood is anders gelovigen te beledigen vooral J. C. uit Amsterdam, kopje thee drinken…, dat kan ie goed ja…

    Ik voel mij allang niet meer goed maar probeer er toch maar het beste van te maken voor mijn kinderen en voor mijn 2 honden en konijnen.

    Als er brand zou uitbreken in mijn huis is het eerste dat in mij opkomt hoe ik mijn honden en konijnen er ongeschonden uit krijg en als die veilig zijn dan zie ik mij wel te redden.

    azalaia

    azalaia

  • Jacques Smeets

    Azalia,

    Ieder mens leeft in zijn of haar eigen wereld, ieder mens vormt z'n zelfbeeld en z'n menswereld.

    Ik voel ook weerstand als ik kijk naar de ellende in de wereld of naar het gedrag en de uitingen van Jaap (winnaar Gouden Kooi) in een programma als Knevel/vd Brink. Dan zie ik een mens, die in de kern diep ongelukkig is, die “denkt” financiëel onafhankelijk te zijn, die een anti-sociaal (waarde-oordeel) gedrag toont, liefdeloos en gevoelloos. Maar dat is slechts mijn persoonlijke interpretatie, anderen kunnen daar totaal anders over denken.

    Voor mij is het “ontnuchterend” als ik lees dat jij daar niets aan kunt veranderen.

    Ik heb tientallen jaren “gestreden” voor een betere wereld (tegen criminaliteit, onrecht, geweld enz.) en toch is er in wezen totaal niets veranderd.

    Ja, in mij zelf eis er wezenlijk iets veranderd, maar dat kon alleen maar doordat ik mij open ging stellen voor andere zienswijzen en niet bleef vasthingen in oude bestaande patronen en structuren, normen en waarden.

    Ik kan oorlogen en natuurrampen niet voorkomen, ik kan wel de vrede in mijzelf zoeken en liefde en respect hebben voor de natuur.

    Jaap liet weten dat hij nu leeft en nu dat miljoen wilde hebben. Hij heeft z'n miljoen en ik gun hem het allerbeste. Toch zie ik zijn gedrag als een uiting van zijn persoonlijke (en dus unieke) innerlijke niet volledig beleefde en geïntegreerde problematiek. Dat kan gaan over gebrek aan aandacht, liefde, zelfvertrouwen, zelfrespect en eigenwaarde, het kan gaan over zijn onbewuste bestaansangsten, over zijn doodsangsten enz.

    Ik zou het pas kunnen weten als ik met hem in gesprek kwam en wij ons beide onvoorwaardelijk zouden openstellen voor elkaars gedachtne en gevoelens.

    Tja, en zo zitten velen van ons nu eenmaal niet in elkaar.

    Jacques

  • Michel

    Beste Man,

    Sociale angst = angst voor mensen. Je bent gewoon bang voor mensen en hun gedrag. Ja ik noem het beestje maar bij de naam.

    Ik ben ook bang voor mensen, maar minder bang dan vijf jaar geleden. Het is een kwestie van groeien. Hoe meer ik leer van mezelf te houden, hoe meer ik de ander kan liefhebben. En hoe minder ik afhankelijk ben van ze, hoe minder ze mij kunnen kwetsen. Klinkt makkelijk maar is voor mij nog iedere dag een moeite.

    Ik leg een link tussen gepest worden en het ontstaan van sociale angst.

    Ik ben ook gepest en heb ontdekt dat juist daar de wortels liggen voor de angst voor mensen. En die angst doet hele rare dingen met me.

    Ik ben ook steeds geneigd in mijn schrijverijtjes te duiken. Schrijven is goed, maar je hebt toch echt mensen nodig om gezond te kunnen functioneren.

    Alleen in de relatie met de ander kan ik voelen wie ik echt ben. En als de ander mij voor paal zet, dan kan ik me schamen, maar dan voel ik tenminste wel wat er aan de hand is. We moeten niet voor onze eigen gevoelens weglopen. Dat loopt vast. En op een gegeven moment kun je in de spiegel kijken en denken: wie ben ik nou eigenlijk? Ook het openen van jezelf is ontzettend goed. Je echte ik laten zien, brrrr ik huiver bij de gedachte, maar toch lukt het me af en toe om me kwetsbaar op te stellen. De valkuil is dat we onszelf sluiten. Open die deur!!

    Probeer hulp te zoeken, en “leave the path of isolation”.

    Voor ieder probleem is een oplossing. En gastjes op hun bekje timmeren voegt volgens mij weinig toe. Al zou ik het ook wel 's willen :-B

    Jezus zei al lang geleden: Heb je naaste lief als jezelf. Dan zul je leven.

    Dat betekent wel dat we mensen moeten opzoeken en het contact moeten aangaan.

    Met een oprechte groet.

  • Regina

    Ik herken dat ook van toen ik in de 20 was, maar al gauw leer je dan om te overleven, althans in mijn geval om jezelf gewoon te dwingen om mee te doen. Want in deze maatschappij wordt er gezegd dat je moet communiceren. Maar nu zeg ik: accepteer jezelf en je mag je terugtrekken van al die verplcihtingen Die constante dialoog met de omgeving die je hier moet hebben is gebaseerd op een leugen. je bent uniek en hoeft je helemaal niet te conformeren aan anderen.

    Als het je te moeilijk wordt om neen te zeggen, pas dan gewoon een kleine witte leugen toe die jou verontschuldigt.

    Jij ziet en hoort misschien wat anderen willen verbergen en je kunt letterlijk ziek worden van de energie van anderen. Waarom zou je jezelf blootstellen aan al die energie van anderen. Je aard is gewoon anders en speciaal.

    Denk er maar over na dat Hollanders niet mogen vermijden (alsmaar die dialoog) In veel landen is de vermijding een onderdeel van de volksaard.

    Ik denk dat je toch gaat experimenteren met je gevoel en dan zul je een keuze hebben tussen er in mee gaan of bij jezelf blijven. Hoe???is de zoektocht die je maakt. Alles is energie en ook gedachtes….denk eens aan het sjamanisme en totemdieren.

  • MHiggins

    Eigenlijk weet ik al heel lang dat er iets niet goed zit. Zelfs mijn beste vrienden en ik maken er soms grappen om. Dit meer om het ijs te breken in bepaalde situaties. Toen ik een klein meisje was heb ik een traumatische ervaring meegemaakt. Het maakte me wantrouwend naar mensen en tegerlijkertijd zorgde het voor een ongekende interesse naar het menselijk brein. De vragen als ‘ waarom doet zo iemand dat?’ en ‘hoe is het mogelijk dat mensen zo in elkaar kunnen zitten’ riepen bij mij dikke vraagtekens op. Ik had grote vraagtekens over het menselijkbrein. Mijn sociale fobie is er ingeslonken. Ik kan je niet precies vertellen wanneer het begonnen is. Op mijn 18e had mijn leraar mij naar de schoolmaatschappelijk werker gestuurd omdat ik had gezweet en kennelijk zenuwachtig over kwam tijdens een presentatie. Wel weet ik dat ik me op me 22e heel eenzaam heb gevoeld. Ik dronk ontiegelijk veel wijn, kwam niet meer buiten en sloot mezelf op zolderkamer op welke ik op dat moment huurde. Boodschappen doen was een vreselijke bezigheid. De overtuiging dat iedereen je op een negatieve manier aanstaart. Elke zaterdag besloot ik mezelf tussen de haaien te gooien, shoppen in een drukbezochte stad. Dat waren ergende situaties. 1 seconde in een winkel staan was er 1 te veel. Als er een medewerker met de vraag ‘ kan ik u helpen’ op me af kwam lopen, wist ik van gekkeheid niet wat ik moest zeggen en waar ik heen moest lopen. Het wijn drinken thuis veilig achter mijn pc begon uit de hand te lopen, dat wist ik. Ik bezocht datingsites om toch in contact te blijven met de buitenwereld. In die tijd heb ik veel nagedacht over mezelf en over het leven. Ik was niet gelukkig. Hoe moet ik mezelf hier uitredden. Ik wist dat ik niet de goede kant opging. Hulp vragen kwam niet eens in me op. Ze zullen me toch niet begrijpen of overdreven zielig vinden. Terugvallen op mijn ouders heb ik nooit gekund. Waar moest ik het zoeken? Op een dag was ik het zat. De flessen wijn die op dat moment nog aangebroken stonden gooide ik leeg in de gootsteen. Een moment wat op de een of andere manier me altijd bij is gebleven. Ik boekte een online ticket naar australie en mijn voorpret voor een groot avontuur was begonnen. Ik leefde weer een beetje op. Het was dan ook een hoop geregel waar ik mee te maken kreeg. Een paar maanden later vloog ik naar de andere kant van de wereld. Voor mezelf had ik het verleden afgesloten en voor me lag een nieuw begin. Het klinkt goed, maar de werkelijkheid liep helaas anders. De eerste dag in een stad die ik niet kende. Het hostel, de backpackers. Alles werd gedeeld. Praten met elkaar was 1 van de hoofddingen wat van je verwacht word en waar je op leeft als backpacker. Mijn eerste nacht in een hostelkamer, gedeeld met 20 andere backpackers was een regelrechte ramp. Ik heb alleen maar gehuild (stiekem). Ik wilde dood en weg uit deze verdomde wereld. De volgende ochtend reste mij niets anders dan aan te schruiven aan het ontbijt. Ik moest wel. Een nederlandse jongen was me aan het versieren. God mag weten waarom? ik zei geen woord en keek niemand aan. Ik had er ook totaal geen behoefte aan. Ik wilde niet met hem praten, laat staan flirten. Na een tijdje stond ik op. Ik zei tegen hem dat ik zo wel terug zou komen, maar stiekem pakte ik mijn rugtas en verdween in de grote stad SYDNEY. Om een lang verhaal kort te maken. Deze reis duurde een jaar, met extreem goede sociale momenten en extreem minder goede sociale momenten. Ik heb er een hoop geleerd. Terug in Nederland hoopte ik de draad weer goed op te pakken. Dat ging goed, totdat ik me met kerst bij een vriendin thuis begaf. Ze vond het zielig dat ik alleen was en verzocht me mee te gaan naar haar ouders. Eenmaal daar binnen wachtte me een hele grote onbekende familie. Pfff ….. muisstil was ik. Ik schaamde me dood. Waarom ben ik nou zo stil? Waarom kan ik niet gewoon praten? Op een gegeven moment duurde de stilte voor mezelf te lang om nog te gaan praten, want dat zou ook wel dom overkomen. Die avond duurde vreselijk lang. Eenmaal daar weg, fietste we naar een vriendin die ik goed ken en altijd mee kan lachen. Mijn gevoel sloeg direct om. Wat was ik blij. Zo ontstonden er in een paar jaar heel veel van dit soort gevallen van schaamte bij mezelf in groepen mensen. Het koste me heel veel moeite en inspanning. Sommige sollicitaties verliepen goed en sommige uitermate slecht met zweetplekken, stoterende woorden en black outs. Ik hield mezelf voor dat het door de persoon kwam die voor me zat. Met de een heb ik een goed gevoel en met de ander niet. Tja. ik weet het nu nog steeds niet. Mijn eerste werkdag bij *** vergeet ik ook nooit meer. Tijdens een eerste vergadering begon de directeur over mij te praten, daarna liet hij het woord aan mij. In de tussentijd dat hij praatte kreeg ik last van me nek. Mijn hoofd begon hevig te trillen als ik een lichte beweging maakte. Ik teste het voor mezelf uit en lette daarbij goed op of andere het niet zagen. Ik begreep er werkelijk niks van. Trillingen in me hoofd. Die koffie voor me kan ik wel vergeten. Dat kan ik nooit oppakken, dat gaat vallen. Als ik het kopje niet leeg drink dan ziet iedereen dat. Elke beweging maakte dat mijn hoofd ging trillen, ik vond het eng. Terwijl ik bezig was met het focussen op mezelf hoorde ik ineens mijn naam roepen. De directeur wilde het woord aan mij geven ……. ik kon me hier niet uitwerken. Met dikke schaamte zei ik dat ik me niet lekker voelde en even naar buiten moest. Ik verveel met heel veel schaamte de kamer. Ik was doods misselijk. De manager stuurde me naar huis. Gelukkig, want ik kon ook echt niet meer werken. Ik ben in de auto gestapt, van amsterdam naar den haag. Onderweg een paar keer gestopt om bij te komen. Alles draaide nog en ik vond het echt eng wat er was gebeurd. Deze dingen gebeurde vaker en ook nieuwe sollicitaties kwam ik niet door vanwege die ontzettende angst. Angst naar wat mensen van me vinden en of ik wel het goede zei en wat zei ik dan eigenlijk? Op internet ben ik me gaan verdiepen op faalangst. Nooit durfde ik me aan te melden voor psychische hulp. Gelukkig was ik die dag zo ontzettend verdrietig geweest vanwege weer een voorval, dat ik me aanmeldde voor een intake. De diagnose “sociale fobie” is vastgesteld. Ik ben blij!

  • Edwin

    Hallo,

    Dat herken ik maar al te goed. Heb daar zelf ook jaren last van gehad, maar nu niet meer. Sterker nog, ik help mensen er nu mee. En met succes. In een groepscoaching van 2 dagen ben je er vanaf! http://fobiedokter.nl voor meer informatie.

  • Marijke

    Ik ben Marijke en heb een sociale fobie, in de reguliere hulpverlening vind ik geen antwoord. Ik zou graag in een zelfhulp- of praatgroep willen zitten. Ik woon in Den Haag. Weet iemand waar ik zoiets kan vinden?

  • Saskia

    Hoi,

    Heel goed dat je dit van je af geschreven hebt.

    Ik herken me er helemaal in, ik heb ook een sociale fobie, en verdiep me ook in de meest diepgaande vragen.

    Ik zit nu ook met hetzelfde probleem, ben nu 17, en kom ook nergens.

    Ik hoop hier ooit weer uit te komen.

    want het is een hell.

  • missy016

    Hoi, ik ben 17 en volg net 1 jaar een toeristische opleiding.

    Ik weet niet waar ik moet beginnen, bij mij is nooit echt een sociale fobie geconstateerd. Ik heb wel heel veel assertiviteit trainingen gevolgd. Ik ben er echt van overtuigd dat ik wel een sociale fobie heb. Ik heb namelijk echt een BLOEDHEKEL aan sociaal contact en ben er ook niet goed in.

    Al sinds de basisschool had ik moeite om contact te leggen met anderen.

    Ik werd, ik denk sinds groep 7, best gepest.

    Over de middelbare school hoef ik al helemaal niet meer te spreken.

    Daar werd ik echt heel erg gepest en dat gaf natuurlijk nou ook niet bepaald een boost voor mijn zelfvertrouwen. Ik kreeg ook al snel echt zelfmoord gedachtes (geen idee of dat misschien bij de fobie hoort, of dat ik de enige ben op dat vlak). Praten met anderen deed ik niet, want wat als ik iets verkeerd zou zeggen of iets zei waardoor mensen me raar vonden. Als me gevraagd werd of ik bijv. mee naar de stad ging (er waren twee meiden waarmee ik in principe wel goed mee kon opschieten) ging ik of gelijk naar huis of mee om die mensen te pleasen, terwijl ik dan eigenlijk mezelf dolgraag wilde opsluiten in mijn kamer (de enige plek waar niemand me pijn kon doen en nog belangrijker weg van de buitenwereld) het werd wel steeds beter en in de derde klas hield het gepest al een beetje op, toen ik in de 4de klas zat was ik al een beetje gesetteld. Omdat ik op het vmbo zat hielp dat eigenlijk ook niks.

    Vorige zomer had ik de keuze om op introductie kamp te gaan en om me over mijn angst heen te zetten ben ik daar naartoe gegaan. Ik was daags van tevoren constant misselijk (soms echt braakte ik echt) en had zo'n spijt van mijn keuze. Ik ging er wel mee door, ook al zat ik liever op mijn kamer.

    Ik zit nu een half jaar op die school en wil echt met de opleiding stoppen.

    Ik heb het idee dat iedereen een hekel aan me heeft en dat alles wat ik zeg verkeerd is (ik hoor mensen al zuchten). Het klinkt misschien zo stom dat ik met de opleiding wil stoppen vanwege de mensen die erop zitten maar ik ben zo bang. Ik ben bang om naar school te gaan. Ik heb ook een hekel om even naar de supermarkt te gaan of om te fietsen, omdat ik altijd raar word aangekeken (naar mijn idee). Ik werk niet (naast school zie je daar ook mensen), en ben gestopt met mijn enige echt passie en hobby: dansen (ik ben drie jaar geleden verhuisd en kan gewoon niet opnieuw met dansen beginnen want daar zijn ook mensen). Ik haat bijeenkomsten met de familie en bruiloften, want dan moet ik praten. Reizen met openbaar vervoer vind ik ook alles behalve prettig. Zodra ik buiten ben heb ik, vreemd genoeg ook moeite met mijn ademhaling en ben ik heel erg zenuwachtig. Ik heb altijd, hoe vaak mensen me zeggen hoe lief ik ben en mooi (echt niet om op te scheppen ofzo) moeite met mezelf. Ik geloof ze niet en denk dat ze alleen maar aardig proberen te zijn. Ik schat in hoe mensen het liefst willen dat ik reageer of me gedraag. Ik kan nachten lang wakker liggen van een fout die ik gemaakt heb of een opmerking en mijn favoriete plekje is tot op de dag van vandaag nog steeds mijn kamer. Herkent iemand dit misschien? Weet iemand of dit een sociale fobie is en wat ik hieraan kan doen (ik heb in 10 jaar denk 5 verschillende soorten therapie's gevolgd) :S