Ik denk dat het niet met dat pesten te maken heeft.Toen ik 15,16 was liep ik jankend het schoolplein af voor mannetjes die 3 koppen kleiner waren als ik.De rest van zijn maatjes stonden hierbij te lachen,dat beschouw ik nog als het ergste eigenlijk.Toen was ik niet assertief genoeg,maar nu nog steeds niet waarschijnlijk.Het lijkt alsof ik mezelf niet goed genoeg ken,en dan op het vlak aardig zijn.Ben ik aardig ?
Soms vraag ik het direct aan een collega of iemand anders,ze zeggen dan:je bent gewoon rustig,je praat niet veel.Toch bekruipt mij het gevoel dat ik TE aardig ben,niet in die zin dat ik alles voor iemand anders doe,maar meer in de zin van dat ik iedereen te vriend wil houden,als ik een vijand heb heb ik snel het gevoel dat de meerderheid mijn vijand is en dan ga ik het bij mezelf zoeken,net alsof ik degeen dan ben die iets fout doe.
Maakt allemaal weinig uit,grootste toch wel probleem vindt ik de “”gezelligheid“” en het chitchatten over niks.Ik moet een onderwerp hebben,ik ben heb ik gemerkt voor de meerderheid van mensen die ik ken te serieus,maar ja take it or leave it ….?
Ben niet van plan dit te veranderen,maar loop wel met het gezelligsamenzijn syndroom aan.God wat heb ik een teringhekel aan personeelsfeestjes en verjaardagen,weet ook zeker dat vele mensen dit echt als een verplichting zien en eigenlijk liever niet gaan.