Heel veel wijsheid en sterkte en vergeet nooit: JIJ bent ook belangrijk.
azalaia
Hoe herkenbaar! En er is werkelijk niets aan te veranderen als de persoon het zelf niet ziet/wil zien. De schuld ligt standaard bij een ander en dit soort mensen zijn altijd in hun beleving het “slachtoffer”. Gelukkig in jouw geval heeft ze een eigen woning. Stoppen ermee! Ik weet waar ik over praat. In mijn geval heeft het 25 jaar geduurd voordat ik de knoop door kon hakken. En….hij snapt er niets van. Voelt zich nog steeds het slachtoffer……..
Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe.
met vriendelijke groet,
Johanna
henk,
1) therapie of geen therapie; ‘helemaal gewoon’ zal ze nooit worden, leefbaar kan wel, maar een pittige tante zal het blijven.
2) als ze nog jong is, kan het nog wel even duren voordat het beter wordt.
3) als ze ouder (zeg, boven de 35) is, dan zal het moeilijker worden.
4) als het een tijdje goed gaat (nadat ze weer thuis gewoond heeft) niet meteen weer gaan samenwonen, wacht even een langere periode af.
5) als ze weer ‘normaal’ doet en het gaat een tijd goed, effe testen of ze ook ‘gewoon’ blijft doen, als jij ‘s een keer wat zit te sarren enz. waarom; stel dat jij een keer in een wat moeilijker periode komt of ’s een periode wat chagrijnig bent, dan weet je wat je van haar kunt verwachten.
last but nog least: ration en liefde gaan niet hand in hand…dus we kunnen hier van alles typen, je gevoel wint het soms van je verstand. maar geef wel je grens aan en laat het niet zover komen dat je haar dadelijke rake mep geeft, want wie weet zit jij dan dadelijk opgeborgen :-)
Goed dat je het signaleert en bespreekbaar maakt en dat je ziet wat er allemaal in de situatie gebeurt. Misschien dat je een en ander met haar kan bespreken op het moment dat ze rustig is, zelfs helemaal buiten een aanval om. Misschien herkent zij dan dat er sprake is van een probleem waar jij graag aan wil werken kennelijk. De vraag is of je de relatie momenteel de moeite waard vind dit te gaan onderzoeken. Benadruk in dien dat het geval is dat je samen naar het probleem wil kijken. Je bent immers ook wat bezorgd, tenminste, dat bespeur ik een beetje in je mail en vraag om raad / advies. Er kan van alles aan de hand zijn maar misschien herkennen anderen in je omgeving het ook wel; familieleden, ouders / broers / zussen. Vraag er eens naar. Misschien speelt het langer of misschien is het zelfs helemaal nieuw en ineens ontstaan. probeer daar eens iets in te onderzoeken. Misschien speelt er door alle opwinding bij haar op dat moment wel een soort van kortsluiting / epilepsie achtige verschijnselen wat eens onderzocht dient te worden. kortom, ik zou er eens nader onderzoek naar doen binnen de intieme kring om haar heen en informatie verzamelen. kan je daarna altijd met deze informatie naar de huisarts om raad en advies te vragen…
Henk,
Je geestelijke gezondheid kan ernstig beschadigd raken op den duur. En het geweld van je vriendin kan erger en gevaarlijker worden. Vooral het bijten en de zelfbeschadiging van je vriendin vind ik zorgelijk. Deze situatie moet hoe dan ook veranderen.
Lees allebei het boek : ‘Red je relatie!’ van Phil McGraw. En er zijn meer goede boeken ove relatietherapie te vinden.
Lees de adviezen over betrouwbare websites over huiselijk geweld en partnermishandeling.
Ga samen naar een zeer goed bekend staande relatietherapeut. Daarnaast kan je vriendin zich individueel laten behandelen door een psycholoog waarover je goede berichten hebt gehoord.
Ga pas samenwonen als haar gedrag minstens drie jaar lang heel sterk verbeterd is en als je ook andere redenen hebt om aan te nemen dat ze niet zal terugvallen in haar gewelddadige gedrag. Dit samenwoon-experiment moet je voorlopig afbreken.
Neem elkaars gedrag op op video tijdens een ruzie. Bespreek achteraf die video's met elkaar.
Maak voortaan ruzie via brieven of email in plaats van mondeling. Dat betekent dat jullie direct tijdelijk afstand moeten nemen als er ruzie ontstaat. In een andere kamer of in een ander huis, totdat de ruzie weer is gekalmeerd.
Laat uitzoeken of er lichamelijke oorzaken zijn voor het gedrag van je vriendin. Misschien moet ze bijvoorbeeld een andere anticonceptepil proberen. Een endocrinoloog zou haar hormoonregeling kunnen onderzoeken.
Overweeg of je niet beter een andere vriendin kunt zoeken als dit probleem blijft, ondanks de reddingspogingen, want het kan veel grotere problemen opleveren als jullie kinderen krijgen of als jij blijvend ziek of gehandicapt zou worden. Je kunt dan slachtoffer worden van ernstige en blijvende mishandeling.
Ed, die klap tegen de agressieve vriendin zal in een zeldzaam geval misschien kunnen helpen, maar in de meeste gevallen zullen de problemen erger worden, en mogelijk gaan familieleden zich ermee bemoeien en je maakt jezelf zo kwetsbaar voor juridische vervolging. En de rechter zal waarschijnlijk geneigd zijn om de vrouw te geloven als zij een rode plek op haar gezicht heeft.. Slaan is dus geen verstandige oplossing.
Dag Henk,
Ik lijk een beetje op jouw vriendin merk ik.
Daarom voel ik ook behoefte om even te reageren.
Ik vind het fantastisch dat je met zoveel rust en geduld kan reageren op haar woede. Ik weet zeker dat jullie samen moeten blijven omdat je vriendin erg veel van je houdt en liefde is iets zeer kostbaars.
Ik zit zelf in een fase dat ik moet leren omgaan met woede en opgekropte woede uit het verleden. De persoon van wie ik het meest houd, krijgt het op haar bordje (dat is mijn vriendin dus). Ik ben nu zelf zover dat ik over die boosheid kan praten (die uiteraard niets met haar te maken heeft) in plaats van dat ik die boosheid tegen haar uit. Ik merk zelf dat mijn woede direct te maken heeft met heel veel onrechtvaardigheid uit het verleden (ouders) en dat ik dat nu leer loslaten en relativeren. Ook leer ik nu dingen uitspreken tegen de juiste mensen.
Ik moet mijn gekoesterde slachtofferrol laten varen en de boosheid die eraan vastzit ook laten varen. Ik merk dat ik mijn slachtofferrol koester. Lekker makkelijk en ik heb alle reden om te blijven kankeren. Gelukkig doorziet mijn vriendin dit en we kunnen er samen over praten want ik weet allang dat ik zo niet het geluk zal ervaren wat ik graag wil ervaren. Ik heb ook psychologische hulp gezocht omdat ik bereid ben naar mezelf te kijken.
Ik hoop dat jouw vriendin een punt zal bereiken dat ze bereid zal zijn om naar zichzelf te kijken en aan zichzelf te werken.
En geef het niet te snel op. De sterkste relaties zijn die relaties waarin twee mensen door de zware stormen heen gaan. Luister niet te veel naar mensen die adviseren om te breken met elkaar. Jullie hebben elkaar niet voor niets ontmoet.
Ik ben zelf Christen. Ik weet dat een gelovig gebed zeer sterk is.
Doe er je voordeel mee.
Met een oprechte groet.
Beste Henk,
Ik kan natuurlijk eigenlijk nog helemaal niks zeggen op basis van je beschrijving, maar als ik het zo lees, denk ik al snel aan een persoonlijkheidsstoornis(borderline, NPS, theatrale persoonlijkheidsstoornis). Kenmerkend voor deze persoonlijkheidsstoornissen zijn vaak de woedeuitbarstingen die niet duidelijk op iets gebaseerd zijn, in combinatie met het afwisselen van de slachtofferrol met de spijtbetuigingen achteraf. En ook ‘manipulatief’ gedrag.
Misschien moet je even gaan googlen op het internet en er wat over lezen, om te kijken of je je vriendin daarin herkent.
Losstaand van dat alles is voor jou je eigen zelfbehoud belangrijk. Ze heeft absoluut niet het recht om je te slaan en eigenlijk ook niet het recht om op zulke momenten tegen je uit te vallen. Hoe onhoudbaar en moeilijk het ook voor haar is, hoe groot haar probleem ook is, en hoeveel ze ook onwaarschijnlijk van je houdt en andersom; je m o e t omwille van je eigenbehoud en zelfrespect heel goed je eigen grenzen in de gaten houden, die bewaken en duidelijk maken. Want anders - een voorganger heeft het mij al gezegd - raak je er zelf door beschadigd.
Het is heel lief dat je haar wilt helpen, maar de kans is groot dat ze inderdaad een behoorlijk ernstig probleem heeft, dat niet zomaar even op te lossen is. Het is mogelijk dat zij haar eigen probleem niet inziet, niet WIL inzien, er niet aan kan werken, er niet aan WIL werken of dat ze er gewoon nog niet aan toe is. In dat geval kan je haar niet helpen haar probleem op te lossen. Ze moet het oplossen omdat ze het zelf wil, denkt te kunnen en er klaar voor is. Het probleem oplossen ‘voor jou’ of ‘om jou niet te verliezen’ zal waarschijnlijk tot falen leiden; ze moet het ook nog eens voor zichzelf doen. Dat kan een proces van jaren zijn; soms zelfs een leven.
Je zit dus in een behoorlijk lastige situatie. Het enige advies wat ik je kan geven is dat je jezelf altijd op nummer een plaatst. Op het moment dat voor jou de grens bereikt is, dat je het niet meer aankunt, of niet langer meer wil wachten, besluit dan - hoe schuldig je je daar dan misschien ook onder voelt - om haar los te laten.
Zoek in ieder geval professionele hulp!
Gr. Martin
Ook ik ben zo iemand met oncontroleerbare woede-uitbarstingen. Oorzaken hiervan liggen in mijn allervroegste jeugd waarbij ik gedurende de eerste 3 jaar ondraaglijk zowel fysiek als geestelijk mishandeld ben geweest door mijn moeder en veel pijnen heb gekend. Het is echt verschrikkelijk moeilijk om nu tot rust te komen en het leven te leren vertrouwen. Ik heb 4 weken geleden voor de eerste (hopelijk laatste !) keer mijzelf gesneden in mijn armen. Ik moest gewoon pijn voelen. Ik ben al wel bezig geweest waarom ik het deed en heb er nu ook inzicht in. Ik moest zichtbaar maken wat vroeger onzichtbaar met mij is gebeurd. Verder wou ik mijn lichaam voelen waarmee ik slecht contact heb. En aan de andere kant is pijn mij bekend dus veilig. Het is een herkenbare situatie voor mij. Idioot. Voor een deel zijn er ook fysieke oorzaken aanwezig voor mijn woede-aanvallen. Ik wordt behandeld met orthomoleculaire voedingssupplementen waardoor ik fysiek al een stuk krachtiger aan het worden ben. Het lichaam raakt ook helemaal van slag af als je zo zwaar mishandeld bent geweest. Mijn hormoonhuishouding, hypofyse en schildklier zijn ook nog niet helemaal op de rit. Mijn vriend is bij mij weggegaan omdat hij het allemaal niet meer aankon. En ik geef hem geen eens ongelijk… Maar ik moet nu uitkijken dat ik de woede niet op mijzelf uit. Mijn houten toiletrolhouder heb ik al naar de mailemoer geslagen en de gaten zitten hier in de muur… Sinds ongeveer anderhalve week krijg ik wat meer controle. Ik heb mijzelf bijna om het leven gebracht. 8 september. ga ik naar de psychiater toe voor professionele hulp en een kennis van mij gaat met mij mee. Verder wil ik ook begeleiding hebben in de dagelijkse zorg van mijzelf. Maar ik wil wel zeggen dat er altijd redenen aanwezig zijn voor dergelijk gedrag. Ik maak mijzelf ook zorgen om mijzelf en mijn ziekelijke gedrag. Ik wens Henk in ieder geval veel sterkte toe en proffessionele hulp is gewoon nodig. Iemand doet dit niet voor niks. Ik probeer er ook alles aan te doen om uit deze negatieve spiraal te geraken. Er is wel 1 voordeel… en dat is dat mijn huidige gedrag perfect te herleiden is naar mijn vroegste jeugd. En dat er dus nu wel oorzaken duidelijk zijn dus zal waarschijnlijk behandeling ook veel beter te doen zijn. Ik wil hier uit !
Ikke
Ik wil je wel een tip geven. Ga in plaats van jezelf snijden, met jezelf spelen (idd seksueel getint). Wanneer je met jezelf speelt kom je in contact met je lichaam en zul je jezelf meer liefhebben. Het gevoel van afkeer naar de complete wereld zal verdwijnen. Heb jezelf dus lief.
Wil je deze emotie nog sterker uitbreiden dan kan het gebruik van weed of hash je hierin erg stimuleren… Weet wel gebruik alleen om je lichaam en geest te zuiveren van je negatieve gedachten. Neem van mij aan, dit werkt beter dan psychologen…. Je leer jezelf een stuk beter kennen.
heel veel succes!!
Weet je zeker dat je deze post als spam wil rapporteren aan de beheerder?
Deze post wordt als spam gerapporteerd aan de beheerder van het forum. Bedankt!
Weet u zeker dat u dit topic wil verwijderen?