Beste Henk,
Ben benieuwd hoe het met je gaat. Zijn de dingen veranderd? of zijn jullie uit elkaar gegaan? Wat heeft je echt geholpen?
Herken de situatie erg en weet ook niet goed wat te doen.
vriendelijke groeten
Hallo allemaal,
Hier dan eindelijk weer een reactie van mij.
Na al jullie tips te hebben gelezen heb ik haar ermee geconfronteerd, en ze schrok er zelf van.
We hebben toen een goed en lang gesprek gehad waarin ik duidelijk heb gemaakt dat ik bereid ben om haar nog 1 laatste kans te geven, maar als ze weer een keer zoiets doet dat het dan absoluut over en uit is.
Dit was absoluut een eyeopener voor haar en beloofde dat ze zoiets nooit meer zou doen, en eerlijk gezegd heeft zij sindsdien geen uitbarsting meer gehad en hebben we dus geen ruzie meer gehad.
De kleine strubbelingen zijn er natuurlijk wel af en toe, zoals bij ieder ander.
Dus tot nu toe gaat alles zoals het hoort te gaan.
Groet, Henk
Henk,
ik wil graag hier mijn verhaal met jou en andere delen zodat er misschien iemand mee geholpen kan worden en misschien bregt het iemand of jou wel tot enkele inzichten.
Ik ben een man van 28 jaar. Thuis wonnend. Op 18 juli 2006 hebben mijn vader, mijn broertje en ik mijn moeder gevonden op de bank biij ons in huis. Ze had een hartaanval gehad en wij zijn direct begonnen met reanimeren. Na te zijn gestabiliseerd door de ambulance broeders had mijn moeder weer een hartslag( dit na ongeveer 15 min ) en is ze overgebracht naar het ziekenhuis. Om het verhaal niet te lang te laten duren. Mijn moeder heeft 2 maanden in coma gelegen en na vele dalen, revalideren en fanthastische momenten sinds april 2007 weer volledig thuis. In begin juni kreeg ik zelf een zwaar fiets ongeval en daarbij mijn hele aangezicht gebroken. Heb daar een operatie voor gehad en na 2 maanden eigenlijk weer volledig hersteld. Ook in januari daarvoor, mijn relatie op klippen gelopen na 3 jaar, waarschijnlijk door al gedoe met mijn moeder. Nu komt het eigenlijke, alles wat er met je gebeurd stompt je af, tekent je, maakt je sterk danwel zwakker. Maar alles geeft je een duw mee in het leven. Ik zelf ben een emotieloos wrak geworden met als groot probleem, zoeken naar andere problemen van andere mensen, om zelf maar niet geconfronteerd te worden met mijn eigen sores. Dit brengt voor mij een soort controle met me mee die ik heb in het lven en als daar ook maar iets van afwijkt, wordt ik erg zenuwachtig en is het voor mij niet te verkroppen. Nu is het geval, en dat brengt mijn tot de kern van mijn verhaal. Ik heb met een borrel op mijn controle verloren over mijn eigen emolties die ik altijd wegstop. Emoties als onbegrip, wantrouwen, ondankbaarheid bespeuren bij andere, vooral bang zijn dat iemand je verlaat, en zo kan ik nog wel even door gaan. Na te zijn geflipt heb ik mijn ex-vriendin vastgepakt, heb tegen haar geschreeuwd als een malloot.
Wij zijn hier zo ontzettend van geschrokken, en kwamen eerdere uitbarstingen op hun plek terrecht. Je mag er wel van spreken uiteraard dat ik een groot probleem heb met mezelf en mijn emoties. En hier ook iets aan moet doen. Mijn reeds ex vriendin en ik hebben hier heel veel over gesproken, en zij zelf kan het maar geen plek geven over wat er is gebeurt. En vreemd genoeg snap ik dat ook nog. Maar dat is wel de reden dat wij uit elkaar zijn. Ik heb letterlijk nog nooit zo van iemand gehouden als van haar, en het geeft me vreselijk veel verdriet. maar dat is misschien wel de reden dat ik het snap.
Ik hoop dat iemand iets heeft aan mijn verhaal, en wanneer er vragen zijn of ik kan iets betekenen voor iemand, wil ik daar met alle genoegen antwoord op geven.
Henk, je bent een moedig persoon, die klaar staat voor zijn vriendin. 1 tip. Vergeet jezelf niet.
met vriendelijke groet, Jerry
Ik denk dat iedereen wel eens een woedeaanval heeft. Maar mocht het heel extreem zijn en ze heeft er zelf last van misschien is het dan goed om eens naar de dokter te gaan.
Misschien heeft ze wel adhd of iest anders.
De dokter kan haar dan misschien helpen of iets rustgevends voorschrijven voor die aanvallen. Of onderzoek doen waar die woedeaanvallen vandaan komen. Het kan ook aan bepaald eten liggen of kleurstoffen. De dokter is de enige die dit weet.
Het kan jullie misschien helpen om jullie relatie te redden.
Mijn vake zit al 25 jaar in een gelijkaardige situatie. Vaak werd ik het slachtoffer van de agressie. Gelukkig woon ik nu al een aantal jaren alleen.
Mijn tip: 1 probeer haar te overhalen, indien mogelijk, om hulp te zoeken.
2. Als ze dat niet wil, stuur haar dan weg. En wordt niet de rest van je leven ongelukkig, zoals mijn ouders.
Ik had ook een enorme last van woede-aanvallen en eerlijk gezegd heb ik ze nog steeds. Soms is het goed om jezelf te laten gaan, ik meen het. Altijd maar opkroppen is ook geen optie, de wereld mag ook wel eens zien dat jij er bent en dat niet altijd een ander de baas over me is, de ander die altijd gelijk heeft, zo ben ik de persoon geworden die ik nu ben, omdat een ander, mijn vader in dit geval een zeer overheersend persoon was toen ik klein was. Als kind had ik niets in te brengen en het geloof bracht ook geen goede dingen met zich mee, mijn moeder is een zeer gelovige vrouw, dus het enige waar er over werd gesproken in ons gezin, was het geloof en mijn vader had toen enorme woedebuien, hij sloeg de boel kort en klein en wij als kinderen kropen in elkaar en zo ontstaat er een vicieuze cirkel, want ik krijg op latere leeftijd dezelfde woede-aanvallen als mijn vader, ik heb ook de neiging om alles kort en klein te slaan, zeker na een aantal negatieve ervaringen. En dan ga je in therapie, borderline-therapie wel te verstaan en dan krijg je medicijenen en af en toe gaat het goed en af en toe weer niet, maar of het helemaal over gaat, ik weet het niet. Als ik mijn medicatie niet gebruik, ontplof ik nog steeds.
Hoi Josje,
Triest dat het zo kan gaan in het leven. Ik heb ook opgekropte woede merk ik. Ook uit het verleden. Heb er altijd redelijk mee om kunnen gaan tot een paar maanden geleden. Ik heb een relatie gehad met iemand met meerdere gezichten, als hij woedend is lijkt hij een andere persoon. En de lieve persoon lijkt niet te weten wat de woedende persoon zegt of doet.
Ik ben uiteindelijk doorgedraaid door zijn verbale woede-aanvallen waarin hij probeert zijn zelfvertrouwen terug te krijgen door mij omlaag te halen. Ik stond onder druk en kan dan niet altijd de sterke persoon zijn, die die woede wel even opvangt. Zo ben ik hem een keer aangevallen met een lepel die ik toevallig in mijn hand had, maar het doel was om hem uiteindelijk naar buiten te krijgen, weg, weg, weg met die allesvernietigende woede van hem.
Toch ben ik nu erg in de war door mijn reactie. Nog naarder is dat hij niet weet wat hij doet. Hij vindt dat hij me kent en zegt dat “ik hem zomaar naar buiten gooi en gewelddadig ben”. Alsof zijn gedrag, de aanleiding, er niet was. Hij vergeet en verdraait vaak delen van de realiteit. Zijn gedrag is een groot machtsspel en door mijn woede heeft hij gekregen wat hij wil, iets om me mee te chanteren, zodat ik naar hem terug kom. Dat doet hij steeds, iets achter de hand hebben om mij te chanteren. Ik ben er niet in meegegaan en meneer is helemaal van de aardbodem verdwenen, terwijl hij spulletjes van mijn familie achterhoudt om mij daarmee ook te chanteren. De bedoeling is dan dat ik terugkom en daarmee mijn “ongelijk” toegeef. Maar na al die schade die hij me aanrichtte me nog willen chanteren met mensen die alleen maar goed voor hem zijn geweest, was de druppel. Ik heb toen ook iets gedaan wat niet leuk was. En ja hoor, nu ben ik weer de grote schuldige en zijn hele familie boos op me. En jaren geduld en liefde worden nu keihard in de prullenbak gegooid.
Ik voel me echt verschrikkelijk en na 4 jaar ook enorm in de steek gelaten. Ik weet dat een deel van hem van me houdt, zoveel wsl dat hij steeds verder ging met “straffen” toen ik niet meegaf in zijn pogingen mij met macht dichterbij te halen. Dit lijkt me een uiting van verlatingsangst, maar zo destructief. En weet je, ik ben niet degene die hem beschadigd heeft, ik was een goede vriendin, maar ook een mens die gekwetst kan worden. Ik verdien dit niet! Ondanks dat hij me tot het ergste getergd heeft heb ik enorme spijt van mijn fysieke reactie en het geeft me zelfs depressieve gevoelens. Ik ben al weken volledig van de kaart en functioneer niet meer.
Behalve dat ik dit van me af wil schrijven wil ik je nog wat meegeven als een slachtoffer van de woede. Mijn punt is dat als jij je woede over vroeger nu uit tegen een ander, die ander daar schade van ondervindt, ook al kan die ander begrijpen dat jouw woede van vroeger komt. Dus ik vraag me af hoe jij tot de conclusie gekomen bent dat je woedend mag zijn op “de wereld”. De wereld of die persoon die dan bij je is, is niet schuldig aan het gedrag van je vader, maar je beschadigt die ander er wel mee.
Groetjes
mardy
Hallo,
ik wil jullie even wat hulp vragen i.v.m. dit onderwerp.
Telkens ik ruzie heb met de mensen die me nauw aan het hart liggen, ontplof ik. Ik voel me dan echt koken binnenin en denk totaal niet meer na bij wat ik zeg, m'n mond gaat precies vanzelf waardoor ik vaak dingen zeg die ik niet meen vb. verwijten, mensen uitmaken,…, maar het blijft bij verbale zaken.
Nu is het zover gekomen dat m'n vriend het beu is en me hiervoor laat vallen, hij is ervan overtuigd dat ik niet kan veranderen (terwijl ik denk van wel).
Door jullie reactie's te lezen ben ik beginnen nadenken over opgekropte woede en zaken uit je jeugd en dan begrijp ik ineens wel waarom ik zo doe, ik heb namelijk geen contact meer met m'n vader, werd mishandeld,… .
Kunnen jullie me zeggen of ik kan veranderen en zo ja, hoe??
Ik ben compleet ten einde raad.
Groetjes
Hallo.
Ik reageer omdat ik hetzelfde heb meegemaakt en dat ik degene zelf was die de woedeaanvallen had. Ook precies zoals jij ze omschrijft.
Ben 8 jaar lang met mijn ex geweest en heb de gehele relatie woedeaanvallen gehad. Toen mijn ex de relatie verbrak kwam ik in een psychose terecht. Ik vind het nog steeds heel erg als ik er allemaal aan denk.
Had wel hulp van buitenaf. Dit had veel tijd nodig. Met oa medicatie en cognitieve therapie mag ik zeggen dat ik er helemaal vanaf ben!!! Ben nu helemaal medicatie en theapie vrij!! Echt zo fijn! Het is een cirkel waar je in blijft hangen.
Heb nu 1 1/2 jaar een nieuwe relatie en het gaat geweldig.. Geen woedeaanvallan meer, maar vatbaar voor een psychose maar weet waar ik op moet letten mocht het in zicht komen..
Ik vraag me vaak af waar het allemaal aan heeft gelegen. dacht vaak aan bordeline maar mijn spv-er wou er die naam niet aan geven. Ben vaak aan het speuren op internet van dit of dat kon het zijn geweest.
Wou eerst ook in de slachtoffer rol zitten en mijn ex de schuld geven, kreeg nooit weerwoord van hem.. Maar je mag natuurlijk nooit geweld gebruiken in een relatie!!
Ben nog wel eens boos op hoe hij de relatie verbroken heeft (we hebben samen veel meegemaakt, twee afgebroken zwangerschappen bij 24 weken) wat ik alleen zou moeten verwerken. Dit is natuurlijk geen reden dat hij er niet mee zou mogen stoppen met de relatie maar hij had ook eerder aan de bel kunnen trekken van zo gaat het niet meer! Dit heeft hij nooit gezegd. Er is een mediation gestart en mocht daarna geen contact meer opnemen met hem.
Ben gelukkig in mijn nieuwe relatie, en zie heel goed in hoe het wel kan.
Ben zo blij dat ik van mijn aanvallen af ben dat kun je je niet voorstellen..
Liefs Sanne
Klinkt als een borderline persoonlijkheidsstoornis, of in ieder geval kenmerken.. Hoe ik dit weet? Omdat ik zelf ook al jaren met dezelde problematiek rondloop en dit erg herkenbaar is voor mij.
http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/borderline-persoonlijkheidsstoornis/symptomen
http://www.moeilijkemensen.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=27&Itemid=55
Wat jij/jullie kunnen doen hmm.. Het lijkt me sowieso heel erg raadzaam voor haar om hulp te zoeken, eventueel samen.
Veel sterkte en succes in ieder geval.
Weet je zeker dat je deze post als spam wil rapporteren aan de beheerder?
Deze post wordt als spam gerapporteerd aan de beheerder van het forum. Bedankt!
Weet u zeker dat u dit topic wil verwijderen?