Misschien dat afbouw lukt als je het over een hele lange periode uitsmeert (1/2 a 1 jaar).
Ik schrik behoorlijk van de stukken die ik op internet lees over paroxetine. Dit heb ik ook besproken met mijn behandelaar en die raadt het in mijn geval erg af. Het middel is volgens hem sterker dan de kwaal. Hij adviseert een kortdurende behandeling EMDR, wat dat precies inhoudt weet ik niet.
Ja, élke demente persoon is psychotisch en moet, liefst de volwassen dosis, antipsychotica krijgen…
Haldol in druppelvorm?, ‘jammer, daar doen wij niet aan’
Maar zelfs als ze wel de dosering voor ouderen krijgen, zie je het op afstand aan hun lopen en bewegen, en nee, die mensen hebben niet ook parkinson en zijn het verpleeghuis welliswaar dement, maar lang niet altijd met psychotische klachten binnen gekomen.
Gek he, dat iemand die net is opgenomen naar huis wil en wat verward kan doen. En jij weet net zo goed als ik, dat er in verpleeghuizen dan al héél snel en te snel vaak, naar de antipsychotica gegrepen wordt.
Als je dat ter discussie stelt, krijg je vaak als antwoord: “personeelsgebrek en anders zouden we mevrouw/mijnheer vast moeten binden”
Laat maar Collie, het is mij duidelijk dat je echt niet weet waar je over praat, ik blijf het bazelen vinden wat je doet.
Maar ik zal nog even reageren op de inhoud van deze reactie.
“Ja, élke demente persoon is psychotisch en moet, liefst de volwassen dosis, antipsychotica krijgen…”
- zeg ik dat?-
“Haldol in druppelvorm?, ‘jammer, daar doen wij niet aan’”
-Ik dien het dagelijks toe, en niet alleen aan dementerende ouderen. Er zijn legio redenen waarom een arts iets voor kan schrijven, jij hebt geen inzicht in de medische historie van de patienten-
“Maar zelfs als ze wel de dosering voor ouderen krijgen, zie je het op afstand aan hun lopen en bewegen, en nee, die mensen hebben niet ook parkinson”
- de dosering gaat niet naar leeftijd (volwassenen of ouderen) maar naar de klachten/gradatie van dementie van de patient. En Parkinson is hier niet aan de orde-
“en zijn het verpleeghuis welliswaar dement, maar lang niet altijd met psychotische klachten binnen gekomen.”
- niemand wordt ‘zomaar’ opgenomen, daar zijn de wachtlijsten te lang voor, een opname vindt ALLEEN plaats wanneer het niet meer verantwoord is dat de patient zelfstandig woont. Logischerwijs verloopt het ziektebeeld verder in de nieuwe woonsituatie, zoals het verdiepen van dementie-
“Gek he, dat iemand die net is opgenomen naar huis wil en wat verward kan doen.”"
-nogmaals; er wordt niet tot opname overgegaan als er niets aan de hand is. ‘wat verward’ is geen reden tot opname, dus als zich dat voordoet na de opname heeft het ook VOOR de opname tot gevaarlijke situaties geleid-
“En jij weet net zo goed als ik, dat er in verpleeghuizen dan al héél snel en te snel vaak, naar de antipsychotica gegrepen wordt.”
-Nee hoor, een antipsychoticum wordt niet voorgeschreven als ‘makkelijk’ middel (kalmerende middelen zijn makkelijker) maar worden voorgeschreven als de arts nog enige kans op (tijdelijke) verbetering ziet-
“Als je dat ter discussie stelt, krijg je vaak als antwoord: ”personeelsgebrek en anders zouden we mevrouw/mijnheer vast moeten binden"
-Dit doe ik maar af als de info verkregen van je clienten in het verpleegtehuis, want die vraag heb je volgens mij nog nooit ZELF gesteld-
Maar oke, dat je moest ‘informeren’ voor je deze reactie kon plaatsen was eigenlijk al genoeg voor mij.
Hallo,
Ik herken je verhaal en ik heb jaren bij een psycholoog gelopen.
Dit hielp allemaal niets.
Om een lang verhaal kort te maken, ik kon via de GGZ naar iemand die PMT geeft.
Dit heeft met gevoel te maken en ademhalings technieken, het bleek dat ik hyperventileerde wat ik echt niet wist.
Ook heeft het boek mindmappen ( http://www.bol.com/nl/p/boeken/mindmappen/1001004004996989/index.html ) mij inzicht gegeven. Vooral in het begin van het boek staat veel over hoe hersenen werken.
Probeer ook eens iets te lezen over “beelddenken”en “hoog sensitieve personen”, dit heeft mij inzicht gegeven in het hoe en waarom ik mij voel zoals ik mij voel en nu ik weet hoe het bij mij werkt weet ik er beter mee om te gaan.
Misschien heb je er iets aan.
Groet Erik
Ik vind het allemaal een beetje vreemd..alsof geluk een bestemming is wat te bereiken valt en dat je daar dan kan blijven.
Voor mij is geluk die kleine zegeningen (die wandelingen en die fijne vakantie)
en wat afgewisseld wordt met de mindere kanten,momenten en gevoelens in het leven.
Net als het weer, de seizoenen en alles in het leven elkaar afwisselt.
Het gaat meteen erg veel over zelfhulpboeken en medicatie naar mijn mening.
acceptatie van de dingen in het leven en er het beste van maken klinkt misschien te eenvoudig maar is volgens mij een oplossing met het langst lopende effect.
Schrijf in de eerste instantie maar eens elke dag drie dingen op waar je blij mee bent die dag.Doe het een jaar lang en breidt het uit naar vijf dingen.
Ook op de meest nare, donkere, afschuwelijke dagen valt er wat op te schrijven.
Al is het een kop thee of dat die dag voorbij is.
Eenvoudig en het brengt optimisme en structuur.
En even hard voor de meest zwartgalligen onder ons:
Een jaartje artsen zonder grenzen, vluchtelingenwerk oid in landen in Afrika bijvoorbeeld zal ook gigantisch relativeren, echt we hebben het goed hoor..met ups en downs en die soms wel aanhouden, maar so be it.
Ook ik voel me niet gelukkig en weet ook niet hoe dat komt! Er zijn wel verschillende elementen voor te vinden waarom ik negatief denk..
Hoe ik ook probeer en onderneem… positief denken lukt gewoon niet en gelukkig voelen evenmin… gevoel van minderwaardigheid en suicide gedachten komen vaak voor… ik wil weer gelukkig worden en positief zijn..waarom lukt het niet en wat is het waarom andere mensen niet mee willen of kunnen helpen om dat te realiseren?
Dag Appie,
Ik kan dit me levendig voorstellen. negatief denken, depressieve gevoelens, geen zin meer, moe, misschien opgebrand?
“Hoe ik ook probeer en onderneem”
Ja dat is moeilijk he, om je zelf gelukkig te maken. Ik denk dat dit ook niet lukt vanuit jezelf. Geluk zit altijd in een relatie opgeborgen, als het ware.
Als er iemand is met wie jij een fijne relatie hebt, een ouder of vriend bijvoorbeeld, iemand die je kunt vertrouwen, iemand die er voor je is, dan is dat een stukje geluk.
Ik geloof niet zo in wat we zo vaak lezen “positief denken”. Ik vind dat een manier om je pijn en verdriet weg te duwen. En dat helpt niet.
Beter is eerlijk te worden over waarom je zo ongelukkig bent, en waar je negatieve gedachten vandaan komen.
Misschien is het verstandig om eens te praten met iemand over wat je voelt en denkt? Om op die manier erachter te komen wat jouw behoeften zijn?
Er kunnen dingen in het verleden gebeurd zijn, die je emotioneel nog niet verwerkt hebt. Ook kun je 's kijken naar de relaties met ouders en partner(s) als je die gehad hebt. Heb je veel of weinig liefde en bemoediging ontvangen? Ben je snel tevreden of altijd ontevreden? Kun je jezelf accepteren of vind je dat je altijd van alles moet van jezelf?
Zomaar wat ingangen waarover je zou kunnen nadenken.
Ik ben ervan overtuigd dat je hier overheen kunt komen. Suicide is NOOIT een oplossing, vergeet dat niet.
Probeer 's op te schrijven wat er in je omgaat. Ik heb daar zelf hele goede ervaringen mee. Nog beter is het uitspreken van dingen met iemand die je echt vertrouwt.
Je hart luchten kan al veel helpen. Je komt dan vanzelf bij de pijnpunten.
Blijf er niet mee tobben dus, maar zet een klein stapje vandaag. Dat kan je helpen naar een volgend stapje. Veel stapjes samen is na een jaar een heel stuk vooruitgekomen.
Als je last van eenzaamheid hebt, raad ik je aan een huisdiertje te kopen dat je flink kan knuffelen, konijn, cavia of poesje bijvoorbeeld. Moet je gewoon doen en eens kijken wat dat met je doet.
Heel veel sterkte!
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Ik heb even gegoogled. Kijk maar bij de link: http://startgoogle.startpagina.nl/?start=0&q=EMDR