even een slome reactie dankzij dat harde werken van me.. *fluit* hoezo vluchten in werk.. Het is denk ik een automatisme om te zorgen dat mijn hoofd volledig geconcentreerd is op iets waar ik wel goed in ben, iets waar ik wel in uitblink, iets waar ik de waardering voor krijg die ik zo hard nodig heb om mezelf iets waard te vinden. Misschien niet helemaal goed, maar het houd me soms wel bij de levenden zodat ik niet wegzak… maar goed working on it 
groetjes lisa
Beste Danja,
Ik vrees dat er nog altijd te veel mensen zijn die verhalen als dit zullen herkennen, maar goed we werken eraan 
. Qua klik met hulpverlening gaat het wel goed, nu nog leren dat ik niet alles in 1 dag moet willen. Wel heeft hij het zover gekregen dat mijn man ineens mee ging, en hem ondanks zijn beperkte inlevingsvermogen tot te laten nadenken wat hij voor mij zou kunnen doen om me te helpen.. Dus iets minder begrip in het algemeen over alles vragen, maar juist in losse voorbeelden, losse stukjes tegelijk laten nadenken wat hij daarin voor mij zou kunnen betekenen. Moet zeggen, dat het sinds dien hier thuis rustiger is in de ruzies vol onbegrip en dat dat weer goed is om rust in mijn hoofd te krijgen zover mogelijk … maar goed stapje bij beetje gaan we verder;)
Dikke knuffel en sterkte ook voor jou
Groetjes Lisa
lisa84 Schreef:
——————————————————-
> iets waar ik de waardering voor krijg die ik zo
> hard nodig heb om mezelf iets waard te vinden.
> Misschien niet helemaal goed
Ik zou zeggen: helemaal niet goed :-)
Op die manier zul je geen waardering vinden ben ik bang, hoe hard je ook je best zal doen.
Op die manier ben ik een keer overspannen geraakt. Nu hangt mijn waardering niet meer af van wat ik doe.
Ook hangt de persoon die ik ben, niet meer af van mijn werk. Ik identificeerde mezelf altijd in mijn werk, maar daarmee zat ik fout.
Waardering, eigenwaarde dat heb je als mens omdat je bestaat. Alleen liefde kan het bevestigen. Maar omdat we als mens zo weinig ware liefde ontvangen (hebben) is er een minder-waardigheid ontstaan. Door meer liefde ontstaat meer waardigheid :-)
Ik snap wat je bedoeld, al krijg ik gelukkig wel relatief veel waardering op mijn werk, deels omdat ik gewoon hard werk, deels omdat ze me ook als persoon daar nemen zoals ik ben met alle problemen en ziekmeldingen die er maar zijn. Buiten het werk om heb ik soms gewoon zo het gevoel maar toneel te moeten spelen.. niet te mogen laten zien hoe ik me voel, doe ik dat wel ben ik mensen altijd alleen maar tot last inclusief thuis.. zou toch bijna op het werk gaan wonen, een bed en een keuken is er al haha.. oke die is wat flauw..
het lijkt soms gewoon alsof ik als 1 van de weinigen niet gewoon mezelf kan zijn.. mijn man kan het met de dag minder aan en doet net alsof ik zijn hele leven ineens vergal, maar als ik hem wegstuur uit mijn leven is dat ook niet wat hij wilt.. familie negeren alles wat er maar gezegd wordt.. vrienden zijn al weggegaan in mijn vorige periode dat het niet goed ging.. ook omdat ze me niet aankonden.. Ofwel kort gezegd.. ik moet gewoon doen alsof er niets is en doorleven en ondertussen proberen mezelf op de rit te houden, en ja daar heb ik dus het werk helaas iets te hard voor nodig maar goed.. blij dat dat tenminste nog wel goed bevalt.. zou er niet aan moeten denken helemaal thuis te zitten, geloof dan dat ik pas echt wegzak.
knuff lisa
Ik heb idd lang gedacht het met zijn steun wel te redden.. Helaas zijn we dan nu toch echt op het punt aan gekomen dat ik het grotendeels alleen moet gaan doen.. Huwelijk gaat terug tot een lat-relatie als hij het iig gaat doorzetten, maar hem kennende zal dat wel.. Maar goed als het niet verbeterd daarna is het definitief klaar.. Ik ben niet meer in staat hem te geven wat hij verwacht.. (wat eigenlijk al meer was dan mijn grenzen) en het geruzie erover sloopt me zover dat het helemaal op is.. Als trap na krijg ik dan nog van mijn schoonmoeder de opmerking dat ik niet genoeg mijn best gedaan heb.. ofwel ik had blijkbaar maar over alle grenzen moeten stappen voor hem.. nee ik was net blij dat ik wist wat mijn grenzen waren.. puur daardoor durfde ik een relatie aan.. maar goed
op dit moment voelt het wel een beetje zoals altijd in mijn leven.. zodra ik een keer het moeilijker heb of verdriet toon wordt ik alleen gelaten.. en ach.. Ik had het kunnen zien aankomen.. Misschien wordt ik maar gezellig een kattevrouwtje;) hihi (eerst maar eens goeie antiallergie pillen gaan zoeken voor die kattenharen haha)
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's