stap tussen online en irl

  • danja

    mike ik weet dat jij gelooft dat geen mens echt naast je kan staan,maar ik vind dat wat te negatief gedacht.mensen kunnen wel degelijk naast je staan.ik weet niet…je word alleen geboren en gaat alleen dood,is juist dat voor heel gelovige mensen niet zonder pijn te handelen?ik voel daar geen pijn bij in elk geval,en als dood onherroepelijk dood is,he tzij zo.dan heb ik toch deel uitgemaakt van het grote alles.en ik voel wel oprecht dat mensen(liefdevol)naast me staan,maar voel.me ook niet alleen in het al (alles)wij mensen zijn ontstaan uit het heelal,in feite uit dezelfde dingen als de rest van alles,je bent nooit alleen,in feite ben je altijd in verbinding.veel mensen voelen het alleen niet zodanig..

  • Mike

    Beste Danja,

    Ik denk dat ik je wel begrijp.

    Ik maak een verschil tussen “alleen zijn” en “verbonden zijn met anderen”.

    Hoe meer je verbondenheid hebt ervaren in je baby/kindertijd hoe gezonder en evenwichtiger iemand kan opgroeien.

    Ik heb mij nauwelijks verbonden geweten/gevoeld met mijn vader en heb er elke dag last van. Maar door te spreken kan ik dit langzaam doorbreken.

    Ik besef dat ik alleen ben. Echt alleen ben in mijn lichaam, zeg maar. Dat heet existentieel alleen zijn. Alleen, en dat is mijn geloof, God leeft IN mij.

    Zijn liefde en Zijn Geest zijn IN mij aanwezig. En hoe dichter ik bij Hem leef, hoe meer ik anderen durf los te laten, waardoor je op een gezonde manier verder kunt groeien. En hoe gezonder je bent, hoe meer je op een gezonde manier weer die verbinding kan leggen.

    Zowieso maakt het een wereld van verschil: geloven in God en uitzien naar een heerlijke hemelse toekomst.

    Of geloven in jezelf of in niks, en na de dood niks meer verwachten. Wat een armoe lijkt me dat!

    Ik wens een ieder die dit leest dan ook van harte de liefde van de Heer Jezus toe! God houdt altijd van je!

    Het is mijn wens dat dat je diepe innerlijke vrede en rust zal geven.

  • danja

    Hoi Mike.

    Dat heb je mooi geschreven!

    Ook ik ben in een zeer onveilige en niet-geborgen situatie opgegroeid, bij beide ouders weliswaar. Ik heb mijn overlevingstechnieken nodig gehad en nog.Maar ik heb geen hechtingsstoornis opgelopen, heb geen moeite met langdurige relatie en vriendschappen, die zijn bij mij voor het leven (wat mij betreft en tot nu toe denkt mijn omgeving er net zo over gelukkig,ik ben blij met ze:-) ) Ik ben opgegroeid en leerde mezelf dan wel hechten denk ik…ik vind dat je roots niet alles hoeven te bepalen.

    Vaak lees je dat mensen die in zo'n situatie opgegroeid zijn als ik,geen langdurige stabiele relaties/vriendschappen kunnen aangaan, maar ik kan dat wel.Ik denk deels,juist door mijn overlevingstechnieken,door mijn wil het positieve te blijven zien,en misschien ook,omdat ik als baby en klein kind buiten het gezin iemand heb gehad waar ik me veilig aan kon hechten.

    Maar zeker weten doe ik het niet hoe het komt.Ik ben immers wel opgegroeid in die geweldadige omgeving.Psychologen/psychiaters schrijven vaak standaard dat iemand die zo is opgegroeid,later geen langdurige stabiele relaties kan aangaan,maar dat is mij wat te clichee.

    Je bent er immers ook zelf nog,en ik kan ook wel bedenken….dat heus niet iedereen zo is,als de mensen die me vroeger veel geweld hebben aangedaan.

    Door veel te denken als kind/tiener/volwassene kan je ook zelf wel denken dat het anders kan,zo voed ik mijn kinderen liefdevol en zonder geweld op,omdat ik wel zie…dat hoe het bij ons thuis vroeger ging,dat dat niet normaal/okee was..

    Ik vind het fijn voor jou dat je zo veel steun hebt aan het geloof.

    Ik weet niet wat er allemaal is in dit heelal hoor:-) ik heb die wijsheid ook niet in pacht,die “discussie” gaan we ook maar niet meer voeren..:-) Maar mijn wereld stort toch niet in als hierna dood gewoon dood is,dan merk je er toch ook niks meer van hoor..doodgaan hoort bij de natuur..Mensen en dieren gaan dood.Er is een tijd geweest,dat ik niets liever wou.Dat is voorbij gelukkig…Maar Mike,hoe stel jij je dat hemelse paradijs dan voor?

    Want…wat DOE je daar dan de hele dag?en kan het 1 wel zonder het ander..denk jij..dat een mens zich daar elke moment altijd gelukkig voelt?Zou die euforie dan niet haast ondraaglijk worden op den duur?

    Ik denk misschien teveel na,maar dat heb ik altijd al gedaan…hoe zie jij dat paradijs dan voor je?

    Respectgroet Danja.

  • danja

    Hallo mike.

    Wat ik nog zeggen wou,ik vind psychologen/psychiaters vaak te clichee denken. Onveilige jeugd= als volwassene je slecht kunnen hechten,zo denken ze vaak.Terwijl ieder persoon verschillend is en ook nog zijn/haar eigen karakter heeft.Er zijn kinderen/mensen die mishandeld/misbruikt zijn,die zichzelf leren zich te hechten,zich met mensen verbonden te voelen.Maar het belangrijkste voor mij is,dat ik me niet alleen voel met mijzelf. (in meerdere opzichten)

    Ik ben ook maar een piepklein radartje in het grote geheel,mij troost de gedachte ook,dat als ik doodga,blijft verder alles wel bestaan/gewoon doorgaan.Dat de zon gewoon weer opkomt voor de mensen na mij,etc..

    Heel soms..denk ik wel eens heel ver in de toekomst.en dan zegt de bijbel bepaalde dingen…en bepaalde apocalyptische wetenschappers zeggen iets anders.En dat…de gedachte dat de mensheid straks in zijn geheel omkomt,omdat de zon zal uitzetten en de temperatuur op aarde te heet zal maken,of dat de aarde opgeslokt zal worden door de zon,en dat er weinig tot niets van ons zonnestelsel zal overblijven,dat vind ik wel een verschrikkelijke gedachte.We hebben een hele mooie planeet!Alleen de mensen,die maken er een zooitje van…Dan is de gedachte dat er uiteindelijk een afgekoelde en kapotte aardbrok o.i.d. zal overblijven bv wel erg.

    Maar het is zoals het is,ook al weet niemand nog hoe het precies zit..Daarom zeg ik:LEEF NU.je weet alleen van het hier en nu,elk moment komt nooit weer terug..

    Het is toch wel bewezen,dat de aarde veel ouder is dan de bijbel beschrijft.Ook weet ik,dat je dat niet letterlijk hoeft te nemen.(er staat in de bijbel dat voor God 1 dag is als…..jaar? )Ik ben tegen het dogmatische.Lees veel wetenschappelijke dingen,maar besef me ook,dat het heel goed zou kunnen zijn,dat in het heelal niet alles stoffelijk is,en dat er mogelijk nog een onstoffelijke wereld is.Zwaartekracht merk je immers ook alleen aan zijn/haar gevolg

    Toch denk ik,dat veel verhalen vroeg in de mensheid zijn ontstaan,om te proberen te verklaren wat toen nog niet te verklaren viel.

    Heb jij dan nu wel vrienden om je heen Mike?Misschien van de kerk?Alle goeds gewenst..

    Respectgroet Danja.

  • antispam

    Een reactie op http://psychologie.startpagina.nl/prikbord/read.php?1527,15237422,16066960#msg-16066960

    lisa84 Schreef:

    ——————————————————-

    > Huwelijk gaat terug tot een

    > lat-relatie als hij het iig gaat doorzetten, maar

    > hem kennende zal dat wel..

    Velen komen daar beter mee uit op termijn dan - niet.

    > Maar goed als het niet

    > verbeterd daarna is het definitief klaar.. Ik ben

    > niet meer in staat hem te geven wat hij verwacht..

    Je kunt aangeven wat je wel kan geven, een soort terugkoppeling volgt dan vanzelf en geeft jou meer inzicht.

    > (wat eigenlijk al meer was dan mijn grenzen) en

    > het geruzie erover sloopt me zover dat het

    > helemaal op is..

    Dat herken ik. Toch zit ik hier nu in een poging je ‘te helpen’.

    Uiteindelijk moeten we het alleen doen, niemand kan in onze hersenen de boel herordenen.

    Ja via EMDR bijv. zaken ‘weggummen’, of goede tips van een psycholoog met ervaring.

    Echter alles wat in onze hersenen komt, ellende, en ‘oplossingen’, uiteindelijk maken wij de beslissingen.

    Een psychologische theorie dat je alleen jezelf (on-)gelukkig kan maken klopt maar deels volgens mij.

    Het is wel bewezen dat mensen ook dieren zijn, gezelschap nodig hebben. Dus men heeft een plaatje X voor ogen, en als anderen

    niet hun rol daarin ongeveer zo leven als jij zou willen, kan verdriet het gevolg zijn.

    Verwachtingen zijn dus hun eigen uitdaging, klaar om niet voldaan te worden.

    > Als trap na krijg ik dan nog van

    > mijn schoonmoeder de opmerking dat ik niet genoeg

    > mijn best gedaan heb..

    Die macht heeft ze niet. “Die macht (om je met 1 opmerking te pijnigen) geef je haar”, aldus vele psychologen.

    Dat is deels logisch en waar, anderzijds zijn we mensen en als wie dan ook je doen en laten afkraakt, kan dat zeer doen.

    Zelfs als je die persoon eigenlijk waarde in je leven toekent. Hun uitwerking op jou is dus dis proportioneel.

    > ofwel ik had blijkbaar maar

    > over alle grenzen moeten stappen voor hem.. nee ik

    > was net blij dat ik wist wat mijn grenzen waren..

    Dat is zeker een voordeel dat andere ongelukkige mensen (alleen, of samen met een ander alleen e.d.) niet hebben.

    Heb je nog vriendinnen, familie met wie je omgaat? Of is dit ongeveer ‘je hele wereld’?

    > op dit moment voelt het wel een beetje zoals

    > altijd in mijn leven.. zodra ik een keer het

    > moeilijker heb of verdriet toon wordt ik alleen

    > gelaten.. en ach.. Ik had het kunnen zien

    > aankomen..

    En dan zie je het aankomen, en dan ?

    Wel een voordeel is dat het niet koud op je dak valt, wat plande je?

    Of heb je een eigen inkomen / onderkomen e.d./

    > Misschien wordt ik maar gezellig een

    > kattevrouwtje;) hihi (eerst maar eens goeie

    > antiallergie pillen gaan zoeken voor die

    > kattenharen haha)

    Houd op! :-) Hier 2 van die krengen, waar mijn partner ongevraagd mee thuis kwam.

    Dat is cute als kittens, maar ook gewoon een zorg taak, eventueel klagende buren i.v.m. gejank snachts en poep in de tuin.

    Want poepen doen ze niet in eigen tuin, of zelden.

    Let wel, ik ben geen psycholoog, ben helaas (wie niet..?) wel ervaring deskundige.

    Op twitter post ik wel eens wat , heb zelfs volgers tot mijn verbazing en wie ik volg staan ook redelijk in ‘de psychologie van de praktijk’, dus niet

    in de hoek van zeg maar kleuren en geurkaarsen, makkelijke praatjes over hoe je moet denken, hoe veel zware zaken eigenlijk makkelijk zijn als ‘je er anders naar kijkt’ e.d.

    Via daar, of hier (hier ben ik nieuw, weet niet of dat kan) kun je me bereiken als je nog wat hierop wilt reageren.

    Succes ! (Of sterkte, geluk, kracht enz toegewenst, sweet nothings, maar goed bedoelt, ga ik wellicht een ‘handtekening van maken’ bedenk ik mij nu)

    En ja een psycholoog kan je wel helpen hoor, in real life, ook zij zeggen veel in het engels. Zelfs al lukt het niet, er geen klik is, dan lucht van je afpraten op.

    Reken wel op zeg 50 tot 100 euro per uur. En kijk of en in hoeverre je verzekering dat vergoed.

    Aan hun websites kun je misschien al een beetje voorsorteren waar je niet terecht wilt (taalgebruik, plaatjes, gebruikte methoden e.d.)

  • antispam

    Hallo Mike, je hebt in mijn ogen prettige bijdrages her en der.

    Met wat hierna komt val ik je niet aan of af, ik wil er mijn ervaring naast zetten, laten blijken dat er meer is en zo veel mensen, zoveel opvattingen en effecten, van situatie X op persoon a b of c.

    > Ik denk dat ik je wel begrijp.

    > Ik maak een verschil tussen “alleen zijn” en

    > “verbonden zijn met anderen”.

    Daar ga ik volkomen in mee.

    > Hoe meer je verbondenheid hebt ervaren in je

    > baby/kindertijd hoe gezonder en evenwichtiger

    > iemand kan opgroeien.

    Hier ken ik andere voorbeelden. Een deel is je namelijk aangeboren.

    Er zijn veel mensen te vinden (door de kerk bezoedeld en al ook) uit gastgezinnen, weeshuizen, die het toch op allerlei levens facetten gemaakt hebben in de wereld.

    > Ik heb mij nauwelijks verbonden geweten/gevoeld

    > met mijn vader en heb er elke dag last van. Maar

    > door te spreken kan ik dit langzaam doorbreken.

    Ja, mentaal ‘bloed laten’ noem ik dat wel eens.

    Je ongenoegen uiten haalt stoom van de mentale ketel.

    Echter bij anderen kan het negatieve zelf vorming teweeg brengen.

    Ook ik had geen band met mijn ouders, was zelfs ongewenst.

    Anderzijds heb ik wel met ze gesproken over dingen in de wereld, ben a.h.w. opgeleid.

    > Ik besef dat ik alleen ben. Echt alleen ben in

    > mijn lichaam, zeg maar. Dat heet existentieel

    > alleen zijn. Alleen, en dat is mijn geloof, God

    > leeft IN mij.

    En dat is mooi, ook ik kan niet aantonen dat G-d niet bestaat.

    Er zijn zat bewijzen voor bijv. de Bijbel diens waarheden, zoals de steen van een stadhouder (een stadhouder die niet bestaan heeft volgens vele) die gevonden is.

    De ‘1e steen’ met zijn naam en data er op. De steen die hij legde van een stad/nederzetting, zoals we heden ten dage nog wel eens doen!

    De 2 zoutvlaktes in het middenoosten.

    Doodservaringen, waar ook wetenschappers in de O.K. toch wel onder de indruk van kunnen raken.

    Er zijn de dode zeerollen, de bijna niet bestaande afwijkingen in de originele en apocriefe geschriften enz.

    Ik bid wel eens, al ben ik niet 100% overtuigd, ik hoop er wel op. In die zin, geloof hebben, ben ik jaloers op je.(in positieve zin)

    > Ik wens een ieder die dit leest dan ook van harte

    > de liefde van de Heer Jezus toe! God houdt altijd

    > van je!

    > Het is mijn wens dat dat je diepe innerlijke vrede

    > en rust zal geven.

    Als dit mensen raakt, hen helpt in positieve zin, ben ik er zeker niet op tegen.

    Verspreid het woord.

    Het zou mooi zijn als het ook in praktische zin te vertalen valt voor mensen die niet geloven, als was het maar vanwege hun ellende.

    De ‘G-d bestaat niet, en zo ja, het heen voor Hem want kijk hoe Hij mij laat ’stikken' - mensen.

    Hoop doet leven. En realiteit ook, niet alles zal zijn en gaan zoals we willen. Besef is het ‘halve (of x procent) werk’.

    Mooi om te zien dat mensen elkaar hier vinden en proberen te laten opknappen door ‘uit eigen werk’(leven) te vertellen.

  • danja

    hallo antispam…ken je het boek “het onverwoestbare kind?” (of maak ik nu spam:-)Ik ben even vergeten wie het schreef..o wacht..t is van lilian b rubin,en ik vond het een goed boek.over mensen die een (erg)traumatische jeugd hebben gehad en die toch uiteindelijk aardig goed terecht komen in het leven (en daarvoor hoef je het niet in alle facetten gemaakt te hebben in het leven:-)

    Verder vond ik het boek niemandskinderen van carolien roodvoets ook goed.het laat zien hoe mensen verschillend met dingen omgaan. ik weet niet of ik nu reclame maak en of dat mag,maar persoonlijk vind ik deze boeken wel aanraders voor mensen met trauma's die onveilig zijn opgegroeid.

    Of het aangeboren is, antispam,dat weet ik niet,maar sommige mensen hebben het zo koppig vastbesloten om niet hun hele leven naar de maan te laten gaan door trauma's.gewoon “koppig”genieten en gewoon wel durven leven en langdurige relaties aangaan.Ik zal behalve mijn partner een ander mens nooit meer 100 procent vertrouwen,er is altijd wat reserve,maar ik ben hondstrouw aan mijn vriendschappen en krijg dat ook van ze terug.Je leert ook wel welke mensen goed voor je zijn en welke niet,ik ben niet meer zo naief..ik ben ondanks mijn traumaverleden nog veel te lang naief (te goed van vertrouwen)geweest maar dat had een andere oorzaak.

    Ik vind de overtuigingen die bij veel hulpverleners leven een ontzettende afbreuk doen aan het een totaal individu zijn van de mens.Er wordt te weinig nagedacht in de ggz,vaak teveel vanuit boekjes..en dan veeeel te zwart-wit gedacht!En in die overtuiging van zo'n hulpverlener daar wordt jij dan ingepropt.Of je nou past of niet,ze stompen je er eigenhandig wel in.(letterlijk)

    Ja,ik heb hele slechte ervaringen in de hulpverlening gehad,traumatische (!!),maar heb zelf nu hulp gevonden waar ik goede ervaringen mee heb.

    Ik zou willlen dat hulpverleners eens wat meer gaan nadenken en wat minder volgens vast stramien.B.v: “mens met vroegkinderlijk trauma..dus….heeft dit of dat….” Nee,zo werkt dat niet.Ieder mens is en reageert anders en ontwikkeld zich anders OOK mensen met vroegkinderlijk trauma.En die eigenheid gaat de psychiatrie vaak aan voorbij…Niet iedereen die vroegkinderlijk trauma heeft meegemaakt kan zich later niet hechten,denkt zwart wit.doet aan splitting etc…Daarom vond ik die boeken waarover ik het had ook zo goed.

  • danja

    Lisa.

    Denk nu a.u.b niet dat het ALTIJD zo zal gaan in je leven..Wat eens gebeurd,of vaker gebeurd is,hoeft niet steeds WEER te gebeuren…

    Die opmerking van je schoonmoeder,oei…wat een nare opmerking…

    Lisa denk je dat jullie eigenlijk wel genoeg bij elkaar passen?Want steeds over je eigen grenzen moeten gaan voor je partner,dat klinkt niet gezond….Als partners moet toch naast de liefde,respect en elkaar helpen,ook in tijden van nood voorop staan?Waarom gaat je partner weg als je het moeilijk hebt of verdriet toont?Kan je zeggen hoe je dan je verdriet toont?Dat moet toch kunnen,dat hoort er toch bij?Wat gebeurde er dan?

    Wat ik wel weet,is dat sommige mannen wat onhandig of onwennig zijn in het troosten,dat ze ook niet zo goed weten hoe…

    Bij ons was het zo..dat sinds mijn partner vader is geworden,hij ook opeens leek te snappen hoe met een huilende vrouw om te gaan. :-)

    Lisa,ik denk niet dat jij een kattenvrouwtje gaat worden.

    Jij gaat niet eenzaam worden en/of blijven,jij gaat een kleurrijk,fijn,mooi,vol leven krijgen,met de juiste partner…!!

    Geef je zelf de tijd,en laat je geen dingen aanpraten.De mening van andere mensen,is ook niets meer dan de mening van andere mensen.Natuurlijk doet het pijn als je schoonmoeder zoiets zegt!

    Maar als jij wel beter weet…jij weet toch hoe het echt zit?

    Jij komt er wel Lisa….vast!!Ik zie dat je in jouw situatie zelfs nog humor hebt.(en ik snap wel dat het ook een beetje half cynisme is over jezelf)..Maar iemand zoals jij,die heeft,net als ik,een veerkracht…

    Val je om…dat kan..poiong…we veren weer overeind….toch??!!

    Als je een hulpverlener zoekt,is een goede klik wel degelijk van belang.Van je afpraten kan fijn zijn maar is denk ik niet genoeg.Ik kan uit je berichten niet opmaken wat je problematiek is,maar zoek hulp die aansluit bij de problematiek.en kijk goed of de hulpverlener aangesloten is bij een beroepsvereniging,ingeschreven staat in het bigregister en goed gediplomeerd is.Bovenal moet je je beter gaan voelen door een hulpverlener,kijk of je er goed vandaan komt… sterkte gewenst,liefs en groetjes Danja.

  • danja

    Lisa…heb jij nooit gehad,dat je op tv zag..hoe het ook kon?Ik heb mijzelf geleerd door bv op tv te zien hoe goed het ook kan zijn in een gezin,door veel te lezen,tv kijken en om me heen te kijken(b.v in de gezinnen van vriendinnetjes,ik kan me nog herinneren,al in mijn puberteit,dat het in ene zo'n schok was,te beseffen,dat die vader van die meiden zo gezellig was,en vriendelijk voor zijn kinderen etc…,dat ik dacht..hee zo kan het ook…en dan kon ik daar zelf wel de conclusie wel uit trekken dat dat beter was,dan al dat geweld thuis…)Eerst denk je nog dat al dat geweld normaal is,maar bij mij was het zo,naarmate ik meer boeken ging lezen,t.v. series zag etc…ik steeds meer ging beseffen dat het niet normaal was.Ik keek ook gewoon af hoe een liefdevolle moeder moet zijn(als kind al).en dat ben ik nu.Niet alleen dankzij de goede voorbeelden uit t.v. series…maar ook om de liefde die ik diep in me voel.Ik ben niet zoals mijn ouders.Ik heb liefde in me.

    Ik kan me ook herinneren dat ik voor het eerst een spotje over kindermishandeling op t.v zag,ik was toen denk ik al puber…dat was echt zo van ooooo dat!Maar dat is bij ons thuis ook zo…!!!

    Eerst dacht ik ook altijd dat dat maar was omdat ik niet goed genoeg was.Nu weet ik dat mijn ouder (s) psychische ziekten hadden en dat het niet klopte.Ik heb ook psychische problemen maar doe het heel anders dan mijn ouders..lisa..probeer in de wereld te kijken,wat je bevalt,probeer de mensen te zoeken,die goed voor je zijn,ook voor je psychische gezondheid

    .Er zijn mensen die steeds weer in de herhaling vallen,voor wat niet goed voor hun is,maar er zijn ook mensen,die hun verleden zo goed en kwaad als het kan te boven komen(misschien met een ptss die nooit meer helemaal weggaat,maar wel leefbaar)

  • lisa84

    Beste Mike

    Ik snap je punt, ik weet dat ik alleen gekomen ben en alleen ga.. Ik dacht alleen dat ik in staat was om mijn leven met iemand te delen, maar helaas ben ik niet stabiel genoeg gebleken daarvoor.. niet sterk genoeg.. En alleen zijn is niet eens erg, maar ik baal dat ik dit idd had zien aankomen, en toch ergens hoop had dat het me zou lukken.. hmzz maar goed..

    Wat betreft god, ik snap je, maar ik heb er erg weinig mee, onder het mom van als die er was, had ie iets voor me mogen doen in die tijd.. ik weet dat ik niet zo mag denken van de meeste mensen die wel geloven.. maar sorry :) kan het nog niet echt wijzigen.. ghehe

    dikke knuff liefs

    lisa