hmm gisteren nog een gesprek gehad met mijn man over alles.. het komt er dan stukje bij beetje verder uit dat hij mij als dader ziet die zijn leven verwoest, simpelweg omdat hij de daadwerkelijke daders niet mag aanpakken van mij, omdat hij dan stappen zet die ik op den duur moet durven zetten… op mijn manier.. zonder dat de hele hel losbreekt terwijl ik nog zo instabiel als de pest ben.. dus oke volgens hem ben ik de dader.. doet me onwijs pijn om zo aangesproken te worden, omdat het voelt alsof ik nu overal aan schuldig ben maar goed…
maar buiten dat geeft hij aan dat hij nooit zal accepteren dat ik blokkeer als hij meer wil dan ik kan, blokkades zijn er voor hem om omheen te stappen.. maar hij ziet niet dat ik blokkeer omdat hij een grens bij mij bereikt.. in dat geval ben ik dus geen volwaardige vrouw in zijn ogen.. en hij blijft iedere blokkade van me oppakken alsof het aan hem ligt, ofwel niet zoenen komt door hem en het feit dat er in mijn hoofd een totaal ander beeld dwars zit wilt hij gewoon niet begrijpen…
wat zijn sommige gesprekken toch heerlijk verhelderend… jammer dat ie hier niet even voor het huwelijk zo open over was.. maar goed voor mij is het nu tijd om los te gaan laten van het huwelijk, en hopen dat hij snel een huisje vind.. het is namelijk op deze manier eh.. vrij toekomstloos